Częściej używane szlaki Przejścia Północno-Zachodniego
Przejście Północno-Zachodnie – morska droga z
Europy
do wschodniej
Azji
prowadząca drogami wodnymi wewnątrz
Archipelagu Arktycznego
. Istnienie tego szlaku zostało teoretycznie udowodnione przez angielskich geografów w końcu
XV wieku
.
Pierwszym, który poszukiwał przejścia północno-zachodniego był
John Cabot
, a następnymi
Martin Frobisher
,
John Davis
i
Henry Hudson
. Liczne lecz bezskuteczne próby przepłynięcia przejścia przyczyniły się do gruntownego poznania terenów arktycznych Ameryki Północnej. Pierwszym, który pokonał przejście, lecz w kilku etapach w latach
1903
–
1906
był
Roald Amundsen
. Pierwszy który przepłynął cały szlak w ciągu jednego sezonu nawigacyjnego był Henry Larsen na statku St. Roch w
1944
. Mimo udowodnienia, przynajmniej okresowej żeglowności przejścia, nie nabrało ono dotychczas komercyjnego znaczenia.
W wyniku narastającego
efektu cieplarnianego
i cofania się lodów na Oceanie Arktycznym, szlak ten może okazać się bardziej atrakcyjny w przyszłości. W porównaniu do trasy przez
Kanał Panamski
, Przejściem Północno-Zachodnim można skrócić drogę z
Europy
na
Daleki Wschód
o 4000 km. W związku z tym, przejście nabrało znaczenia politycznego:
Kanada
utrzymuje, że leży ono wewnątrz kanadyjskich
wód terytorialnych
, lecz
Stany Zjednoczone
nie respektują tej zwierzchności. W 1985 r. lodołamacz
amerykańskiej Straży Wybrzeża
przeszedł przejściem, a USA demonstracyjnie nie prosiły rządu Kanady o zgodę. W 1986 r. Kanada ponownie zadeklarowała, że przejście leży w jej wodach terytorialnych. W 2005 r. nowo wybrany premier Kanady,
Stephen Harper
, potwierdził zamiar traktowania przejścia jako wód kanadyjskich. W 2006 r.
Kanadyjskie Siły Zbrojne
ogłosiły, że przejście będą nazywały Kanadyjskimi Wodami Wewnętrznymi (
ang.
Canadian Internal Waters).
Zobacz też
