Reinhard Keiser - (styczeń roku 1674 – 12 IX , 1739 ) był niemieckim kompozytorem barokowym . Miastem w którym tworzył był Hamburg . Skomponował ponad 100 oper. W roku 1745 Johann Adolph Scheibe stwierdził, że Keiser jest równie dobrym kompozytorem jak Johann Kuhnau, Georg Friedrich Händel i Georg Philipp Telemann (również związany z operą hamburską - Theather am Gänsemarkt ), lecz po śmierci został zapomniany i dopiero od niedawna wraca do łask. Najsłynniejszą z jego oper jest Croesus ( Krezus ) z roku 1710 , wystawiona ponownie w 1730 r.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się w Teuchern niedaleko Weißenfels jako syn organisty i nauczyciela Gottfrieda Keisera (ur. ok. 1650 ). Kształcili go organiści Johann Schelle i Johann Kuhnau bezpośredni poprzednicy J. S. Bacha jako kantora w Lipsku . W okresie dzieciństwa Keisera spędzonego w Teuchern (1674-1685) i jego studiów w Lipsku (1685-1692) dwór w Weißenfels urósł do rangi jednego z ważnych ośrodków muzycznych w Niemczech. W roku 1677 działało tam 16 muzyków, zaś w 1726, 32 muzyków: kapelmistrz, 6 wokalistów, 5 instrumentalistów, 8 trębaczy, 1 tympanista, 7 oboistów i fagocistów, 2 grających na rogu, 1 chórzysta, 1 kalkant (kalikant).

Początki kariery

W roku 1694 , Keiser został nadwornym kompozytorem księcia Brunszwik - Wolfenbüttel , choć zapewne był tam już w 1692 by oglądać opery w miejskiej operze liczącej 1200 miejsc Theather am Gänsemarkt ), dającej od roku 1691 przedstawienia. Tam Keiser wystawił swą pierwszą operę Procris und Cephalus, w tym samym roku Hamburg ujrzał kolejną operę Kaisera Basilius, którą pochwalił sam król krytyki muzycznej ówczesnego Hamburga i Niemiec Północnych Johann Mattheson .

Opera Hamburska

Theather am Gänsemarkt w latach dwudziestych XVIII w.

Po 1697 osiedlił się na stałe w Hamburgu i został głównym dyrektorem odnowionej Theather am Gänsemarkt ), przerabianej od 1697 do 1717 . Od 1703 do 1709, Keiser urządzał w niej dwa-trzy przedstawienia na tydzień. Dla magistratu Hamburga Keiser komponował opery, serenady i muzykę okolicznościową. W roku 1712 Reinhard Keiser poślubił Barbara Oldenburg, córkę Hieronymusa Oldenburga, muzyka miejskiego z Hamburga . Mieli dwoje dzieci; w 1712 urodziła się Sophia Dorothea Louyse a w 1718 syn Wilhelm Friedrich.

Poszukiwanie innego zatrudnienia

Gänsemarktoper-wnętrze

.

W roku 1718 , gdy opera hamburska podupadła, opuścił miasto by szukać zatrudnienia. Jego droga wiodła przez Turyngię i Stuttgart . Z tego okresu przetrwały trzy manuskrypty sonat skrzypcowych. Podczas lata 1721 roku, znów odwiedził Hamburg , ale już po kilku tygodniach wyruszył nagle do Danii. Cała Kopenhaga oklaskiwała występy jego hamburskiej trupy teatralnej. Powodem wyjazdu mogła być coraz silniejsza pozycja jaką w Theather am Gänsemarkt zdobywał sobie Georg Philipp Telemann , zaangażowany przez magistrat w czasie nieobecności Keisera. Między 1721 a 1727 , Keiser podróżował nieustannie między Hamburgiem a Kopenhagą. Duński król nadał mu tytuł mistrza Królewskiej Opery Duńskiej.

Po rozwiązaniu trupy, Keiser znów powrócił do Hamburga , lecz sytuacja stała się dla niego trudna. Z okresu między 1722 a 1734 przetrwały 3 opery. Osobiste relacje między Keiserem a Telemannem pozostały dobre. Telemann wystawiał nadal wiele oper Keisera.

W roku 1728 został precentorem katedry w Hamburgu, i do śmierci pisał głównie muzykę kościelną.

Opery

• Der königliche Schäfer oder Basilius in Arkadien (prawdopodobnie Brunszwik 1693)

• Cephalus und Procris ( Brunszwik 1694)

• Der geliebte Adonis ( Hamburg 1697)

• Der bei dem allgemeinen Welt-Frieden von dem Großen Augustus geschlossene Tempel des Janus ( Hamburg 1698)

• Die wunderbar errettete Iphigenia ( Hamburg 1699)

• Die Verbindung des großen Herkules mit der schönen Hebe ( Hamburg 1699)

• La forza della virtù oder Die Macht der Tugend ( Hamburg 1700)

• Störtebeker und Jödge Michels ( Hamburg 1701)

• Die sterbende Eurydice oder Orpheus ( Hamburg 1702)

• Die verdammte Staat-Sucht, oder Der verführte Claudius ( Hamburg 1703)

• Der gestürzte und wieder erhöhte Nebukadnezar, König zu Babylon( Hamburg 1704)

• Die römische Unruhe oder Die edelmütige Octavia ( Hamburg 1705)

• Die kleinmütige Selbst-Mörderin Lucretia oder Die Staats-Torheit des Brutus ( Hamburg 1705)

• Die neapolitanische Fischer-Empörung oder Masaniello furioso ( Hamburg 1706)

• Der angenehme Betrug oder Der Carneval von Venedig ( Hamburg 1707)

• La forza dell'amore oder Die von Paris entführte Helena ( Hamburg 1709)

• Desiderius, König der Langobarden ( Hamburg 1709)

• Der durch den Fall des großen Pompejus erhöhete Julius Caesar ( Hamburg 1710)

• Der hochmütige, gestürzte und wieder erhabene Croesus ( Hamburg 1711, kolejna wersja Hamburg 1730)

• L'inganno fedele oder Der getreue Betrug ( Hamburg 1714)

• Fredegunda ( Hamburg 1715)

• L'Amore verso la patria oder Der sterbende Cato ( Hamburg 1715)

• Das zerstörte Troja oder Der durch den Tod Helenens versöhnte Achilles ( Hamburg 1716)

• Die großmütige Tomyris ( Hamburg 1717)

• Jobates und Bellerophon ( Hamburg 1717)

• Ulysses ( Kopenhaga 1722)

• Bretislaus oder Die siegende Beständigkeit ( Hamburg 1725)

• Der lächerliche Printz Jodelet ( Hamburg 1726)

• Lucius Verus oder Die siegende Treue ( Hamburg 1728)

Linki

• The Reinhard Keiser Society

This article incorporates text from the 1911 Encyclopædia Britannica, which is in the public domain .