Introdukcja ( łac. introductio – wprowadzenie, wstęp) – wprowadzenie nierodzimego gatunku lub niższego taksonu pochodzącego z innego geograficznie regionu, jako nowego elementu danej biocenozy . W rolnictwie jest to celowe wprowadzenie przez człowieka na teren uprawy chronionej organizmów pożytecznych^[1].

Rodzaje introdukcji

Niektórzy autorzy^[2] rozdzielają pojęcia introdukcji i zawlekania definiując je odpowiednio jako celowe i przypadkowe przenoszenie gatunków przez człowieka. Pozostali wyróżniają introdukcję celową (zamierzoną) i przypadkową (niezamierzoną).

W botanice wyróżnia się introdukcję bezpośrednią polegającą na tym, że gatunek przywieziony z innego kontynentu da się uprawiać pod warunkiem zachowania tych samych warunków klimatycznych – oraz introdukcję pośrednią, wymagającą wykonania prac hodowlanych (np. krzyżowania przywiezionych gatunków z gatunkami uprawianymi na danym terenie).

Skutki introdukcji

Czebaczek amurski – wschodnioazjatycka ryba introdukowana celowo lub przypadkowo – stał się w Polsce gatunkiem inwazyjnym

Introdukcja ma zwykle negatywny wpływ na środowisko. W jej wyniku zostają przełamane przez człowieka naturalne bariery izolujące gatunki. W nowym środowisku introdukowany gatunek nie ma wrogów naturalnych, co może prowadzić do nadmiernego wzrostu jego liczebności, zakłócenia równowagi w biocenozie, a przez to zagrozić gatunkom rodzimym . Wprowadzenie gatunków obcych często prowadzi do wyginięcia gatunków rodzimych.

Negatywnym przykładem introdukcji było sprowadzenie przez człowieka na kontynent Australii królika , wróbla oraz opuncji , a także sprowadzenie do Polski z terenów Syberii rośliny (byliny) barszczu Sosnowskiego w celu jej dalszej hodowli na paszę, a która okazała się bardzo szkodliwa w warunkach polskich dla ludzi i zwierząt.

Przypisy

Bibliografia

Zobacz też

• reintrodukcja