Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Karol Andegaweński

Karol I Andegaweński, Karol I d`Anjou - (ur. w marcu 1227, zm. 7 stycznia 1285 w Foggi), król Sycylii, Neapolu, Jerozolimy i Albanii, książę Achai, hrabia Andegawenii, Maine, Prowansji i Forcalquier, pogrobowy syn króla Francji Ludwika VIII Lwa i Blanki Kastylijskiej, córki króla Alfonsa VIII Szlachetnego. Jego starszymi braćmi byli król Ludwik IX Święty, hrabia Robert I d`Artois i Alfons z Poitiers.

Dzięki poparciu papiestwa uzyskał koronę Sycylii. Dążył do opanowania basenu Morza Śródziemnego i podboju Bizancjum. Jego ambitne plany zniweczyły nieszpory sycylijskie z 1282 r., które doprowadziły do utraty Sycylii i wieloletniej wojny z Aragonią, która ciągnęła się jeszcze wiele lat po śmierci Karola, zmarłego w 1285 r.

Wczesne lata życia

Karol urodził się w marcu 1227 r., kilka miesięcy po śmierci swojego ojca. Dorastał w czasach, kiedy jego matka była regentką w imieniu jego starszego brata, króla Ludwika IX. Blanka, poświęcająca większość swojego czasu poskramianiu niesfornych baronów, nie miała dużo czasu dla swoich dzieci. Była tylko bliżej związana z królem Ludwikiem, który jej całkowicie ufał. Pozostałym dzieciom, w tym Karolowi, który był najbardziej podobny do matki, nie okazywała głębszych uczuć.

Równie chłodne były relacje Karola z jego najstarszym bratem. Ludwik był surowy w obejściu z braćmi, jeśli ci przekroczyli granicę jego pobłażliwości. Na początku faworyzował najstarszego ze swoich młodszych braci, hrabiego Roberta. Kiedy ten zginął podczas krucjaty egipskiej w 1250 r. jego miejsce u boku Ludwika, zajął kolejny z braci, Alfons, hrabia Tuluzy, który po śmierci Blanki w 1252 r. stał się jednym z najbliższych doradców Ludwika.

Nie rozpieszczany przez bliskich Karol nauczył się liczyć tylko na siebie. Był wysoki i dobrze zbudowany. Miał oliwkową cerę, odziedziczoną po przodkach matki, i wydatny nos, cechę charakterystyczną rodu Kapetyngów. Odebrał gruntowne wykształcenie i przez całe życie wykazywał upodobanie do sztuk pięknych i poezji. Był bardzo ambitny, wytrwale dążył do osiągnięcia każdego celu jaki przez sobą postawił. Był człowiekiem surowych obyczajów i pobożnym, aczkolwiek jego pobożność służyła bardziej realizacji jego własnych ambicji. Wypływała ona z przekonania, że jest wybranym instrumentem w rękach Boga.

Hrabia Prowansji i Andegawenii

Rodzina nie okazywała Karolowi zbyt wielu uczuć, ale zadbała o jego status materialny. W swoim testamencie król Ludwik VIII zapisał swojemu nienarodzonemu jeszcze dziecku (pod warunkiem, że będzie to syn) hrabstwa Maine i Andegawenię. Karol objął je w posiadanie w 1247 r., kiedy ukończył 20 lat. Rok wcześniej rodzina ożeniła go z piękną Beatrycze Prowansalską, najmłodszą z czterech córek hrabiego Rajmunda Berengara IV. Dzięki temu małżeństwu Karol został hrabią Prowansji i Forcalquier, gdyż jego teść przekazał wszystkie swoje posiadłości Beatrycze, odpowiednio wyposażając starsze córki. Sumy posagowe nie zostały im jednak wypłacone w całości, co spowodowało, że szwagierki (a zwłaszcza najstarsza, królowa Małgorzata) znalazły się w konflikcie z Karolem. Nowy hrabia znalazł wkrótce kolejnego wroga, swoją teściową Beatrycze Sabaudzką, z którą pokłócił się o wdowie dożywocie.

Karol przybył do Prowansji w 1246 r. z armią prawników i księgowych. Prawnicy mieli ocenić, jakie prawa przysługują hrabiom Prowansji, a księgowi oszacować dochody. Karol traktował Prowansję jako niezależne władztwo, nic nie robiąc sobie z teoretycznej podległości Cesarstwu. Zresztą cesarz Fryderyk II Hohenstauf nie miał siły, aby swoje zwierzchnictwo nad Prowansją wyegzekwować. Największym problemem Karola byli więc prowansalscy baronowie i miasta, przywykłe za rządów poprzednich hrabiów do znacznej niezależności.

Poczynania Karola rychło wzbudziły niechęć Prowansalczyków, podsycaną przez teściową Karola, która twierdziła, że jej mąż zapisał jej w testamencie hrabstwo Forcalquier w osobiste władanie oraz prawo do użytkowania Prowansji. Feudałowie zawiązali własną ligę w której prym wiedli Barral z Les Baux i Bonifacy z Castellane. Przeciwko Karolowi wystąpiły również największe miasta - Marsylia, Arles i Awinion, które proklamowały rządy komunalne na wzór włoski. Kiedy w 1247 r. Karol udał się na północ po inwestyturę Andegawenii i Maine, miasta owe zawiązały alians obronny.

Karol nie miał chwilowo czasu na rozprawę z oponentami. W sierpniu 1248 r. razem z bratem wyruszył na wyprawę krzyżową. Przed odjazdem porozumiał się z teściową, której odstąpił Forcalquier oraz 1/3 dochodów prowansalskich. Jego wyjazd zaktywizował opozycję. Karol dzielnie stawał podczas zdobywania Damietty i bitwy pod Al-Mansurą. Kiedy jednak Ludwik IX ogłosił, że każdy kto zechce może powrócić do kraju, Karol skwapliwie skorzystał z okazji i już w październiku 1250 r. przybył do Aigues-Mortes.

Wykorzystując przewagę wojskową i działania dyplomatyczne, eliminował przeciwników jednego po drugim. W kwietniu 1251 r. poddało się Arles, w maju Awinion, w czerwcu skapitulował Barral z Les Baux. W sierpniu Karol zaatakował Marsylię, ale został odparty. Rozpoczął więc oblężenie miasta, które skapitulowało w czerwcu 1252 r. Karol łagodnie obszedł się z pokonanymi. Potwierdził ich dawne prawa i przywileje. Marsylia zachowała swój ustrój komunalny, ale musiała uznać Karola za swojego suwerena.

W listopadzie 1252 r. zmarła królowa Blanka. Ludwik IX wciąż przebywał na Wschodzie, więc regencję objęli wspólnie Karol i Alfons. Wtedy też otrzymał od papieża Innocentego IV propozycję otrzymania korony sycylijskiej, ale ten pomysł nie spodobał się Alfonsowi, a i Ludwik przysłał ze Wschodu list odradzający Karolowi przyjęcia tego tytułu. Karol wmieszał się wówczas w spór o sukcesję we Flandrii i Hainaut interweniując po stronie hrabiny Małgorzaty II przeciwko jej synowi Janowi. Dzięki swoim działaniom uzyskał hrabstwo Hainaut i tytuł strażnika Flandrii. Wkrótce zaczął wprowadzać swoje wojska do Flandrii. Wieści o poczynaniach Karola dotarły do Ludwika IX jeszcze na Wschodzie. Po powrocie króla do Francji w 1254 r. nakazał Karolowi wycofanie się z hrabstwa, a w 1256 r. zadecydował o pozostawieniu Flandrii w rękach Małgorzaty i przekazaniu Hainaut Janowi.

Karol wrócił więc do Prowansji, gdzie rządy w jego imieniu sprawowali seneszalowie, w tym Barral z Les Baux, który stał się lojalnym sługą Karola. Inni baronowie wciąż jednak wichrzyli, a Marsylia wciąż była niespokojna. Karol ponownie skłócił oponentów ze sobą, a dzięki interwencji króla Ludwika w listopadzie w 1256 r. uzyskał zrzeczenie się przez teściową Forcalquier. W Marsylii partia profrancuska dokonała przewrotu i objęła władzę. Kiedy w mieście pojawił się Karol podpisała z nim nowy traktat, który likwidował polityczną samodzielność miasta.

Po uspokojeniu Prowansji Karol zajął się poszerzaniem swoich włości. W 1257 r. nabył prawa do kilku baronii w dolnych Alpach oraz uzyskał tytuł regenta królestwa Arles. W 1258 r. hrabia Ventimiglii uznał Karola za swojego zwierzchnika. W 1259 r. Karol, przekupstwem i groźbami, uzyskał Cueno, Albę i Cherasco w południowym Piemoncie. W roku 1260 podporządkowali mu się hrabiowie Mondovi, Cevy, Biadrate i Saluzzo.

Kiedy w 1262 r. Karol udało się do swoich ziem w Andegawenii, w Prowansji ponownie wybuchł bunt. Zrewoltowali się baronowie pod wodzą Bonifacego z Castellane, a Marsylczycy obalili partię profrancuską. Wsparcia buntownikom udzieliła Genua, a i Aragonia skłaniała się ku interwencji. Lojalny wobec Karola pozostał Barral z Les Baux, mimo iż jego kuzyn Hugon przystał do rebelii. Dzięki jego wpływom powstanie nie rozprzestrzeniło się. Karol natychmiast powrócił do Prowansji. Genuę obłaskawił oddając jej część hrabstwa Ventimiglii. Pokonał w polu zbuntowanych baronów, a Bonifacy i Hugon udali się na wygnanie. Nie chcąc drażnić króla Aragonii Karol przystał na jego mediację z Marsylią. Miasto nie utraciło swoich przywilejów, ale musiało zburzyć mury miejskie. Buntownicy nie ponieśli kary.

Łaskawość Karola opłaciła mu się w przyszłości. W Prowansji więcej już nie wybuchły bunty przeciwko jego panowaniu, a Prowansalczycy dochowali mu wierności nawet w najtrudniejszych momentach, jego włoskiej wyprawy, do której teraz przygotowywał się Karol.


Inne hasła zawierające informacje o "Karol Andegaweński":

Mieszko II Lambert ...

Linköping ...

1484 ...

XVI wiek ...

Wittenberga ...

1408 ...

1398 ...

1749 ...

1411 ...

1362 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Karol Andegaweński":

229 Stosunki państwo-Kościół w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (plansza 5) ...

233 Życie religijne w XX wieku (plansza 6) ...

101 Epoka nowożytna ? charakterystyka (plansza 12) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie