Ryszard II
Ryszard II - (ur. 6 stycznia 1367 w Bordeaux, zm. 14 lutego 1400 w Pontefract), młodszy syn Edwarda Czarnego Księcia, księcia Walii, syna króla Edwarda III, i Joanny z Kentu. Król Anglii od 22 czerwca 1377 do 29 września 1399. Urodził się w czasach, gdy jego ojciec był księciem Akwitanii. Po rychłej śmierci starszego brata Edwarda, który zmarł w wieku 6 lat, i śmierci ojca w 1376 r. został księciem Walii i następcą angielskiego tronu. 22 czerwca 1377 r. po śmierci dziadka Edwarda III został kolejnym królem Anglii. Miał wtedy 10 lat.
Początek rządów
W zastępstwie młodego króla realną władzę sprawował jego stryj, Jan z Gandawy, 1. książę Lancaster. Oskarżano go w następnych latach, raczej bezpodstawnie, o próbę zagarnięcia tronu dla siebie. Faktem jest, że działania Lancastera nie wzbudzały entuzjazmu poddanych, zarówno tych bogatych, jak i biednych.
W latach 1377 - 1381 Lancaster nałożył na ludność aż trzy podatki pogłówne (poll tax). Trzecie nałożenie tego podatku wywołało w Anglii niepokoje społeczne zwane powszechnie powstaniem Wata Tylera.
Rebelia rozpoczęła się w czerwcu 1381 r. w południowych hrabstwach Kent i Essex. Powstańcy uzyskali wsparcie heretyckiego ruchu lollardów. Chłopi wysłali deputację do Ryszarda przedstawiając mu swoje żądania, m. in. zmniejszenia opodatkowania i obciążeń chłopów oraz dymisję niepopularnych ministrów. W tym czasie inna grupa powstańców zaatakowała Tower, gdzie zabili m. in. Simona Sudbury`ego, arcybiskupa Canterbury i Lorda Kanclerza (Lord Chancellor) i Roberta de Halesa, przeora joannitów w Anglii i Lorda Wielkiego Skarbnika (Lord High Treasurer). Ryszard wyraził wstępnie zgodę na rokowania, które miały odbyć się na polach Smithfield, nazajutrz 15 czerwca.
Podczas negocjacji doszło do bójki między Tylerem a burmistrzem Londynu (Lord Mayor) Williamem Walworthem, podczas której ten ostatni przebił Tylera mieczem. Pozbawieni przywódcy chłopi zostali prędko rozgromieni.
Rządy osobiste
Osobiste rządy Ryszarda rozpoczęły się w 1386 r. Jan z Gandawy został wysłany w charakterze ambasadora do Kastylii, zaś Ryszard rozpoczął budowę swojego stronnictwa. Na jego czele stanęli Robert de Vere (podobno kochanek króla), 9. hrabia Oxford i Lord Wielki Szambelan (Lord Great Chamberlain) oraz Michael de la Pole, 1. hrabia Suffolk. W opozycji znalazła się grupa baronów określających się jako Lordowie Apelanci (Lords Appellant) na czele z Tomaszem Woodstockiem, księciem Gloucester, Richardem FitzAlanem, 11. hrabią Arundel, i Thomasem de Beauchamp, 12. hrabią Warwick.
Stronnicy Ryszarda byli bardzo niepopularni wśród baronów. W 1387 r. Wspaniały Parlament (Wonderful Parliament) pod zbrojną presją Lordów Apelantów zażądał od króla dymisji jego zwolenników. Ryszard odmówił, aresztował Arundela i wysłał armię pod wodzą Oxforda przeciwko pozostałym Lordom Apelantom. Armia ta nie odniosła sukcesu, natomiast Lordowie pojmali w Tower samego króla. W 1388 r. król usunął wszystkich urzędników, których dymisji żądali Apelanci. Większość z nich została ścięta, zaś Oxford i Suffolk skazani na banicję. Władzę pochwycili Lordowie Apelanci, zaś Ryszard utracił większość swojego autorytetu.
Chwiejna stabilizacja
Po doświadczeniach lat 1387-1388 Ryszard unikał konfliktów z baronami, na których czele stał od 1390 r. książę Lancaster. Ryszard okazał się wielkim mecenasem sztuki, ozdobił Westminster Hall i popierał twórczość literatów, min. Geoffreya Chaucera. Król interesował się kuchnią i urządzaniem stołu, nadzorował przygotowania do ważnych uroczystości. Anglikom mającym w pamięci wojowniczych Edwarda III i Czarnego Księcia, postępowanie Ryszarda zbyt przypominało czasy Edwarda II, rządy kolejnego "delikatnego" króla, nieznajdującego upodobania w wojnie. Rzeczywiście, Ryszard nie był typem wojownika. W 1385 r. poprowadził wyprawę do Szkocji, aczkolwiek bez większych sukcesów. Z Francją nie walczył, zawarłszy w 1396 r. 28-letni rozejm. Również podczas pierwszej wyprawy do Irlandii w 1394 r. Ryszard częściej posługiwał się dyplomacją niż orężem.
Król był również przeświadczony o boskiej godności i posłannictwie monarchy, który powinien posiadać niczym nie ograniczoną władzę w Królestwie, całymi godzinami przesiadywał w koronie, zakazał patrzenia sobie w twarz. Ryszarda cechowała niechęć do kompromisów, chciał aby wszystkie sprawy rozstrzygane były po jego myśli. Śmierć żony Anny Czeskiej w 1394 r. (poślubił ją 11 lat wcześniej), którą darzył dewocyjną miłością, sprawiła, że Ryszard stał się bardziej niedostępny dla otoczenia. Podobno ta śmierć wyzwoliła w królu ukryte szaleństwo. Świadkowie pisali, że król bez powodu tarzał się po podłodze wydając dzikie wrzaski, nagle wpadał w szał i rzucał wszystkim, co miał pod ręką.
Upadek
W 1397 r. Ryszard uznał, że już najwyższy czas wcielić w życie swoje ideały bożych praw monarchy i wydostać się spod kurateli Lordów Apelantów. Pod pretekstem antykrólewskiego spisku kazał stracić Arundela i wygnać Warwicka. Gloucester został uwięziony i prawdopodobnie na rozkaz króla zamordowany w więzieniu. Bezdzietny Ryszard wyznaczył na swojego spadkobiercę Rogera Mortimera, 4. hrabiego Marchii, po kądzieli wnuka Lionela z Antwerpii, młodszego syna Edwarda III, zaś po jego śmierci w 1398 r., jego młodego syna Edmunda.
Największym zagrożeniem dla rządów Ryszarda był Henryk Bolingbroke, syn księcia Lancaster, wygnany pod błahym pretekstem w 1399 r. W tym samym roku Lancaster zmarł i jego ziemie przeszły pod zarząd Korony. W tym momencie Ryszard popełnił błąd, zostawiając niedokończone sprawy wewnętrzne Królestwa i wyprawił się do Irlandii.
Wykorzystał to Bolingbroke, który przy francuskiej pomocy wylądował w Yorkshire. Autokratyczne rządy Ryszarda i niechęć do niego wśród szerokich kręgów arystokracji sprawiły, że Bolingbroke rychło opanował większość Anglii. Początkowo stawiał sobie za cel odzyskanie rodowych włości i przywrócenie pozycji Lordom Apelantom, przy zachowaniu Ryszarda jako króla i Mortimera jako jego następcy. Ryszard jednak nie chciał układów i wylądował z wojskiem w Walii, co spowodowało, że Bolingbroke zażądał korony dla siebie.
Ryszard został rychło opuszczony przez stronników i pojmany. Przetransportowano go do Tower i zmuszono do abdykacji (29 września 1399 r.). Parlament zatwierdził abdykację Ryszarda i przekazanie korony Bolingbroke`owi (teraz Henrykowi IV). Ryszard został skazany na więzienie w zamku Pontfract. Tam zmarł ok. 14 lutego 1400 r. zamordowany lub zagłodzony.
Aby uciąć wszelkie spekulacje, że Ryszard żyje, jego ciało wystawiono na widok publiczny w źle wykonanej trumnie, po czym pochowano w Kings Langley Church. W 1413 r. Henryk V, syn Henryka IV, przeniósł ciało Ryszarda do katedry Westminsterskiej.
Inne hasła zawierające informacje o "Ryszard II":
1484
– papież
Sykstus IV
, właśc. Francesco Della Rovere (ur.
1414
)
Polska
1447
Kazimierz IV Jagiellończyk
1492
Król Anglii
1483
Ryszard III
1485
Władcy Azteków
1481
Tizoc
1486
Król
Aragonii
i
Walencji
,hrabia
Barcelony
1479
Ferdynand II Katolicki
1516
Elektor
Branden-burgii
1471
Albrecht III Achilles
1486
KsiążęBawarii--Landshut
1479
Jerzy Bogaty
1503
KsiążęBawarii-Monachium
1460
Zygmunt
1501
1465
Albert IV ...
Romas Kalanta
...
1398
I brzeski
, książę brzeski (ur. pomiędzy 1313 a 1321)
Polska
1384
Jadwiga Andegaweńska
1399
1386
Władysław II Jagiełło
1434
Król Anglii
1377
Ryszard II
1399
Władcy Azteków
1395
Huitzilíhuitl
1417
Król
Aragonii
i
Walencji
,hrabia
Barcelony
1396
Marcin I Ludzki
1410
Elektor
Branden-burgii
1388
Jodok z Moraw
1411
KsiążęBawarii--Ingolstadt
1375
Stefan III
1413
KsiążęBawarii--Landshut
1393
Henryk XVI ...
Chronologia powstawania dzieł Williama Szekspira
1
1590 (1594)
Henryk VI, część 2
1590 (1595)
Henryk VI, część 3
1592 (1602)
Ryszard III
1592 (1623)
Komedia omyłek
1593 (1594)
Tytus Andronikus
1593 (1623)
Poskromienie złośnicy
1594 (1623) ...
Ekranizacje dzieł Williama Szekspira
ekranizacji jego dzieł dokonali m.in.
Roman Polański
(Makbet,
1971
) i
Feliks Falk
(Ryszard III,
1989
dla
Teatru Telewizji
). Dla telewizji
BBC
wiele dzieł tego ...
David Garrick
Johnson
. Sztandarowym przykładem geniuszu aktorskiego Garricka jest jego rola w sztuce
Szekspira
Ryszard III
, była to także przełomowa rola dla samego artysty, bowiem wówczas ...
Maciej Słomczyński
...
Dożynki
...
Blok karkonosko-izerski
...
Herodot
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Ryszard II":
243. Oświata, nauka i kultura Polski (plansza 21)
...
49. Stosunki Polski z wybranymi państwami (plansza 19)
...
23. Socjaldemokracja (plansza 20)
...
|