Shaul Mofaz (
hebr.
שאול מופז, ur.
1948
w
Teheranie
) - izraelski polityk, były minister obrony, wicepremier i minister transportu w rządzie
Ehuda Olmerta
. Był szesnastym szefem sztabu generalnego izraelskiej armii, pierwszym Żydem o irańskich korzeniach, który zajmował to stanowisko.
Mofaz pełnił swe funkcje pod trzema premierami - mianował go
Beniamin Netanjahu
w
1998
roku, później zastąpił go
Ehud Barak
, a w
2002
roku na stanowisko ministra obrony powołał go
Ariel Szaron
, który ufał mu bezgranicznie w sprawach związanych z wojskowością.
Życiorys
Urodzony, w
Iranie
, Mofaz wyemigrował z rodzicami do
Izraela
w
1957
roku. Po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił do armii w
1966
i służył m.in. w elitarnej jednostce piechoty
Sayeret Matkal
. Uczestniczył w
Wojnie Sześciodniowej
,
Wojnie Jom Kippur
, konflikcie w
Libanie
i operacji wyzwolenia porwanych przez terrorystów pasażerów samolotu w
Entebbe
.
Był dowódcą brygady piechoty podczas konfliktu w Libanie w
1982
roku. Po tem ukończył szkołę US Marines w Quantico, w Wirginii. Po powrocie został mianowany szefem szkoły oficerskiej. Wrócił jednak do czynnej służby w
1986
roku.
Osiągnął stopień generała brygady w
1988
roku. W
1993
roku został dowódcą sił armii izraelskiej na
Zachodnim Brzegu
. W
1994
roku został generałem-majorem i dowódcą południowych oddziałów armii. W
1997
roku został wiceszefem, a w
1998
roku szefem sztabu generalnego.
Na okres jego kadencji przypada czas modernizacji i reform w izraelskiej armii, ale również takich wydarzeń jak
Druga Intifada
. Pomimo wsparcia opinii publicznej w Izraelu, jego poczynania były krytykowane na całym świecie. Chodzi tutaj głównie o głośne sprawy ofensywy w
Dżeninie
, odwetów w
Strefie Gazy
i izolacji
Jasera Arafata
. W związku z powyższym zaczęła narastać wewnętrzna krytyka, zwłaszcza stosowana przez grupy lewicowe (sprzeciwiali się zwłaszcza niszczeniu palestyńskich domów przez wojskowe buldożery).
W
2000
roku, w wyniku kryzysu gabinetowego, Mofaz został mianowany przez Ariela Szarona ministrem obrony.
Po odejściu z armii, Mofaz przyłączył się do partii
Likud
. Pomimo tego, iż wspierał ideę porozumienia z
Palestyńczykami
, opowiadał się także za "zlikwidowaniem" Arafata i otwartą walką z organizacjami takimi jak
Hamas
,
Islamski Dżihad
i
Brygady Męczenników Al-Aksa
.
21 listopada
2005
roku Mofaz odmówił Szaronowi przyłączenia się do tworzonej przez niego partii
Kadima
i obwieścił kandydowanie na lidera Likudu. Jednakże
11 grudnia
2005
zmienił zdanie i wstąpił w szeregi Kadimy.
Po wyborach z
28 marca
2006
roku dostał się do siedemnastego Knessetu, a Kadima wygrała wybory. Ugrupowanie Olmerta pragnęło zachować dla siebie takie resorty jak finansów czy skarbu, tak więc miejsce Mofaza zajął
Amir Peretz
z
Partii Pracy
, wchodzącej w skład koalicji rządowej. W zamian za to Mofaz otrzymał tekę ministra transportu i stanowiska wicepremiera.
30 lipca
2008
roku premier Olmert zakomunikował, że nie będzie się ubiegał o kolejną kadencję na stanowisku przewodniczącego partii[1]. Swoje kandydatury w wewnątrzpartyjnych wyborach, zgłosili za to:
Cipi Liwni
, Shaul Mofaz,
Avi Dichter
i
Meir Sheetrit
[2].
17 września
2008
nową przewodniczącą partii została wybrana Liwni, która otrzymała 43,1 proc. głosów. Drugi był Mofaz, który zapewnił sobie 42 proc. głosów. W wewnątrzpatyjnych wyborach wzięło udział 55 proc. członków partii, a Liwni zwyciężyła przewagą tylko 431 głosów (1,1 proc.)[3]. Po tej porażce Mofaz oświadczył, że wycofuje się z polityki. Stwierdził, że nie chce otrzymać stanowiska ministerialnego w nowym rządzie, choć zdecydował się zachować mandat deputowanego do Knessetu oraz członkostwo w partii[4].
Przypisy
Linki zewnętrzne