Sobór w Konstantynopolu I (
381
) – zwołany został przez cesarza
Teodozjusza I
.
Sobór ten rozwiązać miał przede wszystkim problem teologiczny
herezji
pneumatomachów
, polegającej na uznawaniu
Ducha świętego
za istotę stworzoną. W wyniku dyskusji dotyczącej Jego natury do artykułu Credo Nicejskiego: Wierzymy w Ducha Świętego, ojcowie soborowi dodali słowa: Pana i Ożywiciela, który od Ojca pochodzi, który z Ojcem i Synem wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę, który mówił przez proroków. W ten sposób powstał ogłoszony na soborze
Symbol (Credo)
, które nosi nazwę nicejsko-konstantynopolitańskiego i od
VI wieku
jest recytowane przez wiernych podczas
nabożeństwa
[1].
Kanony soboru dotyczyły także kwestii jurysdykcyjnych: ustalono że biskup (patriarcha)
Konstantynopola
, a nie
Aleksandrii
ma posiadać prymat honorowy następujący po prymacie
biskupa Rzymu
.
W obradach wzięło udział około 190 biskupów. Nie było wśród nich biskupa Rzymu ani jego legatów. Najpierw przewodniczył obradom Melecjusz z Antiochii, później, po jego śmierci,
Grzegorz z Nazjanzu
, a następnie, aż do 9 lipca, czyli dnia zamknięcia soboru – Nektariusz.
Po trzech pierwszych sesjach z obrad wycofało się 30 biskupów wyznających herezję
Macedonianizmu
W dekrecie z 30 lipca 381 roku cesarz Teodozjusz I nakazał wypełnić postanowienia soborowe w całym Cesarstwie[2]
Źródła
- ↑ Zob. BF 35-36. (Breviarium Fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła, red. I. Bokwa, Poznań 2007 Wydawnictwo św. Wojciecha, s.40)
- ↑ César Vidal Manzanares, Pisarze wczesnochrześcijańscy I-VII w., Warszawa 2001, s. 211.