 Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
Belizariusz
Belizariusz - (Belisarius) (ur. 505, zm. 13 marca 565) - wódz bizantyjski pochodzenia germańskiego żyjący w VI wieku. Urodził się na pograniczu Tracji i Macedonii, a karierę wojskową rozpoczynał jako przyboczny gwardzista Justyniana.
Podczas wojny Bizancjum z Persją, jako magister militum per Orientem został głównodowodzący armią na Wschodzie. Po pierwszych niepowodzeniach, w 530 r. zwyciężył Persów w bitwie pod Darą, ale w 532 roku przegrał wielką bitwę pod Sura nad Eufratem, po czym został pozbawiony dowództwa i odwołany do stolicy. W Konstantynopolu uczestniczył w krwawym stłumieniu powstania Nika w 532 roku. Na polecenie cesarza Justyniana w roku 533 Belizariusz przeprawił się do Afryki, zajął Kartaginę i w decydującej bitwie pod Trikamarum pokonał wandalskiego króla Gelimera. Po podboju państwa Wandalów w Afryce Północnej odbył triumf w Konstantynopolu.
31 grudnia 535 roku Belizariusz wylądował na Sycylii i wkroczył do Syrakuz. Następnie przeprawił się do Italii, gdzie po zwycięskiej bitwie zdobył Neapol (jedyne miasto, które stawiało opór armii bizantyjskiej). Król Ostrogotów, Witigis, oddał Belizariuszowi Rzym bez walki i wycofał się do Rawenny. Potem jednak oblegał Belizariusza w Rzymie przez ponad rok. Belizariuszowi udało się w końcu odeprzeć oblężenie i ścigając Witigisa zajął Rawennę, biorąc króla Ostrogotów do niewoli. Belizariusz wrócił do Bizancjum, oficjalnie po to, by objąć dowództwo na Wschodzie, jednak Justynian Wielki odmówił mu triumfu. Wskutek intryg dworskich utracił w 542 dowództwo armii. Jednakże w roku 544 powierzono mu zadanie ustabilizowania sytuacji w Italii, nad którą odzyskali kontrolę Goci. W latach 544-548 wrócił do Italii, lecz nie odniósł większych sukcesów z powodu braku wojska (kolejne zajęcie i opuszczenie Rzymu). W roku 548 powrócił do Konstantynopola gdzie wsławił sie jego obroną przed wojskami słowiańsko-bułgarskimi w roku 559. Belizariusz pod koniec życia popadł w niełaskę u cesarza i wrócił do Konstantynopola, gdzie, oślepiony i upokorzony, spędził resztę życia. Według innych źródeł ostatnie lata życia spędził w dostatku dzięki zebranym bogactwom. Zmarł w Konstantynopolu w 565 roku.
Belizariusz swoje sukcesy w podbijaniu państwa Wandalów w Afryce zawdzięczał głównie przychylnemu nastawieniu miejscowej ludności, nieprzychylnie nastawionej do Wandalów m.in. z powodu ich ariańskiego wyznania (Afrykańczycy, podobnie jak Bizantyjczycy, byli katolikami) oraz umiejętności dobrego obchodzenia się z Afrykańczykami, od których armia Belizariusza kupowała żywność, a nie przeprowadzała rekwizycji. Swoje powodzenie w kampanii w Italii zawdzięczał między innymi swoim talentom dyplomacyjnym i umiejętności negocjacji. Zamiast zwyciężać w walce, często tłumaczył przeciwnikom, że nie mają szans w walce z armią bizantyjską, i obiecywał, że jeśli poddadzą się bez walki, to będą bardzo dobrze potraktowani przez Bizantyjczyków; zawsze wywiązywał się z danych obietnic. Taka taktyka miała znaczenie dla Bizancjum również pod względem finansowym, gdyż broń zużywana w walce była kosztowna.
Sekretarzem Belizariusza był Prokop z Cezarei, który opisał dzieje walk w Afryce i Italii ("De bello Wandalorum" i "De bello Gothico"), oraz napisał "Historię sekretną".
Żoną Belizariusza była Antonina, faworyta cesarzowej Teodory, która posiadała duży wpływ na męża. Jedynym dzieckiem z tego małżeństwa była córka.
Inne hasła zawierające informacje o "Belizariusz":
Kartagina
...
Powstanie Nika
...
Wielka wędrówka ludów
...
540
...
Konsulowie rzymscy
...
541
...
533
...
Cesarstwo Bizantyńskie
...
Justynian I Wielki
...
Sycylia
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Belizariusz":
022 Źródła pisane z czasów średniowiecza (plansza 4)
...
|
