Stagflacja ( ang. stagflation, stagnacja + inflacja) – zjawisko makroekonomiczne , polegające na jednoczesnym, paradoksalnym występowaniu w gospodarce państwa zarówno znaczącej inflacji , jak i stagnacji gospodarczej (inflacja zwykle wiąże się z fazą wzrostu w cyklu koniunkturalnym ). Przyczyn tego zjawiska upatruje się w negatywnym szoku podażowym, który powoduje zarówno wzrost cen, jak też i ograniczenie produkcji.

Pojęcie pojawiło się w roku 1965 ^[1], aczkolwiek zyskało na znaczeniu od czasów pierwszego kryzysu naftowego. Wzrost cen energii, który ówcześnie nastąpił, jest tradycyjnie podawany jako jedna z przyczyn tego zjawiska; w ostatnich latach na znaczeniu zyskuje również ryzyko nagłego schłodzenia gospodarek na skutek pęknięcia baniek spekulacyjnych na rynku nieruchomości czy giełdowym.

Jak zauważył Nouriel Roubini, walka ze stagflacją jest utrudniona, gdyż bank centralny powinien z jednej strony zaostrzać politykę pieniężną , by walczyć z inflacją, z drugiej zaś strony ją łagodzić, by ograniczyć skutki spadającego tempa wzrostu gospodarczego.

Stagflacja jest zaprzeczeniem teorii Phillipsa .

Przypisy

Bibliografia

• Nouriel Roubini: Grozi nam widmo globalnej stagflacji, Gazeta Prawna z 8 lipca 2008 roku, nr 132 (2254), s. 6.
• Ryszard Petru: Polsce stagflacja raczej nie grozi, Gazeta Prawna z 8 lipca 2008 roku, nr 132 (2254), s. 6.
• Stagflacja (w:) Encyklopedia WIEM

Zobacz też

• Stagnacja gospodarcza