Hanka Bielicka
Prawdziwe nazwisko	Anna Weronika Bielicka
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1915 Konowka, Imperium Rosyjskie (ob. Ukraina )
Data i miejsce śmierci	9 marca 2006 Warszawa , Polska
Zawód	aktorka
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złota Oznaka Honorowa Towarzystwa Polonia Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Profil w bazie IMDb
Profil w bazie filmpolski.pl
Profil w bazie e-teatr.pl
Profil w bazie Filmweb.pl
Profil w bazie Stopklatka.pl

Płaskorzeźba na ścianie Kina Praha w Warszawie

Ławeczka-pomnik Hanki Bielickiej w Łomży

Nagrobek Hanki Bielickiej na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

Hanka Bielicka, właśc. Anna Weronika Bielicka (ur. 9 listopada 1915 w Konowce koło Połtawy , zm. 9 marca 2006 w Warszawie ) – polska aktorka , artystka kabaretowa . Była pierwszą żoną aktora Jerzego Duszyńskiego ^[1].

Życiorys

Urodziła się na Ukrainie w czasie ucieczki rodziców przed ofensywą państw centralnych. Po I wojnie światowej , w wieku 2,5 lat, zamieszkała w Łomży , gdzie skończyła gimnazjum żeńskie im. Marii Konopnickiej. Mieszkała w Łomży przez prawie cały okres dwudziestolecia międzywojennego, a przez całe życie była silnie związana z miastem i jego środowiskiem kulturalnym^[2].

W 1939 ukończyła studia na Wydziale Filologii Romańskiej Uniwersytetu Warszawskiego (gdy zdobywała absolutorium, etap pisania pracy magisterskiej przerwał wybuch wojny ) oraz Państwowy Instytut Sztuki Teatralnej w Warszawie, w tym samym roku debiutowała jako aktorka. Wybuch wojny uniemożliwił jej też wyjazd do Francji na stypendium. Współpracowała z Teatrem Polskim „Pohulanka” w Wilnie w okresie wojennym, po 1945 była związana z zespołami teatrów Dramatycznego w Białymstoku , Kameralnego w Łodzi , Współczesnego w Warszawie i Państwowego Teatru „Syrena” w Warszawie. W 1977 przeszła na emeryturę, ale kontynuowała występy, zarówno teatralne i estradowe, jak i telewizyjne. Występowała także poza Polską.

Pierwszy jej kabaretowy epizod w krakowskim Kabarecie Siedem kotów w 1947 okazał się dla niej szczęśliwy: poznała Bogdana Brzezińskiego, który obiecał napisać dla niej coś specjalnego. Kilka lat później stworzył postać Dziuni Pietrusińskiej komentującej rzeczywistość sąsiedzką i ogólnospołeczną z pozycji „paniusi miejsko-wiejskiej z dość poważnie zmąconym poczuciem własnych korzeni” – jak scharakteryzował postać jej autor. Tę rolę Bielicka odgrywała przed publicznością i słuchaczami radiowego Podwieczorku przy mikrofonie przez 25 lat.

Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień – aktorzy Teatru Syrena w Warszawie – nazwali jej charakterystyczny głos „najpiękniejszą chrypką świata”^[3] – aktorka była dzięki niemu łatwo rozpoznawalna nie tylko przez publiczność estrady, ale także przez słuchaczy radiowych. Hanka Bielicka wygłaszała monologi z ogromnym temperamentem, witalnością, sympatią dla publiczności, posługiwała się przy tym śmiechem i uśmiechem. W czasie występów używała gwary warszawskiej, nawiązując do przedwojennego stylu życia Warszawy. Preferowała żart obyczajowy, unikając polityki. Nieodłącznym rekwizytem na scenie i elementem jej stroju był kapelusz , najczęściej staromodny z ogromnym rondem, mimo zmieniających się trendów politycznych i trendów mody.

Wystąpiła też w ponad 20 filmach kinowych i telewizyjnych^[4]. Nie powierzano jej jednak w nich nigdy ról pierwszoplanowych, głównie z powodu głosu, który – ceniony na estradzie – w filmie często był przeszkodą. Zagrała m.in. w serialach: Wojna domowa , Palce lizać, Badziewiakowie, wcześniej także w filmach fabularnych: Zakazane piosenki , Celuloza , Cafe "Pod Minogą" , Małżeństwo z rozsądku i słynną ciotunię w Panu Wołodyjowskim (1969). W 2006 na ekrany kin wszedł film pt.: Ja wam pokażę! , w którym zagrała rolę Ciotki Judyty.

1 marca 2006 wzięła udział w nagraniu programu Szymon Majewski Show , w którym żartobliwie powiedziała „Dzisiejszy wieczór będzie pod nazwą: Bawcie się dzieci, nim babcia odleci.” Był to jej ostatni telewizyjny występ^[5]. Za pracę artystyczną otrzymała wiele odznaczeń i nagród.

Śmierć i pogrzeb

9 marca przed południem przeszła w szpitalu przy ul. Stefana Banacha w Warszawie operację tętniaka aorty, po której o godzinie 16:15 tego samego dnia zmarła. Nazajutrz, 10 marca, polski Sejm uczcił jej pamięć minutą ciszy. Pogrzeb artystki odbył się 16 marca. Została pochowana na warszawskich Starych Powązkach w grobowcu rodzinnym Bielickich. Wielbiciele uhonorowali ją między innymi wieńcem z różowych kwiatów w kształcie kapelusza – nieodłącznego nakrycia głowy Bielickiej.

Zgodnie z życzeniem artystki w ostatniej drodze towarzyszył jej przyjaciel ze Związku Artystów Scen Polskich ( ZASP ), Zbigniew Korpolewski , który pisał dla Bielickiej satyryczne monologi. Wśród żegnających Bielicką byli także m.in. aktorzy Krzysztof Kolberger , Emilia Krakowska , Roman Kłosowski , satyryk i artysta kabaretowy Tadeusz Ross oraz żona prezydenta Polski Maria Kaczyńska .

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1994)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)
• Złoty Krzyż Zasługi (1954)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
• Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005)
• Złota Oznaka Honorowa Towarzystwa Polonia (1987)
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
• Odznaka "Za Zasługi dla Warszawy" (1965)
• Odznaka "Za zasługi dla województwa łomżyńskiego" (1994)
• Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia (1979)
• Nagroda "Wiktora" – dla osobowości telewizyjnej (1986)
• Nagroda "Super Wiktora '2000" – za całokształt twórczości (2001)
• Nagroda "Prometeusza" – za wybitne osiągnięcia estradowe (1994)
• Nagroda Specjalna "Brylantowa Kolia" przyznana podczas uroczystości "Telekamer 2002"

Płyta

• 2002 Kazali Mi Śpiewać

Ciekawostki

Hanka Bielicka wystąpiła gościnnie w „Wojnie domowej”. W 10 odcinku, kiedy wycieczka stanęła przy bloku, zagrała zirytowaną lokatorkę, do której zadzwonił domofonem przewodnik wycieczki ( Jacek Fedorowicz ). W 15 odcinku „Wojny Domowej” (Siła wyobraźni) zagrała masażystkę, która przychodziła do pani Jankowskiej do domu.

Od 2007 roku organizowany jest w Łomży , w Centrum Katolickim im. Jana Pawła II, coroczny Konkurs Krasomówczy im. Hanki Bielickiej pod hasłem: „Radość spod kapelusza”^[6], którego najważniejszym celem jest szerzenie zamiłowania do języka ojczystego i dbałość o czystość mowy polskiej. Wśród repertuarów wybieranych przez uczestników, prym wiodą monologi Hanki Bielickiej.

9 listopada to data urodzin Hanki Bielickiej oraz data powstania Telewizyjnego Kuriera Warszawskiego . W drugą rocznicę śmierci artystki została odsłonięta pamiątkowa tablica na ścianie domu przy ul. Śniadeckich 18, ufundowana przez redakcję Kuriera. W domu przy ul. Śniadeckich Hanka Bielicka mieszkała 37 lat.^[7]

Przypisy