Władysław Kozicki (ur.
29 października
1879
, zm.
12 stycznia
1936
we
Lwowie
) – polski historyk sztuki, poeta, dramaturg, publicysta, recenzent teatralny, profesor
Uniwersytetu Jana Kazimierza
.
Życiorys
Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. W 1905 uzyskał doktorat z historii sztuki (u
Jana Bołoz-Antoniewicza
), w 1922 tamże habilitację.
W 1898 został urzędnikiem w Wydziale Krajowym Namiestnictwa. Został także współpracownikiem, a następnie członkiem redakcji
Słowa Polskiego
. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział wspólnie z Janem Kasprowiczem i Stefanem Żeromskim w
akcji plebiscytowej na Warmii, Mazurach i Powiślu
.
W 1926 jako profesor nadzwyczajny objął po Bołoz Antoniewiczu kierownictwo katedry historii sztuki nowożytnej na UJK.
W sferze jego zainteresowań były głównie: sztuka włoskiego
renesansu
oraz sztuka polska XIX i XX wieku. Był też autorem dramatów, poezji i powieści.
Od 1908 był członkiem Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie. Był też członkiem przybranym
Towarzystwa Naukowego we Lwowie
i członkiem sekcji historii sztuki
Polskiej Akademii Umiejętności
.
Był autorem sztuk:
- Wolne duchy (1911)
- Euforion (1919)
- Święto kos (1928)
- Syn marnotrawny (1932)
Zmarł
12 stycznia
1936
we Lwowie i został pochowany na
cmentarzu Łyczakowskim
.
Bibliografia