Stilus a Nativitate ( łac. Styl od dnia Narodzenia Pańskiego) - konwencja datowania wydarzeń powszechna w kulturze łacińskiej w wiekach średnich i uznawana za najstarszą ze stosowanych na ziemiach polskich^[1]. Zgodnie z nią dni roku i powiązane z nimi wydarzenia datowano od święta Bożego Narodzenia , które uznawane było za pierwszy dzień nowego roku . Konwencja ta w Polsce dominowała w źródłach narracyjnych, rocznikarskich , a także księgach radzieckich i kościelnych przez całe średniowiecze. Znajdowała także odbicie w obyczajach i roku obrzędowym, którego początkiem pierwotnie był właśnie dzień Narodzenia Pańskiego. Następnie zastąpiona została przez stilus a Circumcisione - konwencję zakładającą liczenie kolejnych dni roku od Święta Obrzezania Pańskiego ( oktawy Bożego Narodzenia), czyli pierwszego stycznia . Inspiratorem tej zmiany był Kościół . W dokumentach wydawanych przez kancelarię królewską nowy styl zaczął się rozpowszechniać już w XIII wieku , by w XIV uzyskać dominację. Pojedyncze przypadki stosowania stilus a Nativitate zachowały się jeszcze z XVI wieku np. w mazowieckich księgach miejskich.

Bibliografia

• Grzegorz Myśliwski , Człowiek średniowiecza wobec czasu i przestrzeni, Wydawnictwo Krupski i S-ka, Warszawa 1999, s. 301-307, .

Przypisy