Stephen Langton (ur. ok. 1150/60 — zm. 9 lipca 1228 ) — angielski duchowny i polityk, arcybiskup Canterbury i prymas Anglii 1207-28. Odegrał dużą rolę w przygotowaniu Magna Charta Libertatum w 1215 .

Studiował teologię w Canterbury i Paryżu . W trakcie nauki poznał Lotario Conti di Segni, późniejszego papieża Innocentego III (1198-1216). Uzyskał tytuł profesorski i został kanclerzem paryskiej Sorbony . W 1206 Innocenty III kreował go kardynałem -prezbiterem S. Crisogono i wezwał do Rzymu . Sygnował bulle papieskie między 8 czerwca 1206 a 10 maja 1207 .

Po śmierci arcybiskupa Canterbury Huberta Waltera w 1205 roku doszło do podwójnej elekcji jego następcy. Obie zwaśnione strony zwróciły się do papieża o rozstrzygnięcie sporu. Innocenty III odmówił zatwierdzenia obu elektów i w czerwcu 1207 mianował na wakujące arcybiskupstwo kardynała Langtona. Wywołało to ostry konflikt między papieżem a królem Anglii Janem I , który odmówił uznania tej nominacji. W odpowiedzi papież nalożył na Anglię interdykt (w marcu 1208 ) i ekskomunikował króla (w 1212 ), polecając wykonanie wyroku królowi Francji Filipowi II . W rezultacie Jan I uległ i uznał się za lennika Stolicy Apostolskiej. W 1213 kardynał Langton mógł wreszcie objąć archidiecezję. Szybko związał się z antykrólewską opozycją baronów i był jednym z głównych architektów Wielkiej Karty Swobód w 1215 roku.

Udział w opozycji antykrólewskiej ściągnął na niego gniew papieża, który wziął w tym konflikcie stronę króla. Langton został zawieszony w funkcjach kościelnych. Wówczas udał się do Rzymu , by wziąć udział w Czwartym Soborze Laterańskim . Dopiero wiosną 1216 roku uzyskał zwolnienie od sankcji kościelnych. W 1218 powrócił do Anglii.

W ostatnich latach życia służył nowemu (od 1216 ) królowi Anglii Henrykowi III (m.in. w próbach odzyskania Normandii z rąk Francuzów), choć w 1223 poparł baronów domagających się potwierdzenie Magna Charta. Uzyskał też wiele przywilejów od papieża na rzecz Kościoła w Anglii. Celebrował wiele synodów kościelnych; najbardziej znaczący był synod w Osney w kwietniu 1222 .

Był ostatnim kardynałem przed Wielką Schizmą Zachodnią , który jednocześnie był także biskupem rezydencjonalnym. Począwszy od pontyfikatu Honoriusza III papieże odmawiali zatwierdzania nominacji kardynałów na wakujące biskupstwa (za wyjątkiem diecezji suburbikarnych), a ci, którzy w chwili nominacji kardynalskiej zajmowali takie stanowiska, byli obligowani do rezygnacji z nich.

Kardynałowi Langtonowi przypisuje się autorstwo hymnu Veni Sancte Spiritus oraz to, że jako pierwszy podzielił Biblię na rozdziały. Był on także autorem licznych komentarzy, glos, zbiorów kazań, a także dzieł historycznych i poetyckich. Zmarł w Slindon i został pochowany w katedrze w Canterbury.

Linki zewnętrzne

• Biografia w języku angielskim
• Biografia w języku niemieckim
• Arcybiskupi Canterbury