Sylabizm – najstarszy system numeryczny wiersza , wywodzący się ze średniowiecznego wiersza intonacyjno-zdaniowego .

Konstanty wersyfikacyjne:

• izosylabizm - stała liczba sylab w poszczególnych wersach .
• paroksytoniczna klauzula - akcent pada na przedostatnią zgłoskę w wyrazie kończącym wers .
• średniówka w wersach dłuższych niż 8-zgłoskowe.

Tendencja wersyfikacyjna:

• paroksytoniczna średniówka - akcent pada na przedostatnią zgłoskę w wyrazie przedśredniówkowym.

W poezji polskiej sylabizm to drugi chronologicznie system wersyfikacyjny po średniowiecznym wierszu intonacyjno-zdaniowym . Bliska izosylabizmu jest poezja Biernata z Lublina , reprezentując sylabizm względny. Dojrzałą postać wiersza sylabicznego ukształtował Jan Kochanowski , u którego występuje średniówka w środku wersu oraz rym żeński w klauzuli wersu . Od renesansu po oświecenie sylabizm jest głównym systemem wiersza polskiego. W okresie romantyzmu na materiale sylabizmu ukształtuje się sylabotonizm jako trzeci chronologicznie system wiersza polskiego.

Najpopularniejsze rozmiary wersu w wierszach sylabicznych to: trzynastozgłoskowiec (częsty w epice ) i ośmiozgłoskowiec.