Sylabotonizm – system numeryczny wiersza oparty na zgodności liczby oraz układu sylab akcentowanych i nieakcentowanych w odpowiadających sobie wersach . Wywodzi się z antyku , związany jest z pieśnią . Rozmiar wersu nie powinien przekraczać sześciu stóp. Często w wierszu sylabotonicznym występuje akcent poboczny, utworzony przez rytm , zawsze średniówka , nigdy przerzutnia . W zależności od rodzaju stóp tworzących wers wyróżnia się rodzaje wierszy sylabotonicznych, najczęściej występują: ośmiozgłoskowce (tworzone przez trochej ), dwunastozgłoskowce (tworzone przez jamb ) oraz dziesięciozgłoskowce i siedmiozgłoskowce (tworzone przez anapest ). Rodzaj wykorzystanej stopy wpływa na nastrój wiersza: amfibrach występuje w utworach monotonnych, trochej w utworach żywych, często związanych z tańcem i ruchem. Rygoryzm wiersza sylabotonicznego rozluźnił w poezji polskiej Tuwim , który wprowadził średniówkę wewnątrz stopy .