Fennoskandia, tarcza bałtycka, tarcza fennoskandzka -
tarcza kontynentalna
o wielkich rozmiarach, na północy
kontynentu
europejskiego
, obejmująca tereny południowej
Norwegii
,
Szwecji
,
Finlandii
i
Półwyspu Kolskiego
(
Rosja
).
Stanowi północno-zachodni fragment
prekambryjskiej
platformy wschodnioeuropejskiej
, zbudowany z
metamorficznych
i
magmowych
skał
archaiku
i
proterozoiku
, o wieku określonym metodami
izotopowymi
na ok. 3,8 mld lat, powstały na skutek silnego sfałdowania skał podczas prastarych
orogenez
(m.in. orogenezy białomorskiej i karelskiej) oraz jednoczesnej działalności procesów
magmatyzmu
i
metamorfizmu
. Trwające od tego czasu nieustanne ruchy wznoszące silnie wydźwignęły obszar bałtyckiej tarczy, w wyniku czego jest on prawie zupełnie pozbawiony pokrywy późniejszych osadów. Wyjątek stanowią
wulkaniczne skały
przełomu
proterozoiku
i
paleozoiku
, a także polodowcowe osady
plejstocenu
.
Odsłonięcia najstarszych skał ukazują się na powierzchni na Półwyspie Kolskim. Prekambryjskie skały tarczy bałtyckiej zawierają
złoża
wielu
rud
metali
, m.in.
żelaza
,
miedzi
,
cynku
,
ołowiu
,
wanadu
,
niklu
oraz złoża
apatytów
.
W
plejstocenie
bałtycka tarcza stanowiła centrum
zlodowaceń
Europy.