Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
The Cure
The CureThe Cure | The Cure podczas koncertu w 2007 – od lewej: Porl Thompson, Robert Smith, Simon Gallup; w tle Jason Cooper | Rok założenia |
1976
| Pochodzenie |
Crawley
(
Wielka Brytania
) | Gatunek |
rock alternatywny
[1]
pop alternatywny
[1]
indie rock
[1]
rock gotycki
[1]
post punk
[1]
nowa fala
[1]
cold wave
[1] | Aktywność | 1976-dziś |
Wytwórnia płytowa
|
Fiction Records
Suretone Records
Geffen Records
Polydor Records
Elektra Records
Sire Records
| Powiązania |
Siouxsie and the Banshees
, Levinhurst, Lockjaw, The Magazine Spies,
The Associates
, Cult Hero , The Glove, Fools Dance, Shelleyan Orphan, Presence, Babacar, COGASM, The Obelisk,
Page and Plant
| Obecni członkowie |
Robert James Smith
Paul Stephen "Porl" Thompson
Simon Jonathon Gallup
Jason Cooper
| Byli członkowie | Laurence "Lol" Tolhurst Michael Dempsey Matthieu Hartley Phil Thornalley Clifford Leon "Andy" Anderson Boris Williams Roger O'Donnell Perry Bamonte | |
Strona internetowa
|
The Cure podczas koncertu w 2004 – od lewej: Robert Smith, Jason Cooper, Simon Gallup The Cure –
brytyjska
grupa
rockowa
założona w
1976
roku w
Crawley
. Charakter muzyki zespołu początkowo opierał się na założeniach
punk rocka
, lecz z biegiem czasu grupa wykształciła swój własny, indywidualny styl. Obecnie muzyka The Cure uważana jest za
rock alternatywny
[1], natomiast grupa stanowi jeden z najważniejszych zespołów tworzących tzw.
"nową falę"
i
"zimną falę"
; również reprezentuje sobą
post punk
,
rock gotycki
, alternatywny
pop
i
synthpop
; rzadziej uważa się ją też za w pewnym stopniu
rock progresywny
. Historia 1976-1979 – początkiPoczątki historii grupy The Cure sięgają stycznia
1976
roku. Wówczas, w dobie szczególnie nasilonej popularności ruchu
punk
w miasteczku
Crawley
Robert Smith
wraz z trójką szkolnych kolegów w sali
kościoła
St.Edwards odbyli pierwszą próbę swojego amatorskiego zespołu Malice. Po niedługim czasie w wyniku zmian wewnątrz grupy jej stały skład zaczęli stanowić Michael Dempsey (
gitara basowa
),
Robert Smith
(
gitara
), Lol Tolhurst (
perkusja
) i Mark Ceccagno (
gitara
). W październiku
1976
w miejsce tego ostatniego został przyjęty
Porl Thompson
, wówczas uważany za najlepszego gitarzystę w
Crawley
. Malice grało głównie
covery
utworów takich wykonawców, jak
Jimi Hendrix
czy
David Bowie
, występowało na lokalnych festiwalach muzycznych (np.
18 grudnia
w
opactwie
Worth) czy szkolnych wieczorkach tanecznych. Rolę wokalisty spełniał dziennikarz lokalnej gazety The Crawley Obserwer. W
1977
z Malice wyewoluowała nowa grupa Easy Cure, od swojej poprzedniczki różniąca się ukierunkowaniem na muzykę
punkową
. Nazwa Easy Cure pochodziła z utworu napisanego przez Tolhursta; skład tej grupy stanowili Peter O'Tool (
wokal
),
Robert Smith
(
gitara
),
Porl Thompson
(
gitara
), Michael Dempsey (
gitara basowa
) i Lol Tolhurst (
perkusja
). Wówczas nawiązano
kontrakt
z wytwórnią
Ariola-Hansa
– w ramach zaliczki zespół dostał pieniądze na zakup sprzętu, dawano regularne
koncerty
. Wokalista O'Tool we wrześniu
1977
zdecydował się jednak opuścić Easy Cure; jego funkcję przejął Smith. Zespół następnie wziął udział w kilku sesjach nagraniowych dla wytwórni; oprócz swoich utworów zagrał
covery
m.in.
Davida Bowie
i
The Beatles
. Grupa była o tyle ciekawa, że w oceanie agresywnie grających i mocno zideologizowanych zespołów
punkowych
stawiała przede wszystkim na
melodię
, a w warstwie tekstowej odwoływała się do przeżyć członków zespołu, podejmując mocno
introwertyczne
zagadnienia. Zaczerpnięte z
punk rocka
oszczędne aranżacje wprawiały krytyków muzycznych w zdumienie, bowiem pod płaszczem minimalizmu kryła się muzyka inspirowana dokonaniami nie tylko wówczas popularnych zespołów, ale także muzyków z okresu
psychodelii
. Kontrakt z wytwórnią został jednak rozwiązany w
lutym
1978
, kiedy ta nie zgodziła się wydać
singla
Killing an Arab
proponowanego przez zespół. W tym samym czasie zespół zdecydował się opuścić też Thompson. Pozostałe trio – Smith, Tolhurst i Dempsey – zmieniło swoją nazwę na The Cure. W połowie
1978
The Cure zainteresował się Chris Parry i zgodził się na podpisanie półrocznego kontraktu ze swoją wytwórnią
Fiction Records
. W następnych dniach odbyła się sesja nagraniowa, podczas której zarejestrowano utwory mające się znaleźć na pierwszej płycie zespołu. Pod koniec roku The Cure zadebiutowało w
radiu
i wydało swojego pierwszego singla
Killing an Arab
(
pol.
Zabijając
Araba
). Utwór ten wzbudził zarówno zaciekawienie, jak i kontrowersje ze względu na tekst. Inspirowany twórczością
Alberta Camusa
rzekomo zawierał rasistowske przesłanie. W rzeczywistości było to odwołanie do głośnej powieści francuskiego egzystencjalisty –
Obcy
. W późniejszych latach zespół często prowokował opinię publiczną wykonując na koncertach tę piosenkę jako Killing an Englishman (
pol.
Zabijając Anglika); także jako Kissing an Arab (
pol.
Całując
Araba
) czy Killing Another. W
1979
r. The Cure zagrało kilka ważnych koncertów, występując m.in. z takimi zespołami jak
Joy Division
i
Siouxsie and the Banshees
. Na początku
maja
ukazał się pierwszy album zespołu –
Three Imaginary Boys
, w niedługim czasie drugi singel go promujący –
Boys Don't Cry
. Jednocześnie w wyniku kilku nieporozumień z zespołu został wyrzucony Dempsey, a jego miejsce zajął poznany rok wcześniej utalentowany basista
Simon Gallup
. Pod koniec
1979
ukazał się kolejny singel Jumping Someone Else's Train, a do zespołu przyjęty został klawiszowiec Matthieu Hartley. 1980-1982 – mroczne lata 1980 – 17 sekundPoczątkowe sukcesy nie spowodowały, że zespół osiadł na laurach. Smith starał się szukać nowych środków wyrazu artystycznego, aby następna płyta zdołała odróżnić się od odnoszących sukcesy poprzednich krążków. Na początku
1980
rozpoczęły się prace nad kolejnym albumem
Seventeen Seconds
(pol. Siedemnaście sekund). Jednocześnie pojawiła się amerykańska wersja albumu
Three Imaginary Boys
pod nazwą
Boys Don't Cry
(zmiany dotyczyły kilku z zamieszczonych utworów, na amerykańskiej wersji pojawił się m.in. najpopularniejszy wówczas tytułowy singel
Boys Don't Cry
). W
kwietniu
Cure wydało pierwszy singel z nowej płyty – A Forest, a miesiąc później wydano cały album. Miał on znacznie chłodniejszy, bardziej
pesymistyczny
wyraz niż album debiutancki, melodie były spokojniejsze i mniej
punkowe
; zauważalna była także postępująca fascynacja piszącego teksty Smitha ciemnymi zakamarkami
duszy ludzkiej
, stąd teksty na płycie były naznaczone
depresyjnym
piętnem. W następnych miesiącach The Cure odbyło swoją pierwszą trasę koncertową odwiedzając 13 krajów. Tuż po zakończeniu trasy Hartley opuścił zespół – nie był przekonany do drogi obranej przez grupę na nowej płycie. Niemniej
Seventeen Seconds
odniosła komercyjny sukces, a singel A Forest zaliczany jest dziś do największych osiągnięć grupy. 1981 – WiaraW pierwszych miesiącach
1981
roku The Cure nagrało kolejny album zatytułowany
Faith
(pol. Wiara). Płyta ta rozwija wątki podjęte przez grupę na
Seventeen Seconds
. Równocześnie, na co wskazuje tytuł albumu, w warstwie tekstowej odnosi się do zagadnień
wiary
i duchowości. Posępna atmosfera i liryki Smitha mówiły dużo o nowej drodze obranej przez zespół. The Cure stało się jednym z prekursorów zjawiska później nazwanego mianem
zimnej fali
. Melodie na
Faith
były bardzo oszczędne i spokojne, płyta z założenia miała wprawiać w zadumę i skłaniać do refleksji. Jej przesłanie było bardzo osobiste – teksty pisane przez Smitha miały związek z przeżyciami jego i kolegów (w tym czasie w ciężkim stanie zmarła matka byłego gitarzysty i przyjaciela zespołu
Porla Thompsona
). Jednocześnie Robert traktował płytę jako swoiste pożegnanie ze swoją wiarą w
Boga
, którą po wielu przemyśleniach i wnioskach wyciąganych z obserwacji świata utracił i głęboko przeżył jako załamanie się swojego systemu wartości; prowadzi tam rodzaj
dialogu
ze swoim głęboko
chrześcijańskim
wychowaniem i mówi o pragnieniu odnalezienia wiary i życiowego sensu na nowo. Teksty są smutne, skomplikowane i często trudne do jasnego zrozumienia, mówią o trudnościach i poszukiwaniu nadziei w życiu. Dużo mówią ostatnie słowa na płycie, z tytułowego utworu Faith – w wolnym polskim tłumaczeniu brzmią "odszedłem samotny... nie zostało mi już nic... prócz wiary.". 1982 – Pornography; rozpad zespołuPod koniec
1981
zespół rozpoczął prace nad nowym albumem. W efekcie trio Smith – Gallup – Tolhurst w
maju
1982
wydało najbardziej wstrząsającą płytę w historii zespołu. W atmosferze plotek o
samobójstwie
Smitha pojawiła się płyta
Pornography
(pol. Pornografia), stworzona w ciężkich warunkach. Członkowie zespołu zaczęli mieć problemy z
narkotykami
oraz bardzo ciężkie problemy natury psychicznej. W szczególności Smith popadł w
depresję
i przeżywał załamanie nerwowe. Atmosfera wewnątrz zespołu była fatalna; między Smithem a Gallupem dochodziło do częstych kłótni. Pesymistyczne
Seventeen Seconds
i
Faith
były w pewnym sensie wstępem do tego, co z zespołem stało się w okresie
Pornography
. Nowa płyta miała ciężkie do zrozumienia, niejasne i przesiąknięte skrajnym
pesymizmem
teksty mówiące o
śmierci
i tchnące
dekadencją
; oszczędne, ponure i apokaliptycznie brzmiące melodie; nawet sam tytuł i ciemna okładka sprawiały wrażenie smutku i rozbicia. Zmienił się image zespołu – członkowie zaczęli nosić charakterystyczne, dziwne fryzury i ponury
makijaż
(z czasem fryzura Smitha stała się jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli The Cure). Już pierwsze słowa płyty dużo mówią o tym, co wówczas działo się z grupą – w wolnym polskim tłumaczeniu brzmią one "Nie ma znaczenia, że wszyscy umrzemy...". W końcu, podczas trasy promującej album na koncercie w
Strasburgu
Smith z Gallupem pobili się, co praktycznie oznaczało rozpad zespołu. Podczas tej samej trasy na jednym z koncertów zespół zaimprowizował inny utwór – The Cure Are Dead (pol. The Cure są martwi). Grupa zakończyła działalność; Gallup założył wówczas swój zespół Fools Dance, Smith dał sobie na jakiś czas spokój z muzyką, a Tolhurst zaczął uczęszczać na lekcje gry na instrumentach klawiszowych. 1984-1987 – odbudowa zespołu w nowej stylistyceDopiero pod koniec
1982
roku w studiu nagrań spotkali się Smith i Tolhurst. Efektem ich współpracy była jednak muzyka zupełnie odmienna od wcześniejszych dokonań The Cure. Przede wszystkim znacząco wzrosła rola instrumentów klawiszowych, ulotnił się także przygnębiający klimat rodem z
Faith
czy
Pornography
– zespół chciał odciąć się od swojego mrocznego okresu z niedalekiej przeszłości. Nagrane w latach
1982
–
1983
utwory to głównie radosne, wesołe piosenki z dużą dawką elektroniki, zupełnie pozbawione cech charakterystycznych dla muzyki zespołu, takich jak brzmienie gitary Smitha czy głębokiego basu Gallupa. Single z tego okresu działalności zdobyły dużą popularność i zostały wydane w
1984
roku na składance
Japanese Whispers
(wielkimi przebojami okazały się piosenki
The Walk
i The Lovecats). Jednakże dalej nie można było mówić o powrocie The Cure, bowiem zespół istniał wówczas jedynie jako projekt studyjny. Smith udzielał się wtedy aktywnie jako gitarzysta w koncertowym składzie
Siouxsie and the Banshees
, pomagał temu zespołowi nagrywać studyjne płyty i rozwijał działalność własnych pobocznych projektów muzycznych. Powrót The Cure do aktywnej działalności nie tylko studyjnej, ale i koncertowej to rok
1984
. Wówczas zespół nagrał
psychodeliczną
płytę
The Top
, która była dziełem spółki Smith – Tolhurst. Pod względem formy muzyce zawartej na albumie było znacznie bliżej do
Japanese Whispers
niż do poprzednich ponurych płyt – zespół wciąż starał się zmienić swój pesymistyczny image. Grupa była jednak znacznie różniąca się od tej sprzed rozpadu – Tolhurst nie grał już na
perkusji
, a na klawiszach; resztę składu (oprócz znów występującego w grupie
Porla Thompsona
) stanowili zupełnie nowi muzycy. Byli to Phil Thornalley (
gitara basowa
w miejsce Gallupa), Andy Anderson (
perkusja
) i w niedługim czasie później Boris Williams (zastąpił Andersona). W takim składzie The Cure wyruszyło w trasę, którą upamiętnił pierwszy koncertowy album zespołu – Concert: The Cure Live (
1984
). Widać było wyraźnie, że po ciężkich i przygnębiających czasach mrocznej trylogii
Seventeen Seconds
–
Faith
–
Pornography
zespół zdecydował się na znacznie lżejszą muzykę. W
1985
nastąpiła kolejna zmiana w składzie zespołu – powrócił
Simon Gallup
, który z The Cure nie miał nic wspólnego od czasu bójki ze Smithem w
1982
. W takim też składzie doszło do nagrania jednej z ciekawszych płyt grupy ukazujących jej nowe oblicze –
The Head on the Door
. Wzbogacona o elementy muzyki świata, nieco psychodeliczna i mająca przebojowy potencjał płyta pokazała, że The Cure to nie tylko zawodzący o bólu i cierpieniu zespół, ale także potrafiący komponować inteligentne, wesołe utwory.
The Head on the Door
do dziś jest jedną z najważniejszych płyt w historii zespołu, a utwory z niej – Inbetween Days i Close to Me były bardzo popularnymi wówczas przebojami. We wrześniu
1985
odbyła się także trasa koncertowa po
Europie
i
USA
. W połowie
1986
zespół rozpoczął prace nad kolejnym albumem. Odbyło się także kilka niewielkich tras koncertowych; również został zarejestrowany koncert w
starożytnym
amfiteatrze
w
Orange
w
Prowansji
. W
1987
zespół odbył trasę koncertową po
Ameryce Południowej
. Zakończono jednocześnie prace nad kolejnym albumem i został on wydany w
maju
pod tytułem
Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me
. Niezwykle
eklektyczny
, dwupłytowy
Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me
rozwija formułę z
The Head on the Door
, próbując łączyć
popowe
melodie z ambitniejszymi formami wyrazu artystycznego. Najwyraźniej wówczas destrukcyjne i depresyjne przeżycia grupy należały już do zamierzchłej historii. Jak przyznają członkowie zespołu – sesja nagraniowa tego albumu należała do bardzo przyjemnych. Sam album zyskał bardzo dużą popularność, zaś utwory Why Can't I Be You? i w szczególności
Just Like Heaven
stały się wielkimi przebojami. 1988-1989 – Dezintegracja – zmiana stylistykiW roku
1988
wśród członków The Cure miały miejsce dwa śluby: w
marcu
Porl Thompson
ożenił się z Janet Smith, młodszą siostrą Roberta. Kilka miesięcy później, w
sierpniu
Robert Smith
ożenił się z Mary Poole. Jednocześnie miejsce miało inne, mniej
optymistyczne
wydarzenie: Lol Tolhurst został wyrzucony z zespołu. Powodem tego był jego coraz mniejszy wkład w działalność Cure, a jednocześnie coraz poważniejsze problemy
alkoholowe
oddziałujące negatywnie na resztę członków grupy. Usunięcie Tolhursta miało nieprzyjemny przebieg; wprawdzie koledzy z zespołu umieścili jego nazwisko jako współautora wszystkich kompozycji na nowej płycie w
1989
mimo tego, iż jego wkład w powstanie płyty był minimalny – jednak były klawiszowiec grupy wytoczył proces o prawo używania nazwy The Cure. Na szczęście dla muzyków Cure tocząca się w pierwszej połowie lat 90. sprawa nie sparaliżowała działalności zespołu. W
1988
również rozpoczęły sie prace nad nową płytą. W miejsce Tolhursta przyjęto nowego klawiszowca Rogera O’Donnella i ostatecznie po wszystkich perturbacjach w latach 80. skład zespołu przedstawiał się następująco:
Robert Smith
–
wokal
,
gitara
;
Simon Gallup
–
gitara basowa
;
Porl Thompson
–
gitara
; Roger O'Donnell – klawisze i Boris Williams –
perkusja
. Na wiosnę
1989
pojawił się pierwszy singel z nadchodzącej nowej płyty zatytułowany Lullaby – w
Wielkiej Brytanii
; w
USA
jako singel został wydany utwór
Fascination Street
. Jednocześnie rozpoczęła się trasa koncertowa zespołu zatytułowana The Prayer Tour, podczas której odbył się pierwszy koncert grupy w
Europie Wschodniej
– miał on miejsce w
Budapeszcie
.
1 maja
1989
został wydany sam album, który przez wielu krytyków został uznany za najlepsze dzieło The Cure i jeden z najlepszych albumów rockowych wszech czasów:
Disintegration
(pol. Dezintegracja). Zespół zerwał na nim ze swoim
popowym
wizerunkiem kreowanym w latach
1984
-
1987
. Jednak płyta nie miała też tak mrocznego i ponurego charakteru jak albumy wydane w czasie "mrocznych lat". Cechowała ją spokojna, dokładnie dopracowana, klimatyczna muzyka o smutnym, melancholijnym nastroju tęsknoty i rozpaczy, w której mocno zaakcentowano brzmienie klawiszy i gitary basowej; delikatny, nieco płaczliwy wokal; teksty tworzące w pewnym sensie zamkniętą opowieść o utraconej
miłości
i rozpadzie świata duchowego wrażliwego człowieka. Wbrew ostrzeżeniom wytwórni, płyta spotkała się z ogromnym wręcz zainteresowaniem. Jest największym sukcesem komercyjnym zespołu, sprzedała się w nakładzie kilkunastu
milionów
egzemplarzy i ostatecznie przypieczętowała rolę The Cure jako jednego z czołowych i najistotniejszych zespołów
rockowych
lat 80.
XX
wieku. Teledysk do Lullaby przez
MTV
został uznany najlepszym teledyskiem rockowym roku
1989
, trasa The Prayer Tour była najbardziej udaną wśród wszystkich tras grupy. W
1989
wydano jeszcze singel Lovesong (prezent ślubny dedykowany dla Mary Poole), w
1990
singel Pictures of You. Mimo wielkiego sukcesu,
Disintegration
zostało opatrzone deklaracją mówiącą, iż jest to ostatnie dzieło The Cure, a trasa promująca płytę – ostatnią szansą zobaczenia tego zespołu na żywo. Jednocześnie, podczas owej trasy dość mocno dał o sobie znać
egocentryzm
Smitha, co było powodem opuszczenia grupy przez O’Donnella w
1990
roku. Lata 90. – Wish i Wild Mood SwingsWbrew zapowiedziom zakończenia kariery, działalność grupy nie została zawieszona. W miejsce O'Donnella został przyjęty wieloletni techniczny The Cure – Perry Bamonte, który oprócz gry na instrumentach klawiszowych wspomagał Smitha i Thompsona grając na gitarze. W
1990
zespół wyruszył w trasę Pleasure Trips Tour, podczas której odwiedził kilka ważnych eurpoejskich letnich festiwali rockowych. W tym samym roku uruchomiono piracką stację radiową Cure FM, która miała za zadanie promować mający się niedługo ukazać album z remiksami utworów grupy. Wydano również dwa single – Close to Me i
Never Enough
oraz ów remiksowy album – Mixed Up. W
1991
The Cure dało koncert z serii
MTV Unplugged
. W tym samym czasie wydano koncertowy album Entreat, z którego dochód został przekazany na rzecz organizacji charytatywnych. Podczas jesieni zespół rozpoczął prace w studio nad nowym albumem, który według wcześiejszych zapowiedzi miał się nigdy nie pojawić. Na początku roku
1992
pojawił się pierwszy singel; niedługo później w
Wielkiej Brytanii
odbyła się seria koncertów pod nazwą Cure Party Nights, podczas których można było na żywo usłyszeć najnowsze wydawnictwo. Sam album ukazał się w kwietniu i nosił tytuł
Wish
. Płyta ta zaskakiwała ostrą,
rockową
zadziornością i dużo energiczniejszym brzmieniem niż poprzednia, melancholijna
Disintegration
– do której jednak mogą nawiązywać takie utwory jak delikatne, smutne
Trust
. Jednym z promujących
Wish
, wydanych w dalszej kolejności singli był utwór
Friday I'm in Love
. Mimo, iż jest to nietypowa dla stylistyki grupy, wesoła, pogodna piosenka o miłości z optymistycznym przesłaniem, to stała się prawdopodobnie najbardziej rozpoznawalnym utworem zespołu. W drugiej połowie
1992
odbyła się trasa koncertowa Wish Tour promująca nowy album. Mimo pojawienia się studyjnego
Wish
, pierwsza połowa lat 90. jest postrzegana raczej jako okres intensywnej działalności koncertowej grupy, prowadzonej przy równoczesnym zaniedbaniu działalności studyjnej. Po wydanym w
1991
Entreat w
1993
ukazały się jeszcze dwa wydawnictwa koncertowe –
Show
i Paris. Lata
1993
-
1995
to okres kolejnych roszad wśród członków zespołu. W
1993
szeregi grupy opuścił chcący się poświęcić
malarstwu
Thompson, w
1994
niespodziewanie z działalności Cure wycofał się Williams. W
1995
na powrót zdecydował się O'Donnell, a dzięki ogłoszeniu w prasie zwerbowano perkusistę w miejsce Williamsa,
Jasona Coopera
. Skład The Cure ustalił się następująco:
Robert Smith
–
wokal
,
gitara
; Perry Bamonte –
gitara
; Roger O'Donnell – instrumenty klawiszowe;
Simon Gallup
– gitara basowa;
Jason Cooper
– perskusja. Jednocześnie w
1994
trwał proces wytoczony przez Lola Tolhursta, w którym domagał się zaległych honorariów autorskich; w
listopadzie
1994
pozew został ostatecznie odrzucony, zaś byłego muzyka The Cure obarczono kosztami procesu. W
1995
zapowiedziano, iż na początku
1996
ukaże się kolejny studyjny album. Zespół odbył krótką trasę po letnich festiwalach rockowych i następnie przystąpił do prac nad nowym wydawnictwem. Pierwszy singel z nowej płyty ukazał się w kwietniu
1996
, zaś sama płyta miesiąc później. Nosiła ona tytuł
Wild Mood Swings
i jednocześnie jest przez większość krytyków uważana za album, który najbardziej zawiódł oczekiwania fanów nastawionych na godnego następcę płyt
Wish
i
Disintegration
. Nienajlepiej przyjęte wydawnictwo było dość negatywnie oceniane nawet i przez sam zespół. Do końca
1996
ukazywały się kolejne single; płytę promowała także trasa koncertowa The Swing Tour. Podczas tej trasy odbył się pierwszy koncert The Cure w Polsce, miał on miejsce
15 listopada
w
Katowicach
. W
1996
rozpoczęła działalność także oficjalna strona internetowa grupy
http://www.thecure.com
. W drugiej połowie
1996
zapowiedziano ostateczne zakończenie kariery zespołu. Okazją do tego miała być 20. rocznica jego działalności, zas
Wild Mood Swings
ostatnim już albumem. Porl Thompson w 2007 roku Mimo tego w
1997
ukazały się dwa wydawnictwa: koncertowy, limitowany alnum Five Swing Live (rozpowszechniany wyłącznie przez
internet
– dochody zostały przekazane na rzecz
Międzynarodowego Czerwonego Krzyża
) oraz składanka Galore poprzedona singlem Wrong Number. Ostanie dni
1997
The Cure spędziło działając koncertowo. Podobnie rok
1998
był okresem działalności koncertowej; między innymi zespół po raz kolejny zorganizował trasę po letnich festiwalach rockowych
Europy
. Nie najlepsze przyjęcie
Wild Mood Swings
sprawiło, że zespół zdecydował się jednak nagrać kolejny album mający klimatem nawiązywać do
Disintegration
. Prace nad nowym albumem ruszyły w
1999
, w tym roku grupa dała też tylko jeden występ na żywo. XXI wiek BloodflowersPierwsze single z nowego albumu pojawiły się na samym początku roku; sam nowy album zatytułowany
Bloodflowers
ukazał się
14 stycznia
2000
. W lutym zespół wyruszył w pierwszą, niewielką trasę koncertową promującą nową płytę The Bloodflowers Album Launch Tour, zaś miesiąc później w główną, oficjalną The Dream Tour, trwającą do października i obejmującą również
Polskę
. Po wydaniu
Bloodflowers
pojawiły się kolejne już zapowiedzi ostatecznego zakończenia działalności The Cure. Robert Smith stwierdził, że płyta brzmi "tak, jak powinno wyglądać ostatnie dzieło The Cure". Album został, w przeciwieństwie do poprzednika, bardzo pozytywnie przyjęty zarówno przez fanów, jak i krytykę. Pojawiły się głosy mówiące nawet, iż
Bloodflowers
to niemal drugie
Disintegration
. Ocena taka uzasadniona była chociażby ze względu na klimat i atmosferę
Bloodflowers
– nawiązywała ona do Dezintegracji w wielu aspektach. Teksty na nowej płycie traktowały jak wcześniej w dużej części o miłości, lecz też o przemijaniu człowieka i pogodzeniu się z losem; melodie były delikatne, smutne i nastrojowe. Od momentu zakończenia trasy koncertowej The Dream Tour zespół pozostawał w uśpieniu. Jednak bez względu na insynuacje dotyczące stojącej pod znakiem zapytania przyszłości grupy, jej dyskografia zaczęła się na przełomie wieków gwałtownie wzbogacać o wydawnictwa kompilacyjne. Należą do nich takie składanki, jak Greatest Hits (
2001
) czy unikalny zbiór stron B singli oraz rzadkich nagrań zatytułowany Join the Dots: B-Sides & Rarities, 1978-2001 (
2004
). Osoby obawiające się faktycznego zakończenia kariery Cure częściowo zostały uspokojone w roku
2002
. Wtedy zespół wyruszył w swoją kolejną już trasę koncertową po letnich festiwalach rockowych
Europy
. W tym samym roku w
Berlinie
został nagrany koncert The Cure Trilogy, w
2003
wydany na płycie
DVD
. Podczas tego koncertu, który spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem, zespół zagrał całość utworów z płyt
Pornography
,
Disintegration
i
Bloodflowers
. W
2003
zespół wystąpił na żywo tylko dwa razy – na festiwalu w Devore oraz podczas imprezy dobroczynnej w
Londynie
zatytułowanej World DJ Fund Christmas Event. Pod koniec roku obawy o to, że
Bloodflowers
jest już ostatnim dziełem grupy zostały ostatecznie rozwiane – The Cure rozpoczęło prace nad kolejnym albumem. WspółczesnośćNa początku roku
2004
okazało się, że zespół, po zakończeniu kontraktu z
Fiction
, podpisał nowy – z wytwórnią znanego producenta
Rossa Robinsona
. W połowie roku ukazał się nowy album zatytułowany po prostu
The Cure
. Podzielił on zarówno krytykę, jak i fanów. Nie kontynuował melancholijnej, spokojnej klimatyki z
Bloodflowers
, za to charakteryzował się mocniejszym zaakcentowaniem
gitar
i nieco bardziej
rockowym
brzmieniem. Przez jednych nowe dzieło The Cure zostało uznane za zmarnowaną szansę kontynuowania wątków z udanego poprzednika, przez innych – za powiew świeżości związany z postawieniem przez zespół na mocniejsze wpływy muzyki gitarowej na własną twórczość. Ostatecznie
The Cure
nie odniosło takiego sukcesu jak
Bloodflowers
, jednocześnie nie było jednak w żadnym aspekcie dziełem nieudanym tak, jak cieszące się wśród wielu negatywną opinią
Wild Mood Swings
. Nową płytę promowała trasa koncertowa, w ramach której zespół miał wystąpić również i w
Polsce
. Jednakże planowana druga część trasy, w tym występ w
Polsce
, została odwołana, co tłumaczono zmęczeniem muzyków, i przełożona na pierwszą połowę
2005
roku W roku
2005
pojawiły się nowe edycje kilku albumów z początku lat 80., wzbogacone o trudno dostępne nagrania z tamtego okresu i zatytułowane jako Deluxe Edition. Jednocześnie – zamiast drugiej części trasy promoującej
The Cure
– zupełnie niespodziewanie w zespole nastąpiły zmiany personalne. Z grupy zostali usunięci, z niewiadomych do końca przyczyn, O'Donnell i Bamonte. Zaraz po dość zagadkowym odejściu dwójki muzyków do składu powrócił
Porl Thompson
. W zreformowanym, działającym do dziś składzie -
Robert Smith
,
Simon Gallup
,
Porl Thompson
,
Jason Cooper
- zespół wystąpił na paryskim koncercie
Live 8
2 lipca
2005
roku. W grudniu
2006
pojawiło się wydawnictwo DVD Festival 2005. Jednocześnie w
2006
pojawiły się zapowiedzi ukazania się kolejnej, 13. z kolei studyjnej płyty. Data ukończenia prac nad albumem i jego wydania była jednak wielokrotnie przesuwana. Dopiero w
2008
pojawiły się cztery single z nowego albumu, wydawane co miesiąc, w 13. dzień. Następnie ukazała się płyta w formacie EP pod tytułem Hypnagogic States. Na krążku tym znalazły się remiksy owych czterech nagrań singlowych, nagrane przez członków takich zespołów jak
30 Seconds To Mars
,
AFI
,
My Chemical Romance
oraz
Fall Out Boy
. Zestaw uzupełniał 21-minutowy remiks wszystkich czterech piosenek wyprodukowany przez grupę
65daysofstatic
. Zyski ze sprzedaży tego wydawnictwa zostały przekazane na konto
Międzynarodowego Czerwonego Krzyża
[2]. W tym samym czasie, przed wydaniem nowego albumu, odbyła się trasa go promująca 4:13 Tour – podczas tej trasy grupa wystąpiła w
Polsce
dwa razy, w
Warszawie
i
Katowicach
, zaś jako
support
grał zespół
65daysofstatic
. Pod koniec października ukazał się sam album zatytułowany
4:13 Dream
. Spotkał się on z dość dobrym przyjęciem, a trasa go promująca oraz występy, na których został zaprezentowany na żywo – m.in. w
Rzymie
– były dużymi komercyjnymi sukcesami zespołu. Najnowsze dzieło zespołu ma ostry,
rockowy
, gitarowy charakter. Płyta ta jest utrzymana w lekkim klimacie; utwory w większości traktujące o
miłości
mają optymistyczne przesłanie. Część z nich to na nowo zagrane piosenki, które pierwotnie zostały napisane podczas poprzednich sesji nagraniowych, lecz nigdy nie ujrzały światła dziennego. Jednocześnie jest zapowiedziane ukazanie się kolejnego albumu, mającego być mniej optymistyczną kontynuacją
4:13 Dream
. Jednakże nieznany jest czas ukazania się i brak ściślejszych informacji na temat mającej być wydaną w niedalekiej przyszłości płyty. TwórczośćZespół przechodził wielokrotne zmiany składu personalnego, szczególnie w okresie lat 80. Wśród jego aktualnych członków tylko
Porl Thompson
i
Robert Smith
są osobami, które w
1976
należały do grupy założycieli The Cure. Ten pierwszy jednak miał w grze w grupie dwie stosunkowo długie przerwy. Niemal od najwcześniejszych lat działalności w zespole gra też
Simon Gallup
, przez wielu krytyków uważany za jednego z najlepszych gitarzystów basowych świata i za największy atut grupy w sferze instrumentalno-muzycznej; jednak nie należy on do założycieli grupy i w latach
1982
-
1984
również miał przerwę w grze w zespole. Tak więc jedynym członkiem, który gra w The Cure nieprzerwanie od
1976
do dziś jest
Robert Smith
, frontman, uważany za lidera, wokalista w prawie wszystkich utworach (wyjątkiem jest utwór
Foxy Lady
z płyty
Three Imaginary Boys
), gitarzysta i autor niemal wszystkich tekstów. Charakterystyczny makijaż i ułożone w charakterystyczny, bezładny sposób natapirowane, czarne włosy Smitha to jedne z najbardziej rozpoznawalnych elementów wizerunku zespołu. Twórczość zespołu ewoluowała na przestrzeni lat. Zawierała w sobie elementy prekursorskie na scenie
rockowej
(
new wave
,
cold wave
, w znikomym stopniu
rock gotycki
), równie często łagodzone przez wpływy estetyki muzyki
popowej
. Zawsze jednak opatrzona była łatwo rozpoznawalnym brzmieniem, który nadaje tej muzyce oryginalności. Po naiwnym, postpunkowym debiucie przyszedł czas na surową muzykę przepełnioną mrokiem i rozgoryczeniem. Kolejne płyty wyróżniały się bogactwem brzmień i nastrojów łączącym w sobie zarówno melancholijne ballady, monumentalne epiki, ciekawe stylizacje, jak i bezpretensjonalne piosenki o różnych odcieniach miłości. Wszystko opatrzone pełnymi rozterek, wątpliwości, głębokimi, zmiennymi nastrojowo tekstami Roberta Smitha, często inspirowanymi
literaturą
i innymi dziedzinami sztuki; traktującymi głównie o
miłości
, poszukiwaniu sensu w życiu, wierze, uczuciach, wrażliwej i skomplikowanej naturze człowieka. W efekcie charakter muzyki Cure rozciąga się od ponurego, niemal mrocznego, gotyckiego stylu, poprzez spokojne, melancholijne i refleksyjne ballady, aż po ambitny, miejscami wręcz radosny
pop
. Zespół The Cure w latach 80. stał się zespołem kultowym o wyraźnych znamionach dużej odrębności od reszty sceny rockowej. Indywidualny, charakterystyczny styl zespołu jest bardzo łatwo rozpoznawalny dzięki wizerunkowi i wyglądowi wokalisty Smitha, smutnemu, wrażliwemu i
melancholijnemu
typowi muzyki jednocześnie łączonemu z radosnymi piosenkami, powiązaniom z dziełami literackimi, poezją, skojarzeniom z
romantyzmem
. Obecnie coraz więcej młodych wykonawców inspiruje się twórczością The Cure, a krytycy często określają grupę jako prekursorów muzyki alternatywnej. Jednocześnie jest zauważane inspirowanie się grupy stylem takich zespołów jak
Joy Division
; nie jest one jednak w żadnym aspekcie jego kopiowaniem czy powielaniem. Dziś najbardziej charakterystyczne i najszerzej znane albumy The Cure to zimnofalowy, minimalistyczny
Seventeen Seconds
; refleksyjny
Faith
; apokaliptyczny, wstrząsający
Pornography
; eklektyczny, popowy
Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me
; poruszająco introwertyczny, smutny
Disintegration
; rockowy
Wish
i melancholijny
Bloodflowers
. Grupa od początku swego istnienia prowadziła bardzo intensywną działalność koncertową dając w tym czasie już ponad tysiąc występów na żywo. Cztery z nich miały miejsce w Polsce (patrz sekcja
Koncerty w Polsce
). The Cure, mimo mrocznych skojarzeń wywoływanych u publiczności, a ugruntowanych we wczesnej fazie działalności, wsławili się też sporym zbiorem charakterystycznych pogodnych, a nawet zwariowanych singli, którym często towarzyszyły niecodzienne teledyski. Do najpopularniejszych przykładów należą tu The Lovecats, Inbetween Days, Close to Me,
Just Like Heaven
czy
Friday I'm in Love
. Zespół The Cure należy do najbardziej charakterystycznych, trudnych do zaszufladkowania, a przy tym długotrwałych zjawisk na scenie rockowej. Ich oparta na fundamencie uczuć twórczość zjednała sobie rzesze wrażliwych zwolenników na całym świecie, o czym świadczy 30-milionowy nakład sprzedanych płyt. Choć ich znaczenie w świecie muzyki było największe w latach 80., to w późniejszym okresie The Cure nie zatrzymali się w rozwoju i późniejsze albumy w mniejszym lub większym stopniu wzbogacały ich twórczość o kolejne, czasem zaskakujące, elementy. Dwa utwory z dorobku The Cure znalazły się na liście 500 najważniejszych utworów wszech czasów wg magazynu
Rolling Stone
. Są to Pictures of You (278. pozycja[3]) i
Just Like Heaven
(483. pozycja[4]). Na liście 500 najważniejszych albumów również znalazły się dwa z dorobku grupy –
Disintegration
(326. miejsce[5]) i
Boys Don't Cry
(442. miejsce[6]). SkładThe Cure | 1978 | Smith, Tolhurst, Dempsey | | 1979 | Smith, Tolhurst, Gallup, Hartley | | 1980 | Smith, Tolhurst, Gallup | | 1982 | Smith, Tolhurst | | 1983 | Smith, Tolhurst, Thompson, Thornalley, Anderson | | 1984 | Smith, Tolhurst, Thompson, Thornalley, Williams | | 1985 | Smith, Tolhurst, Gallup, Thompson, Williams | | 1988 | Smith, Gallup, Thompson, Williams, O'Donnell | | 1990 | Smith, Gallup, Thompson, Williams, Bamonte | | 1993 | Smith, Gallup, Williams, Bamonte | | 1995 | Smith, Gallup, Cooper, Bamonte, O'Donnell | | 2005 | Smith, Gallup, Cooper, Thompson |
Byli członkowie grupy Dyskografia
Albumy studyjne Koncerty w Polsce- Setlista[7]:
- Plainsong, Want, Club America, Fascination Street, Lullaby, Pictures of You, This Is a Lie, The Blood, The Walk, Just Like Heaven, Cold, Strange Attraction, Mint Car, Push, Trap, Treasure, Prayers for Rain, Inbetween Days, From the Edge of the Deep Green Sea, Bare, Disintegration
- bis 1: Lovesong, Friday I'm in Love, Close to Me, Why Can't I Be You
- bis 2: Charlotte Sometimes, Play for Today, Boys Don't Cry, 10.15 Saturday Night, Killing an Arab
- bis 3: Faith
- Setlista[7]:
- Out of This World, Watching Me Fall, Want, Fascination Street, Open, The Loudest Sound, The Kiss, The Last Day of Summer, Maybe Someday, Shake Dog Shake, From the Edge of the Deep Green Sea, Inbetween Days, Siamese Twins, Prayers for Rain, One Hundred Years, End, 39, Bloodflowers
- bis 1: There Is No If, Trust, Plainsong, Disintegration
- bis 2: M, Play for Today, Just Like Heaven, A Forest, Faith
- Setlista[7]:
- Plainsong, Prayers for Rain, Fascination Street, A Strange Day, alt.end, A Night Like This, The End of the World, Lovesong, Pictures of You, Lullaby, The Figurehead, From the Edge of the Deep Green Sea, Please Project, Push, Inbetween Days, Just Like Heaven, Primary, A Boy I Never Knew, Us or Them, Never Enough, Wrong Number, Hanging Garden, One Hundred Years, Disintegration
- bis 1: At Night, M, Play for Today, A Forest
- bis 2: Let's Go to Bed, Freakshow, Close to Me, Why Can't I Be You?
- bis 3: Boys Don't Cry, Jumping Someone Else's Train, Grinding Halt, 10:15 Saturday Night, Killing an Arab
- Setlista[7]:
- Tape (intro), Open, Fascination Street, alt.end, The Walk, End of the World, Lovesong, A Letter to Elise, To Wish Impossible Things, Pictures of You, Lullaby, From the Edge of the Deep Green Sea, Hot Hot Hot!!!, Please Project, Push, How Beautiful You Are, Inbetween Days, Just Like Heaven, A Boy I Never Knew, Shake Dog Shake, Never Enough, Wrong Number, Signal to Noise, One Hundred Years, End
- bis 1: At Night, M, Play for Today, A Forest
- bis 2: Three Imaginary Boys, Fire in Cairo, Boys Don't Cry, Jumping Someone Else's Train, Grinding Halt, 10:15 Saturday Night, Killing an Arab
- bis 3: Why Can't I Be You?
Przypisy- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Stephen Thomas Erlewine:
The Cure Biography
(
ang.
). allmusic.com. [dostęp 2010-03-05].
- ↑ za
http://craigjparker.blogspot.com
- ↑
The RS 500 Greatest Songs of All Time (miejsca 2001-300
(
ang.
).
Rolling Stone
. [dostęp 2010-07-09].
- ↑
The RS 500 Greatest Songs of All Time (miejsca 401-500)
(
ang.
).
Rolling Stone
. [dostęp 2010-07-09].
- ↑
326) Disintegration
(
ang.
).
Rolling Stone
, 2003-11-01. [dostęp 2010-07-09].
- ↑
442) Boys Don’t Cry
(
ang.
).
Rolling Stone
, 2003-11-01. [dostęp 2010-07-09].
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 za
http://www.cure-concerts.de
Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "The Cure":
Maria Skłodowska-Curie
...
Neandertalczyk
...
Lena Meyer-Landrut
Adele
, Foundations i Mouthwash
Kate Nash
, Neopolitan Dreams Lisy Mitchell, Lovecats zespołu
The Cure
oraz Mr. Curiosity
Jasona Mraza
. W wywiadzie dla
czwartego programu ...
Kodeks Watykański
...
Zygmunt Freud
...
The Cure
The CureThe Cure podczas koncertu w 2007 – od lewej: Porl Thompson, ...
Kategoria:Rzeki Francji
...
Hala Torwar
Satriani
,
Simply Red
,
Tokio Hotel
,
US5
,
50 Cent
,
Dream Theater
,
KoRn
,
Slipknot
,
The Cure
,
Rihanna
,
Snoop Dogg
,
Mark Knopfler
,
Alicia Keys
,
The Prodigy
oraz ...
Abraham Brill
...
Charles Huggins
...
Inne lekcje zawierające informacje o "The Cure":
Present Perfect (plansza 19)
...
|