Break snookerowy – liczba punktów zdobyta we fragmencie meczu
snookera
, rozgrywanego nieprzerwanie przez jednego zawodnika (w czasie jednego podejścia do stołu).
Breaki stupunktowe
Break stupunktowy (
ang.
century break) to określenie breaka, w którym zawodnik osiągnie 100 lub więcej punktów. Jest on uznawany za wysokie osiągnięcie i nagradzany przez publiczność gromkimi brawami. Pierwszy udokumentowany stupunktowy break w historii został wykonany przez
Joe Davisa
w
1928
roku. Poprawił on swoje osiągnięcie w roku
1934
, wbijając 110 oczek, co było pierwszym oficjalnie zarejestrowanym breakiem powyżej 100 pkt w
Mistrzostwach Świata
. Jego następne rekordy wynosiły 137 i 138 pkt (oba w
1937
), 146 pkt (
1950
), aż wreszcie osiągnął pierwszy maksymalny break w roku
1955
. W
1962
wbity przez niego break 100 w meczu z
Johnem Pulmanem
był jednocześnie historycznym, pierwszym telewizyjnie udokumentowanym breakiem stupunktowym na świecie. W ciągu całej swojej kariery Davis uzyskał łącznie 687 setek (z uwzględnieniem nie tylko oficjalnych meczów), co było absolutnym rekordem jego czasów.
Mistrzem w tej dziedzinie jest jednak
Stephen Hendry
, który zaliczył dotychczas 744 breaki powyżej 100 pkt, a ponadto wbił ich najwięcej w ciągu jednego sezonu - 52 (1995/96), turnieju - 16 (Mistrzostwa Świata
2002
) oraz meczu - 7 (finał
UK Championship
1994
). Najszybszym z kolei jest
Tony Drago
, który potrzebował na wbicie setki zaledwie 3 minuty i 31 sekund (UK Championship
1996
).
Breaki maksymalne
Za maksymalny break uważa się oficjalnie break 147 punktowy oraz 155 punktowy. Ten drugi jest możliwy do uzyskania tylko w jednej sytuacji – musi nastąpić faul z
free ballem
(wolną bilą) przy 15
czerwonych
na stole. Trzeba jednak podkreślić, iż taka sytuacja jest bardzo mało prawdopodobna. Należałoby sobie wyobrazić sytuację, w której to zawodnik przy w miarę rozrzuconych czerwonych chce zagrać jedną z bil na "lakier"[3] i popełnia faul[4], a jednocześnie biała bila ustawia się tak, iż zasłonięte są wszystkie czerwone bile. Dopiero wówczas drugi zawodnik otrzyma free balla, czyli będzie mógł wbijać dowolną bilę kolorową (traktowaną jak czerwoną), ale potem będzie musiał jeszcze dojść do
czarnej
i wszystkie bile czerwone wbić razem z czarną, a na koniec wbić jeszcze wszystkie kolorowe bile (od żółtej do czarnej).
Do tej pory żadnemu graczowi nie udało się uzyskać 155-punktowego breaka w oficjalnym turnieju, odnotowano jednak taki wynik w meczu treningowym, a dokonał tego
Jamie Cope
latem
2005
roku[5]. Najwyższym breakiem w turnieju rankingowym był 148 punktowy break
Jamiego Burnetta
, który padł w eliminacjach do
UK Championship
w
2004
roku.
Najszybciej wykonany break maksymalny należy do
Ronniego O'Sullivana
(5 minut 20 sekund), który też ma najwięcej (10) breaków maksymalnych na koncie. Jako jedyny wbił także 3 breaki maksymalne w trakcie jednego sezonu oraz jako jedyny dokonał trzykrotnie tej sztuki na
Mistrzostwach Świata
.
Podczas
Mistrzostw Świata w 2008
po raz pierwszy w historii tego turnieju break maksymalny został wbity dwukrotnie.
| transmitowane w telewizji |
Przypisy
- ↑ stan na 20 stycznia 2010 (po turnieju
Masters
)
- ↑ liczba sezonów potrzebna do osiągnięcia stu breaków
- ↑ zagranie polegające na tym, iż biała bila jedynie muska bilę przy minimalnym kontakcie
- ↑ Nie udaje mu się musnąć żadnej czerwonej bili
- ↑
Murphy shows the form and confidence of a champion
- 12 października 2005, guardian.co.uk
Linki zewnętrzne