Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
Trójca Święta
Trójca ŚwiętaTrójca Święta, Święta Trójca –
dogmatyczne
określenie w chrześcijaństwie, stwierdzające, że
Bóg
jest Bogiem Troistym, istnieje jako trzy Osoby - po grecku
hypostazy
[1] - pozostając jednocześnie jednym
Bytem
.[2] Wszystkie trzy Osoby są rozumiane jako mające tę samą jedną istotę czyli naturę, a nie jedynie podobne natury. Od początku trzeciego wieku[3] doktryna Trójcy zaczęła być formułowana następująco: jest "jeden Bóg istniejący w trzech Osobach i
jednej substancji
, Ojciec, Syn, i Duch Święty".[4] Wiara w Trójcę jest wyznawana przez wszystkie Kościoły
katolickie
,
prawosławne
, oraz wszystkie główne wyznania wyrastające z nurtu
reformacji
takie, jak
luteranizm
,
kalwinizm
,
anglikanizm
,
metodyzm
i
prezbiterianizm
. Dogmat o Trójcy Świętej jest więc uważany za „centralną prawdę wiary teologii chrześcijańskiej”[5]. Dogmat został ostatecznie zatwierdzony na
soborze konstantynopolitańskim
w roku
381
, jednak już na
soborze nicejskim
w roku
325
oficjalnie uznano
współistotność
Ojca i Syna, co jest podstawą dogmatu. Uznanie wiary w Trójcę Świętą jest pierwszym koniecznym warunkiem wstąpienia do
Światowej Rady Kościołów
[6]. HistoriaPisarze chrześcijańscy w ciągu wieków rozpoznawali niektóre fragmenty Starego Testamentu jako zapis objawienia się Boga, zawierający mglistą zapowiedź tajemnicy Trójcy. Najstarsze świadectwa objawienia się tej tajemnicy w Nowym Testamencie znajdują się w listach św. Pawła, szczególnie w 2 Kor 13,13: Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności Ducha Świętego (oryg.: "tou Agiou Pneumatos") niech będą z wami wszystkimi! Błogosławieństwo to zaczerpnięte zostało prawdopodobnie z wczesnochrześcijańskiej liturgii. To iż poszczególne podmioty zdania są w dopełniaczu: Pana Jezusa... Boga... Ducha Świętego..., pozwala nie tylko na stwierdzenie odrębności Osób, lecz również ich równości, ponieważ wymienione łaski płyną z jednego Bóstwa. Innym Pawłowym fragmentem trynitarnym jest 1 Kor 12,4-6. W Ewangeliach objawienie to zawarte jest we fragmentach mówiących o relacji Ojca i Syna, zaś bezpośrednim stwierdzeniem odnoszącym się do Trójcy jest formuła chrzcielna z Mt 28,19[7]. Doktryna Trójcy w Nowym Testamencie ujawnia się również w stopniowym rozwoju rozumienia Ducha Bożego jako Osoby, który można prześledzić od
Ewangelii synoptycznych
do
Ewangelii według św. Jana
[8] Od Nowego Testamentu do końca II w.,
Ojcowie Apostolscy
koncentrowali się na osobie Chrystusa. W ich pismach znajdujemy odniesienia do Trójcy, nie precyzują oni jednak relacji Ojca do Syna.
Klemens Rzymski
daje świadectwo Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu, wymieniając Ich razem[9].
Ignacy Antiocheński
pisał o powołaniu chrześcijanina do bycia wcielonym w boską świątynię, aby poprzez zjednoczenie z Chrystusem, w Duchu stać się synem Ojca[10].
Ireneusz z Lionu
podkreśla niewystarczalność ludzkiego języka do opisania tajemnicy Bóstwa. Jednocześnie stały nacisk jego nauczania na współwieczność Słowa z Ojcem, sprawia że jest ono najbardziej pełną i jednoznaczną doktryną trynitarną przed
Tertulianem
[11]. W nauce okresu przednicejskiego i nicejskiego, wyrażonej w nicejskim wyznaniu wiary,
trójosobowy
, trójjedyny
Bóg
objawia się człowiekowi jako
Ojciec
,
Syn Boży
i
Duch Święty
, jednak każda z tych
osób
jest tym samym,
jednym Bogiem
. Bóg jest
wszechmocny
, wieczny i nieskończony. Poszczególne Osoby są tożsame co do natury i substancji (są jednym i tym samym Bogiem), ale są oddzielnymi osobami,
hipostazami
, różniącymi się pochodzeniem i wzajemnymi relacjami: Bóg Ojciec nie pochodzi od nikogo, Syn Boży został zrodzony (a nie stworzony) przez Ojca, Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna (
katolicyzm
,
protestantyzm
) lub tylko od Ojca przez Syna (
prawosławie
); różnica między tymi dwoma wyznaniami opisana jest w dyskusji nad słowem
filioque
, dodanym do wyznania
nicejsko-konstantynopolitańskiego
. Diagram przedstawiający relacje logiczne osób w Trójcy: Pater - Ojciec, Filius - Syn, Spiritus Sanctus - Duch, Deus - Bóg, est - jest, non est - nie jest. UzasadnieniePodstawowym źródłem dla nauki o Trójcy Świętej są słowa
Jezusa
z Ewangelii, gdzie Jezus określa siebie jako
Syna Bożego
pozostającego w jedności z
Ojcem
(J 10:30) oraz obiecuje
apostołom
zesłanie
Ducha Świętego
. Jego ostatnim poleceniem danym uczniom było: "Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego" (Mt 28:19 BT). Nauka o Trójcy jest zatem ujęciem dogmatycznym objawienia dokonanego przez Jezusa z Nazaretu w Nowym Testamencie - wypracowanym w ciągu wieków przez teologię chrześcijańską[12]. W Jego Osobie Bóg pełniej ukazał swą naturę, niż w Starym Testamencie, gdzie zasadniczo ukazuje się On jako jedna Osoba (Wj 8:6; Pwt 4:35-39; 32:39; Iz 43:10). W Biblii
hebrajskiej
można jednak dostrzec już także jakby przebłyski objawienia Nowotestamentalnego Trójcy, np. w pierwszym opisie stworzenia, gdy Bóg mówi w liczbie mnogiej: "Uczyńmy" (Rdz 1,26) czy w wizycie trzech postaci u Abrahama (Rdz 18,1-16). Uznanie Jezusa jako Boga (J 1:1, 1:18; J 20-28-29; Hbr 1:8-9; Flp 2:5-6; Tyt 2:13-14; Kol 2:8-10; 1J 5:17-18, 20-21), podobnie jak Ducha Świętego (Dz 5:3-4; 1Kor 3:16; 1Kor 6:19-20), jest więc pełniejszym objawieniem natury Boga. Klasycznymi źródłami teologii chrześcijańskiej o Trójcy Świętej są traktaty O Trójcy Świętej (De Trinitate) takich
Ojców Kościoła
, jak
Augustyn z Hippony
[13] (
354
-
430
) oraz
Hilary z Poitiers
[14] (
315
-
367
), a także Suma Teologiczna średniowiecznego
Doktora Kościoła
Tomasza z Akwinu
. Bóg Trójjedyny jest uważany za nieprzeniknioną dla ludzkiego umysłu tajemnicę jako bytu, jednak niektórzy
teolodzy
starają się ją uzasadnić. Ryszard od św. Wiktora dowodził, że dla Boga, jako nieskończenie doskonałego, nie jest konieczne istnienie innych bytów, poza Nim samym, ale jednocześnie posiada On Miłość w stopniu nieskończenie doskonałym i, skoro tak, to nie może być ona egoizmem[15]. Z tego wynika, że Bóg istnieje przynajmniej w dwóch Osobach. Każda z Osób może dokonać nieskończenie doskonałego obdarowania z Miłości względem drugiej pełnią Siebie, a druga Osoba jest w pełni zdolna takie obdarowanie przyjąć. Ponieważ w rezultacie całkowitego obdarowania żadna z tych Osób nie przestaje istnieć (bo przeczyłoby to Miłości Osoby przyjmującej względem Osoby obdarowującej), to wyłania się konieczność zaistnienia trzeciej Osoby, będącej (ze względu na charakter tego aktu) podmiotem wzajemnego obdarowania się dwu pozostałych Osób. Istnienie większej ilości Osób nie jest konieczne, a skoro Bóg jest nieskończenie doskonały, to nie ma w Nim też niczego zbędnego[16] Problemy z interpretacją dogmatuWe wczesnych wiekach oskarżano chrześcijaństwo, że poprzez wiarę w Trójcę, podobnie jak
religie politeistyczne
, wyznaje wielobóstwo, "
Tryteizm
", Trzech Bogów. Od początku jednak, jak świadczą o tym np. pisma
Tertuliana
, Kościół bronił się przed tego rodzaju oskarżeniami, podkreślając, że doktryna o Trójcy ściśle łączy się z podstawową prawdą wiary, że Bóg jest jeden[17]. Jednoczesna prawdziwość tych dwóch
dogmatów
wykracza poza ziemskie prawa logiki. Jak stwierdził prawosławny teolog Paul Evdokimov za P. Florenskim: prawda o współistotności [Osób Trójcy] odsłania np. śmiercionośny bezruch prawa tożsamości: «A» jest «A», «A» nie jest «nie-A» [18]. Bardzo mocne świadectwo
monoteizmu
chrześcijańskiej doktryny o Trójcy Świętej daje na początku piątego wieku
św. Augustyn
: "A ponieważ człowiek jest stworzony na obraz Trójcy, przeto jest powiedziane: „na obraz i podobieństwo nasze”. Następnie jednak, żeby kto nie sądził, że mamy wierzyć w trzech bogów, bo Trójca jest jednym Bogiem, mówi Pismo św.: „I stworzył Bóg człowieka na obraz... Boży (Rdz l, 26—27)”, co znaczy: „na obraz swój”[19]. Inną wysuwaną trudnością jest fakt sformułowania dogmatu dopiero pod koniec IV wieku, oraz to, że u
Ojców Apostolskich
koncepcja Trójcy nie jest wyrażona wprost[20]. Trójca a WcielenieChrystologia, będąca działem
chrześcijańskiej teologii dogmatycznej
, ukazuje, że w
Betlejem
Bóg przyjął postać człowieka i narodził się jako
Jezus Chrystus
(hebr.
Mesjasz
– Pomazaniec) w celu
zbawienia
ludzkości. Objawienie się Boga człowiekowi dokonało się w Jezusie, jako Drugiej Osobie Trójcy –
Synu Bożym
(Słowo Boże,
Logos
), jest w nie zaangażowana cała nierozdzielna Trójca. We
Wcieleniu
dwie pozostałe Osoby: Ojciec i Duch Święty, dzieląc Boską naturę z Synem-Logosem, zostały zjednoczone z naturą ludzką na mocy
zjednoczenia
konstytuującego Bosko-ludzką osobę Jezusa. Tak więc Jezus z Nazaretu jest zarówno prawdziwym Bogiem, współistotnym Ojcu i Duchowi, jak i prawdziwym człowiekiem - ma dwie natury, ale jest jedną Osobą - Drugą Osobą Trójcy.
Święto
W większości
Kościołów katolickich
i
protestanckich
Niedziela Trójcy Świętej
obchodzona jest w pierwszą niedzielę po
Zesłaniu Ducha Świętego
, a więc w 56 dniu po
Wielkanocy
, natomiast w Kościołach obrządku wschodniego (np.
greckokatolickim
czy
prawosławnym
), czyli takich, w których daty świąt kościelnych wyliczane są na podstawie
kalendarza juliańskiego
- w 49 dniu po Wielkanocy, wyliczonej wg tegoż kalendarza. W kościołach prawosławnych w
Dniu Trójcy Świętej
odprawiane są jedne z najbardziej uroczystych w roku mszy świętych (
служба
); podłogi w cerkwiach ściele się świeżo skoszoną trawą, a ikony przyozdabia brzozowymi gałązkami; na drugi dzień, w poniedziałek świętuje się Dzień
Ducha Świętego
. KrytykaWedług
antytrynitaryzmu
(
arianie
,
Badacze Pisma Świętego
,
Świadkowie Jehowy
,
unitarianie
,
bracia polscy
,
Kościół Chrześcijan Dnia Sobotniego
) Trójca Święta nie istnieje, między innymi dlatego, że nie ma o niej informacji w Bibli. Według niektórych krytyków dogmatu o Trójcy, doktryna trynitarna chrześcijaństwa powstawała w wyniku przedostania się do nauk Kościoła koncepcji greckich filozofów takich jak Platon, który żył kilka wieków przed Chrystusem[21]. Autorzy ci wskazują też, że przed Platonem triady, czyli trójce, były dobrze znane w Babilonie i Egipcie. Wskutek zabiegów duchownych, starających się przyciągnąć niewierzących ze świata rzymskiego, niektóre takie wyobrażenia stopniowo wcielano do chrześcijaństwa. W końcu doprowadziło to do uznania poglądu, iż Syn i Duch Święty są równi Ojcu. Krytycy zarzucają też, że doktryna trynitarna była wynikiem działań bardziej politycznych, niż teologicznych[22]. RastaWedług niektórych wyznawców ruchu
Rastafari
cesarz
Haile Selassie
(imię to znaczy dokładnie po
amharsku
: Siła Trójcy) jest Bogiem wcielonym, ostatnią inkarnacją
Jezusa Chrystusa
. Należy zauważyć, iż sam Syllasje nigdy nie potwierdził tych wierzeń.[] Cesarz Ras Tafari I jest widziany zarówno jako Bóg Ojciec stworzyciel nieba i ziemi, ale także manifestuje się w Synu Bożym przyjmując postać Haile Selassie. Duch Święty natomiast znajduje się we wszystkich prawdziwych wyznawcach drogi Rasta, a według innych, we wszystkich istotach ludzkich[]. Przypisy- ↑ Zob. hasło Osoba (en)
Catholic encyclopedia: Person
- ↑ Grudem, Wayne A. 1994. Systematic Theology: An Introduction to Biblical Doctrine. Leicester, England: Inter-Varsity Press; Grand Rapids, MI: Zondervan, s. 226.
- ↑
Tertullian, Against Praxeas, chapter II
- ↑ Por. T. Stwora, Trynitologia Tertuliana w „Przeciw Prakseaszowi”, praca magisterska na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2008, na prawie maszynopisu, s. 30-35; The Oxford Dictionary of the Christian Church (Oxford University Press, 2005 ), article Trinity, doctrine of the
- ↑ The Oxford Dictionary of the Christian Church (Oxford University Press, 2005 ), article Trinity, doctrine of the
- ↑
The basis of the WCC
(
ang.
). World Council of Churches, 2009-10-19. [dostęp 19 października 2009].
- ↑ Por. C. Draina, hasło: Trinity, Holy (in the Bible), w: New Catholic Encyclopedia (2 wyd.), t. 14. Waszyngton: The Catholic University of America, 2003, ss. 201-202. .
- ↑ Chociaż nowo-testamentalne rozumienie Ducha Bożego jest w dużym stopniu kontynuacją rozumienia Starotestamentalnego, w Nowym Testamencie, następuje stopniowe objawienie, że Duch Boży jest osobą. Większość tekstów Nowego Testamentu ukazuje ducha Bożego jako coś, a nie kogoś; widać to zwłaszcza w paralelnym zestawieniu ducha z mocą Bożą. (...) Jedynym fragmentem w Ewangeliach Synoptycznych, który jasno mówi o Osobie Ducha Świętego jest formuła trynitarna w Mt 28,19. (...). Konsekwentnie, należy stwierdzić, że św. Jan myślał o Duchu Świętym jako o Osobie. która jest różna od Ojca i Syna, i jest obecna w wierzącym (J 14,16; 15,26; 16,7). (L.A. Bushinski, hasło: Spirit of God, w: New Catholic Encyclopedia (2 wyd.), t. 13. Waszyngton: The Catholic University of America, 2003, s. 428. . ); por. Wykaz na temat fałszowania przez Świadków Jehowy cytatów z Ojców Kościoła i The New Catholic Encyclopedia
Duch Święty jest Osobą?
- ↑ List do Kościoła w Koryncie, 58,46
- ↑ List do Efezjan,9
- ↑ Por. R.L. Richards, J. Hill (red.), hasło: Trinity, Holy, w: New Catholic Encyclopedia (2 wyd.), t. 14. Waszyngton: The Catholic University of America, 2003, s. 189. .
- ↑ Biblia chrześcijańska jest prawomocnym źródłem późniejszej doktryny trynitarnej Kościoła: W Nowym Testamencie nie ma intelektualnej świadomości (dosł. reflective consciousness) metafizycznej natury Boga (‚trójcy immanentnej’). Nowy Testament nie zawiera też technicznego języka późniejszej doktryny (hypostasis, ousia, substantia, subsistentia, prosōpon, persona). Niektórzy teolodzy doszli do wniosku, że cała post-biblijna doktryna trynitarna ma charakter arbitrarny. Podczas gdy, bezspornie, doktryny tej nie da się zbudować na samym świadectwie Pisma Świętego, szukanie jej początków w Biblii jest prawomocne, nie w sensie "dowodów na piśmie" (proof-texting) lub odnajdywania zasad metafizycznych, lecz dlatego, że Biblia jest oficjalnym (autoritative) zapisem Bożej relacji zbawczej z ludzkością. To co Pisma opisują jako działanie Boga wśród nas, co jest wyznawane w Credo i celebrowane w liturgii, jest źródłem (wellspring), z którego wypłynęła późniejsza doktryna trynitarna. (C. Mowry LaCugna, hasło: Trinity, w: The Encyclopedia of Religion. Mircea Eliade (red.). T. 15. Nowy Jork - Londyn: Macmillan Publishin Company, 1987, s. 54. . ).
- ↑ Św. Augustyn,
De Trinitate (łac.)
Tłumaczenie polskie: O Trójcy Świętej], przeł. Maria Stokowska, opracował Jan Maria Szymusiak SJ, Poznań 1962, POK 25, s.490.
- ↑ Hilary z Poitiers: O Trójcy Świętej. Emil Stanula, Tadeusz Kołosowski (przekład). Warszawa: UKSW, 2005, s. 415, seria: PSP 64.
- ↑ Por. The Book Three of the Trinity rozdz. 2, w: Ryszard od św. Wiktora: The Twelve Patriarchs, The Mystical Arc, The Book Three of the Trinity. Grover A. Zinn (przekład i wstęp). Londyn: SPCK, 1979, ss. 374-375, seria: Classics of Western Spirituality Series. . ; Sources chrétiennes, 63.
- ↑ Ryszard od św. Wiktora: The Book Three of the Trinity, rozdz. 11. Ss. 384-385. . ; Sources chrétiennes, 63.
- ↑ Tertulian, Przeciw Prakseaszowi, XIV, 3, przekł. E. Buszewicz, w: Tertulian, Hipolit, Trójca Święta, Kraków, WAM ŹMT 4, 1997, s. 103, . Por. T. Stwora, Trynitologia Tertuliana w „Przeciw Prakseaszowi”, praca magisterska na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa 2008, na prawie maszynopisu, s. 56)
- ↑ Por. Kobieta i zbawienie świata, Poznań 1991, W drodze, s. 19,
- ↑ Św. Augustyn,
O Trójcy Świętej, ks. XII,3.6
, tłumaczyła Maria Stokowska, opracował Jan Maria Szymusiak SJ, Poznań 1962, POK 25, s.330-335.
- ↑ Por. New Catholic Encyclopedia: „Wyrażenie‚ 'jeden Bóg w trzech Osobach' przyjęło się na stałe i zostało na dobre wcielone do chrześcijańskiego życia i wyznania wiary pod koniec IV stulecia. Dopiero to sformułowanie zasługuje na miano dogmatu Trójcy. U Ojców Apostolskich nie spotyka się niczego, co by w najmniejszym stopniu przypominało taki pogląd czy punkt widzenia” ( t. 14, s. 299)
- ↑ Zob. np. „Twierdzimy, że doktryna o Trójcy ukształtowała się stopniowo i stosunkowo późno; że pochodzi z całkiem innego źródła niż żydowskie i chrześcijańskie Pismo Święte; że rozwinęła się i została wszczepiona w chrystianizm rękoma platonizujących Ojców Kościoła; że w czasach Justyna i długo po nim powszechnie nauczano o odrębnej naturze i niższości Syna; że stał się wtedy widoczny dopiero pierwszy mglisty zarys Trójcy”(Jaroslav Pelikan, The Church of the First Three Centuries, strona 52).
- ↑ Jaroslav Pelikan, The Christian Tradition, 1971, strona 173. E. Washburn Hopkins, profesor Uniwersytetu Yale stawia tezę: „ostateczne ustalenie ortodoksyjnej definicji trójcy było w znacznej mierze sprawą polityki kościelnej”. Origin and Evolution of Religion, 1923, strona 339; The New Encyclopædia Britannica tak komentuje odnośne fakty historyczne: „W Nowym Testamencie nie spotykamy słowa Trójca ani wyraźnego sformułowania tej doktryny (...) „Doktryna ta rozwijała się stopniowo przez kilka stuleci wśród licznych sporów. (...) „Odmienność tych trzech [osób] oraz ich jedność połączono w jednej, ścisłej doktrynie o jednej istocie i trzech osobach nie wcześniej niż w IV wieku”. (The New Encyclopædia Britannica, wydanie XV, 1985, tom 11, Micropædia, strona 928).
Zobacz też Linki zewnętrzne
Inne hasła zawierające informacje o "Trójca Święta":
Wszystkich Świętych
...
Dziady (zwyczaj)
...
Rodzimy Kościół Polski
...
Dzień Zmarłych
...
Dzień Zaduszny
...
Adwentyzm
AdwentyzmGłówna religia
Chrześcijaństwo
Czas założenia
1831
Wyznanie macierzyste
Milleryzm
Klasyfikacja religii
AdwentyzmGeneza
Chrześcijaństwo
Reformacja
Protestantyzm
Baptyści dnia siódmego
Pietyzm
Metodyzm
Wielkie przebudzenie
Milleryzm
Teologia
Biblia
:
Stary
i
Nowy Testament
Trójca Święta
Pięć zasad protestantyzmu
Sola scriptura
Solus Christus
Sola gratia
Sola fide
Soli Deo gloria
Powszechne kapłaństwo wszystkich ...
Synagoga Chóralna w Kownie
...
1972
...
Diakon
...
1749
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Trójca Święta":
012. Islam (plansza 7)
...
221. Przemiany powojenne na bliskim i dalekim wschodzie (plansza 8)
...
11 LISTOPADA (plansza 1)
...
|