Jedyna pozostałość po igławskich tramwajach – dawna zajezdnia przy ul. Havlíčka.

Wjazd do dawnej zajezdni tramwajowej

Tramwaje w Igławie, dziś 50-tysięcznym mieście w południowych Czechach , kursowały w latach 1909 – 1948 . Jedna linia o długości 2,7 km łączyła centrum miasta z dworcem kolejowym. Po likwidacji została zastąpiona przez trolejbusy .

Historia

Jeżeli nie podano inaczej, nazwy ulic i placów w tekście odnoszą się do czasów współczesnych

Podobnie, jak i w wielu innych miastach, główną przyczyną powstania linii tramwajowej w Igławie była konieczność połączenia miasta z dworcem kolejowym , położonego ok. 2 km na północny wschód od śródmieścia. Dyskusje na ten temat prowadzono od roku 1904 . Wówczas na odcinku Dworzec – Śródmieście kursowały fiakry i omnibusy o pojemności od sześciu do piętnastu osób, obsługiwane głównie przez igławskich hotelarzy.

Decyzję o uruchomieniu linii tramwajowej podjęto ostatecznie we wrześniu 1906 r., jednak do prac budowlanych przystąpiono dopiero w 1908 r. Eksploatację linii rozpoczęto 26 sierpnia 1909 r., przy czym niezbędne koncesje wydano do 15 września . Igławska sieć tramwajowa składała się z jednej linii wiodącej z pl. T. Masaryka przez ul. Komeńskiego, pl. Wolności i ul. Havlíčka do dworca kolejowego. Był to odcinek jednotorowy, z mijankami , o rozstawie toru 1000 mm, mający długość 2,7 km. Igława posiadała więc trzecią najmniejszą sieć tramwajową w całych Czechach (po Cieszynie i Mariańskich Łaźniach ).

Przez cały okres istnienia, kształt linii tramwajowej nie ulegał żadnym zmianom, przy czym w latach 40. pojawiły się propozycje rozbudowy sieci.

Po II wojnie światowej zadecydowano o likwidacji przestarzałej i niewygodnej komunikacji tramwajowej i zastąpieniu jej trolejbusami . W 1947 r. linię skrócono o odcinek od zajezdni do dworca, a 12 listopada 1948 r. to ostatni dzień kursowania tramwajów. Miesiąc później uruchomiono komunikację trolejbusową (trasa pierwszej linii była identyczna z linią tramwajową).

Tabor

W początkach istnienia igławskich tramwajów po mieście jeździły trzy wagony silnikowe i dwa doczepne z wytwórni w Grazu , z wyposażeniem elektrycznym z koncernu AEG . W następnych latach tabor był uzupełniany jeszcze dwukrotnie – w 1912 r. zakupiono doczepny wóz pocztowy i wagon silnikowy identycznego typu, jak te z 1909 r., natomiast w latach 30. dodano jeden nowoczesny wagon silnikowy wyprodukowany w fabryce Vagónka Studénka.

Bibliografia

• Iglau.cz: Historie jihlavských tramvají... ( cz. ). [dostęp 11 czerwca 2009].
• Společnost pro veřejnou dopravu: Jihlava – historie ( cz. ). [dostęp 11 czerwca 2009].