Ulrike Meinhof jako młoda dziennikarka (około 1964)
Ulrike Marie Meinhof (ur.
7 października
1934
roku w
Oldenburgu
, zm.
9 maja
1976
w
Stuttgarcie
) – dziennikarka i współzałożycielka
ultralewicowej
organizacji
terrorystycznej
Frakcja Czerwonej Armii
.
Dzieciństwo
Ojcem Ulrike był
historyk sztuki
Werner Meinhof. Wczesne dzieciństwo spędziła w
Oldenburgu
, w roku 1936 przeniosła się wraz z ojcem do
Jeny
. W 1940 Werner Meinhof umarł na raka. Matka zdecydowała się podjąć studia na kierunku historia sztuki. W tym czasie Ulrike poznała Renate Riemeck, znajomą i sublokatorkę matki, która na wiele lat stała się ważną osobą dla Ulrike. W wieku 11 lat Ulrike przeżyła zajęcie Jeny przez wojska amerykańskie i koniec wojny.
Nie chcąc żyć w zniszczonym mieście, Ingeborg Meinhof i Renate Riemeck przeprowadziły się najpierw do
Bad Berneck im Fichtelgebirge
, a w 1946 do Oldenburga. W 1948 Ingeborg Meinhof zmarła. Renate Riemeck przejęła opiekę nad czternastoletnią Ulrike i jej starszą siostrą Wienke. W latach 1946-1952 uczęszczała do katolickiej szkoły NMP w Oldenburgu, oraz przez pewien czas do
Szkoły Rudolfa Steinera
w
Wuppertalu
. W 1955 w Gymnasium Philippinum w
Weilburgu
zdała maturę. W tejże szkole założyła wydawaną do dziś gazetkę "Spektrum".
Początki działalności politycznej
Po podjęciu studiów filozoficznych, pedagogicznych, socjologicznych i germanistycznych w
Marburgu
na przełomie lat 1955 i 1956 zaangażowała się w ewangelicki ruch reform. W 1957 zmieniła uczelnię na
Westfalski Uniwersytet Wilhelma
w
Münster
. Tam zapisała się do Sozialistischer Deutscher Studentenbund (Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów). W 1957 włączyła się w ruch protestu przeciw planom rządu
Konrada Adenauera
- uzbrojeniu
Bundeswehry
w broń atomową (była to część większego ruchu
pacyfistycznego
), była rzeczniczką „Anti-Atomtod-Ausschusses" Publikowała artykuły w rozmaitych pismach studenckich, m.in. w David, wydawanym przez SDS. Jeszcze w tym samym roku wstąpiła do (zdelegalizowanej przez
Federalny Trybunał Konstytucyjny
w 1956) komunistycznej
KPD
, którą opuściła w maju 1964.
W latach 1959-1969 pracowała dla lewicowego magazynu "konkret", od 1960 do 1964 była redaktorką naczelną. W tym czasie, biorąc udział w demonstracjach, stała się symbolem niemieckiej lewicy.
W 1961 wyszła za mąż za Klausa Rainera Röhla, wydawcę "konkretu". W 1962 urodziła bliźniaczki - Reginę i
Bettinę Röhl
(dziś znaną dziennikarkę i pisarkę). W roku 1968 rozwiodła się z mężem i przeprowadziła z dziećmi do
Berlina
. Sprawozdając z procesu podpalaczy frankfurckiego domu handlowego
Thorwalda Prolla
i
Horsta Söhnleina
, poznała późniejszych założycieli
RAF
-
Andreasa Baadera
i
Gudrun Ensslin
.
Po zamachu na
Rudiego Dutschke
opublikowała w "konkrecie" komentarz świadczący o radykalizacji jej postawy. W 1970 wyprodukowała Bambule, sztukę telewizyjną na podstawie własnego scenariusza. Krytykowała w nim autorytarne metody wychowania w
domach dziecka
, które prowadzą do rewolty wychowanek ośrodka. Scenariusz miał być
parabolą
panujących ówcześnie stosunków społecznych i nowego rodzaju
walki klas
.
Terroryzm
Meinhof stawała się coraz bardziej radykalna i bezkompromisowa.
14 maja
1970
roku wzięła udział w uwolnieniu z więzienia Andreasa Baadera. Podczas akcji został przypadkowo postrzelony i ciężko raniony Georg Linke, pracownik Deutschen Zentralinstitut für Soziale Fragen. Akcja uwolnienia Baadera jest uważana za początek działalności RAF. Od tego czasu Meinhof była poszukiwana listem gończym. W wywiadzie udzielonym francuskiemu dziennikarzowi Michelowi Ray mówiła: My mówimy: gliniarze to świnie. Mówimy: typ w mundurze to świnia a nie człowiek. I dlatego się z nimi spieramy. To znaczy, my z nimi nie rozmawiamy i byłoby błędem w ogóle z takimi ludźmi rozmawiać. I oczywiście można ich zastrzelić.
W ciągu następnych dwóch lat, aż do aresztowania w dniu
15 czerwca
1972
roku, brała udział w napadach na banki i podkładaniu bomb. W zamachach zginęły cztery osoby, a ponad 50 zostało rannych. Grupa Ulrike była finansowana przez wywiad
NRD
oraz szkolona przez Palestyńczyków[1].
W latach 1971-1972 stworzyła trzy manifesty ideologiczne, które uzasadniały potrzebę walki zbrojnej RAF.
Podczas działalności w RAF Meinhof nie chciała zostawić opieki nad dziećmi ich ojcu Klausowi Rainerowi Röhlowi, uważano, że z tego powodu zgodziła się je wysłać do palestyńskiego obozu dla sierot. Ostatnio okazało się, że jej życzeniem było oddanie dzieci pod opiekę siostry. W końcu dzieci zostały zabrane z sycylijskiej kryjówki i przekazane ojcu przez
Stefana Austa
.
Aresztowanie i proces
Została aresztowana 15 czerwca 1972 w
Langenhagen
k.
Hannoweru
. Od 16 czerwca 1972 do 9 lutego 1973 przebywała w areszcie w
Kolonii
. Została umieszczona w izolatce, a pobyt w areszcie nazwała "traktem śmierci" ("Toten Trakt"). Przebywając tam, napisała manifest "List z traktu śmierci" ("Brief aus dem Toten Trakt"), który udało się przeszmuglować na zewnątrz. Po jego rozgłoszeniu zdobyła kolejnych sympatyków[2].
29 listopada 1974 została skazana na 8 lat kary pozbawienia wolności za zamach bombowy z 1972 na
wydawnictwo Springera
w Hamburgu. Umieszczono ją w zakładzie więziennym w
Stuttgarcie
. Tam złączono ją z pozostałymi uwięzionymi członkami RAF. 21 maja 1975 została skazana w kolejnym procesie za poczwórne morderstwo na karę dożywotniego więzienia[3].
Śmierć
9 maja 1976 powiesiła się w swojej celi. Władze niemieckie uznały, że śmierć była wynikiem samobójstwa. Potwierdzono to dwiema opiniami biegłych, z tego jedną zamówioną przez siostrę Ulriki. Pojawiły się jednak wątpliwości co do jej śmierci. Frakcja Czerwonej Armii twierdziła, że śmierć była wynikiem przeprowadzonego przez ludzi władzy zabójstwa; twierdzi się również, że to samobójstwo mogło być skutkiem
ostracyzmu
, którego Ulrike była ofiarą ze strony innych członków RAF. Informacja o śmierci Meinhof wywołała liczne protesty w Niemczech i poza granicami. Warto dodać, iż 7 kwietnia 1977 grupa terrorystyczna "Kommando Ulrike Meinhof" zastrzeliła prokuratora generalnego
Siegfrieda Bubacka
[4].
Ponieważ wiele gmin niemieckich odmawiało udostępnienia miejsca pochówku na swoich cmentarzach, została pochowana na cmentarzu Mariendorf w Berlinie. Pogrzeb przekształcił się w manifestację. Mowę pogrzebową wygłosił ewangelicki teolog
Helmut Gollwitzer
, który był duszpasterzem Ulrike i przyjacielem
Rudiego Dutschke
.
Po śmierci Meinhof jej mózg został bez pozwolenia rodziny usunięty z ciała i oddany do badań medycznych. Wyszło to na jaw jesienią 2002, gdy dowiedziała się o tym córka Ulriki
Bettina Röhl
. Przechowywano go w formalinie przez wiele lat i dopiero 22 grudnia 2002 złożono do grobu Ulriki.
Przypisy
- ↑ "Nowa Encyklopedia Powszechna PWN, tom 2, Warszawa 1995, s. 415
- ↑ Andreas Baader aresztowany, "Kronika XX wieku", wyd. M.B. Michalik, Warszawa 1991, s. 1050
- ↑ Proces grupy Baader - Meinhof, "Kronika XX wieku", wyd. M.B. Michalik, Warszawa 1991, s. 1098
- ↑ Samobójstwo Ulrike Meinhof, "Kronika XX wieku", wyd. M.B. Michalik, Warszawa 1991, s. 1114
Linki zewnętrzne