Umywanie nóg
Umywanie nógMistrz Księgi Domowej, Chrystus myjący nogi apostołom,
1475
Umywanie nóg, obrzęd pokory, mandatum – obrzęd
chrześcijański
praktykowany w części Kościołów chrześcijańskich. W niektórych wyznaniach zaliczany bywa do
sakramentów
. GenezaWedług
Nowego Testamentu
obrzęd (sakrament) umywania nóg został ustanowiony przez
Jezusa Chrystusa
przed spożyciem
Ostatniej Wieczerzy
w
Wieczerniku
: | Przed świętem Paschy, Jezus, wiedząc, iż nadeszła godzina jego odejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich, którzy byli na świecie, umiłował ich aż do końca. A podczas wieczerzy, gdy diabeł wzbudził w sercu Judasza, syna Szymona Iskarioty, zamysł wydania go, wiedząc, iż Ojciec wszystko dał mu w ręce i że od Boga wyszedł i do Boga odchodzi, wstał od wieczerzy, złożył szaty, a wziąwszy prześcieradło, przepasał się. Potem nalał wody do misy i począł umywać nogi uczniów i wycierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł też do Szymona Piotra, który mu rzekł: Panie, Ty miałbyś umywać moje nogi? Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Co Ja czynię, ty nie wiesz teraz, ale się potem dowiesz. Rzecze mu Piotr: Przenigdy nie będziesz umywał nóg moich! Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał działu ze mną. Rzecze mu Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, lecz i ręce, i głowę. Rzecze mu Jezus: Kto jest umyty, nie ma potrzeby myć się, chyba tylko nogi, bo czysty jest cały. I wy czyści jesteście, lecz nie wszyscy. Wiedział bowiem, kto go ma wydać; dlatego rzekł: Nie wszyscy jesteście czyści. Gdy więc umył nogi ich i przywdział szaty swoje, i znów usiadł, rzekł do nich: Czy wiecie, co wam uczyniłem? Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim. Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem. -
Ewangelia Jana
13,1-15 (
Biblia Warszawska
)
|
Gest ten ma oznaczać postawę pokory, ale przede wszystkim ofiarnej służby i miłości, jaką powinni cechować się uczniowie Jezusa. Praktyka umywania nóg wspomniana jest również w pismach apostolskich (
1 Tm
5,10). Umywanie nóg w Kościele katolickimW
Kościele rzymskokatolickim
obrzęd umywania nóg (tzw. Mandatum) towarzyszy obecnie
liturgii
wielkoczwartkowej
, kiedy główny
celebrans
dokonuje symbolicznego mycia nóg zaproszonym na liturgię ubogim. Umywanie nóg w Kościołach protestanckichJakkolwiek większość
Kościołów protestanckich
uznaje jedynie dwa sakramenty (ustanowienia):
chrzest
i
Wieczerzę Pańską
, część z nich praktykuje także obrzęd umywania nóg, któremu zazwyczaj nie przypisuje się rangi sakramentu. Protestancka tradycja umywania nóg sięga czasów przedreformacyjnych. Wiele wspólnot będących protoplastami protestantyzmu uważało, iż w
Biblii
znajduje się wyraźnie polecenie praktykowania tego obrzędu. Już
albigensi
dopatrywali się związku umywania nóg z Wieczerzą Pańską, zaś
waldensi
praktykowali go jeszcze w
średniowieczu
. Istnieją również dowody, iż wśród
husytów
toczyły się spory w tej kwestii. Przełom przyniósł
wiek szesnasty
, wybuch
reformacji
i ukształtowanie się pierwszych
zborów
radykalnych protestantów –
anabaptystów
. Wiele z nich zaakceptowało obrzęd umywania nóg. Na ziemiach polskich ideę tę krzewili
bracia polscy
. Również część wspólnot
mennonickich
poparła tę praktykę i stosuje ją do dziś[1]. Ewangelikalizm, pentakostalizm, adwentyzmW miarę rozwoju protestantyzmu, umywanie nóg stało się popularne w wielu wspólnotach. Część
Kościołów baptystycznych
, obecnie określanych mianem pierwotnych baptystów, opowiedziała się za tą praktyką. Obrzęd praktykują też niektórzy
ewangeliczni chrześcijanie
oraz wiele wspólnot wyrosłych z tradycji ruchu uświęceniowego. Znaczna część
Kościołów zielonoświątkowych
popiera umywanie nóg (w Polsce m.in.
Chrześcijańska Wspólnota Zielonoświątkowa
[2]). Od początku swego istnienia, ruch zielonoświątkowy przywiązywał dużą wagę do tej praktyki. Znaczna część zielonoświątkowców uznaje umywanie nóg za sakrament[3]. Również
zielonoświątkowcy jednościowi
zaliczają umywanie nóg do sakramentów, a niektórzy z nich (głównie
Prawdziwy Kościół Jezusa
) uznają go jako konieczny do zbawienia. Obrzęd umywania nóg jest również zakorzeniony w tradycji
adwentystycznej
. Pojawił się już wśród millerytów, skąd przeszedł do współczesnego adwentyzmu. Jakkolwiek największy wśród wspólnot adwentystycznych uznających
niedzielę
za dzień Pański –
Chrześcijański Kościół Adwentystów
– nie praktykuje obecnie tego obrzędu, istnieją jednak w
Stanach Zjednoczonych
wspólnoty zachowujące nadal tę tradycję (
Pierwotny Chrześcijański Kościół Adwentystów
). Umywanie nóg jest obchodzone także w
Kościele Bożym Dnia Siódmego
(14. dnia miesiąca
nisan
). Wśród adwentystów dnia siódmego wszystkie wspólnoty, w tym największa –
Kościół Adwentystów Dnia Siódmego
– praktykują umywanie nóg. W terminologii adwentystycznej używa się także określenia obrzęd pokory. PrzebiegNajczęściej umywanie nóg towarzyszy nabożeństwu komunijnemu i poprzedza Wieczerzę Pańską. Przeważnie
pastor
lub inna wyznaczona osoba odczytuje przed przystąpieniem do obrzędu fragment 13. rozdziału Ewangelii Jana. Werset 14. owego rozdziału („Jeśli tedy Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nogi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi.”) uznawany jest przez kościoły przyjmujące sakramentalność obrzędu za słowa ustanowienia tego sakramentu. Zazwyczaj każdy członek
zboru
umywa nogi innemu członkowi w specjalnie przygotowanych misach, osusza je ręcznikiem, lub prześcieradłem (zależnie od zwyczaju), po czym się zmieniają. W niektórych społecznościach w trakcie obrzędu występuje
chór
, lub śpiewa zespół uwielbieniowy. Po zakończeniu umywania nóg zbór przechodzi do Wieczerzy Pańskiej. EwangelicyzmW wielu
wspólnotach ewangelickich
umywanie nóg pojawiło się pod wpływem
pietyzmu
. Obrzęd praktykowany jest przez niektóre
Kościoły luterańskie
,
anglikańskie
i
metodystyczne
podczas
nabożeństwa
w
Wielki Czwartek
. Towarzyszy również
ordynacji
, podczas której
biskup
myje nogi ordynowanym. Umywanie nóg w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach OstatnichW
Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich
umywanie nóg miało historycznie dwie formy. W
1830
r.
Józef Smith
polecił misjonarzom Kościoła, aby podczas nawracania ludzi, gdy spotkają się z ich sprzeciwem i odrzuceniem mormonizmu, umyli własne nogi i „strząsnęli z nich proch”. Praktyka ta opierała się na
Ewangelii Mateusza
10:14. W połowie lat 30.
XIX wieku
, prorok Smith wprowadził do Kościoła oddzielny obrzęd umywania nóg, który praktykowany był jako jedna z ceremonii oczyszczenia w świątyniach mormońskich. W późniejszym czasie ceremonia została znacznie rozbudowana i poszerzona o nowe elementy. W obecnej postaci nosi nazwę obrzędu umywania i namaszczenia i jest częścią składową ceremonii obdarowania praktykowanej w
świątyniach mormońskich
zarówno przez żywych, jak i w imieniu umarłych. Przypisy
Inne hasła zawierające informacje o "Umywanie nóg":
Adwentyzm
...
Bóbr europejski
...
Bocian czarny
...
Nagrobek Kazimierza III Wielkiego na Wawelu
...
Łabędź (herb szlachecki)
...
Żabka (styl pływacki)
...
Styl grzbietowy
...
Styl motylkowy
...
Kraul
...
Bolesław II Szczodry
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Umywanie nóg":
Słówka - ubrania (plansza 13)
...
Różne oblicza racji. O tragicznych wyborach. (plansza 5)
...
Układ limfatyczny i odporność organizmu (plansza 3)
...
|