Carlo Denina

Carlo Giovanni Maria Denina (ur. 28 lutego 1731 w Revello , zm. 5 grudnia 1813 w Paryżu ) – włoski filolog i historyk.

Carlo Denina kształcił się w turyńskich ośrodkach kościelnych, gdzie autonomia względem Rzymu była większa niż w pozostałych państwach. W 1758 r. opublikował Lo studio della teologia e la norma della fede.

W 1760 r. doktoryzował się z teologii w Mediolanie . W tym samym roku opublikował Il discorso sulle vicende di ogni letteratura, będące studium historii literatury powszechnej, reprezentujące bardzo wówczas popularny rodzaj piśmiennictwa . W 1762 r. założył czasopismo Parlament Oktawiana, którego łagodny reformatorski charakter wzbudził wiele sprzeciwów.

Pracował także nad szerokim projektem reform. Prowadził szczegółowe badania na temat rozwoju głównych włoskich miast w okresie średniowiecza i na podstawie tych obserwacji opracował Riflessioni sopra la grandezza e la decadenza delle repubbliche d'Italia de mezzi tempi. Podczas pracy projekt przerodził się w historię Włoch , która odnotowywała najważniejsze wydarzenia każdej epoki .

Opublikowana w końcu w 1770 r. praca pod tytułem Delle rivoluzioni d'Italia zapewniła Deninie najpierw katedrę retoryki w wyższym kolegium w Turynie , a następnie katedrę języka greckiego i włoskiego . Tekst ten kończył się analizą sytuacji we Włoszech w ostatnich pięćdziesięciu latach oraz projektem reform będących szansą wspomożenia najbiedniejszych klas. Te propozycje mimo wsparcie króla Karola Emanuela III oraz części turyńskiego kleru ściągnęły na Deninę atak środowisk kościelnych. Publikacja w 1777 r. utworu Dell'impiego delle persone przyczyniła się do zwolnienia Deniny z uniwersytetu oraz oddelegowania go do seminarium w Vercelli .

W 1782 r. na zaproszenie króla Prus Fryderyka II udał się do Poczdamu , gdzie działał jako publicysta i pisarz . Kiedy dowiedział się o terrorze Robespierre'a , opowiedział się przeciwko rewolucji francuskiej . Ciekawy jest fakt, że motywując swój osąd, twierdził, iż ustrój monarchiczny jest bardziej przyjazny literaturze niż republikański .

W 1804 r. został mianowany przez Napoleona bibliotekarzem w Paryżu . Zmarł w stolicy Francji .

Bibliografia

• Historia Polski i Świata. T. 13.: Historia Powszechna. Wiek XVIII – wiek oświecenia. Mediasat Group S.A. dla Gazety Wyborczej , 2007, s. 174. .