Wenus z Milo, Afrodyta z Melos, to najsłynniejsza rzeźba bogini
Afrodyty
.
Została znaleziona przez greckiego wieśniaka Jorgosa w
1820
r. w okolicach teatru na terenie
akropolu
w Adamas, głównym porcie
greckiej
wyspy
Milos
, leżącej w archipelagu
Cyklad
na
Morzu Egejskim
. Posąg w imieniu francuskiego ambasadora w
Turcji
, Markiza de Riviere, kupił francuski żeglarz
Jules Dumont d'Urville
. Figura miała wówczas ręce. Według legendy straciła je, gdy statek d’Urville’a roztrzaskał się o skały w pobliżu wyspy. Gdy rzeźbę wydobyto, była już w stanie, w jakim zna ją cały świat.
Markiz
de Riviere sprezentował
Wenus
Ludwikowi XVIII
. Od
1821
r. posąg znajduje się w
Luwrze
.
Figura wykonana jest z marmuru paryjskiego (z wyspy
Paros
). Ma 2,04 metra wysokości. Półnaga bogini ma szatę opuszczoną poniżej bioder (podobnie jak Wenus wyżymająca włosy z
Muzeum Watykańskiego
). Lewa noga jest na czymś wsparta. Przypuszcza się, że na żółwiu. Kiedyś w lewej ręce trzymała prawdopodobnie jabłko, a ręka trzymająca jabłko była wsparta na kolumnie, aby podtrzymywać ciężar.
Jest to rzeźba anonimowego twórcy ze szkoły
rodyjskiej
z około
150
–
125 p.n.e.
, niektórzy przypuszczają, że twórcą mógł być
Agesandros z Rodos
. Ma charakter kompilacyjny. Naśladuje Wenus z
Kapui
(
IV wiek p.n.e.
), która z kolei jest naśladownictwem Afrodyty
Lizypa
.
Zobacz też
