Pojezierze Suwalskie – polska część Pojezierza Litewskiego , rozciągającego się na wschód od właściwych Mazur . Odrębność tego terenu polega na innym kierunku ułożenia form polodowcowych ostatniego zlodowacenia, większym kontynentalizmie klimatu oraz innym położeniu hydrograficznym .

Północno-wschodni skrawek Polski leży w dorzeczu Niemna . Różnice klimatyczne zadecydowały o odmienności geobotanicznej Mazur i Pojezierza Litewskiego. Pojezierze Suwalskie bezpośrednio graniczy od zachodu z Pojezierzem Ełckim , a od południa z Równiną Augustowską . Najbardziej na wschód wysuniętym fragmentem omawianego terenu jest Pojezierze Sejneńskie.

Spośród około 250 jezior powyżej jednego hektara większość jest jeziorami rynnowymi . Spotyka się także jeziora morenowe , owalne, charakteryzujące się nieregularną linią brzegową. Większość jezior odznacza się czystymi wodami. Pod względem troficznym występują tutaj jeziora oligotroficzne , eutroficzne i dystroficzne . Mimo że większość jezior Pojezierza Suwalskiego należy do zbiorników płytkich, to właśnie tutaj znajdują się dwa z najgłębszych jezior w kraju – Hańcza i Wigry . Do najpiękniejszych pod względem krajobrazowych zaliczane są jeziora: Wigry , Szelment Wielki , Boczne , Rospuda Filipowska .

Pojezierze Suwalskie ma wiele północnych cech klimatycznych. We florze dominują gatunki borealne, subborealne oraz arktyczne i subarktyczne. W XVI wieku obszar Pojezierza Suwalskiego pokryty był niemal w całości lasami. Pośród olbrzymiej puszczy znajdowały się osady Jaćwingów zwanymi też Sudawami. Obecnie brak jest większych kompleksów leśnych . Jedynie okolice Wigier i Puszcza Augustowska tworzą zwarty i duży obszar leśny.

Ukształtowanie powierzchni

Ukształtowanie powierzchni Pojezierza Suwalskiego jest związane z działalnością najmłodszego na naszych ziemiach lądolodu zlodowacenia bałtyckiego – stadiału pomorskiego i fragmentarycznie fazy Wigier tego zlodowacenia. Charakterystyczne są różnice wysokości, czyli deniwelacje , których nie potrafiły złagodzić nawet późniejsze procesy niszczenia – erozja i denudacja . Zaobserwowano tu jedynie dwa krótkotrwałe cykle niszczenia: w strefie peryglacjalnej i w okresie polodowcowym ( holoceńskim ).

Bibliografia

• Stanisław Herz, Pojezierze Suwalskie, Wydawnictwo Kraj, Warszawa 1983.
• Andrzej Ber, Pojezierze Suwalsko-Augustowskie, Przewodnik Geologiczny, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1981.