Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Wsiewołod Meyerhold

Wsiewołod Meyerhold

Wsiewołod Meyerhold
Aleksander Gołowin
Portret Meyerholda

Wsiewołod Emilewicz Meyerhold, Mejerchold (ur. 9 lutego 1874 w Penzie , zm. 2 lutego 1940 w Moskwie ) - rosyjski reżyser, aktor teatralny, twórca nowatorskiego współczesnego teatru sowieckiego.

Urodzony w Penzie jako syn właściciela fabryki wódek i kupca Emila Meyerholda, Niemca z okolic Dolnego Śląska, osiadłego w Rosji. Przyszedł na świat jako ósme z kolei dziecko, na chrzcie (w kościele ewangelickim obrządku luterańskiego) otrzymał imiona Karl Theodor Casimir. Do 1895 roku miał obywatelstwo niemieckie. W 1895 roku kończy II gimnazjum w Penzie. Rok wcześniej nie został dopuszczony do egzaminu dojrzałości. 24 czerwca przechodzi na prawosławie, przyjmuje obywatelstwo rosyjskie, przyjmuje imię Wsiewołod (wybrał je jako wyraz hołdu dla ulubionego wówczas przez siebie pisarza Wsiewołoda Garszina). Wstępuje na wydział prawa Uniwersystetu Moskiewskiego. W 1896 roku jako student uzyskuje od ministra oświecenia zezwolenie na zawarcie małżeństwa z Olgą Munt, póżniejszą aktorką. Wkrótce urodzi się córka Irina, pierwsza z trzech. Porzuca studia uniwersyteckie, zostaje przyjęty na drugi rok studiów w Szkole Muzyczno-Dramatycznej przy Moskiewskim Towarzystwie Filharmonicznym. Dyplom uzyska w 1898 roku (wyróżniony srebrnym medalem). Studiuje pod kierunkiem Niemirowicza-Danczenki wraz z Olgą Knipper (późniejszą żoną Czechowa) i Iwanem Moskwinem.

W 1898 roku zostaje przyjęty do organizowanego w tym czasie zespołu Teatru Artystycznego. W inauguracyjnym przedstawieniu „Cara Fiodora Ioannowicza“ A.K. Tołstoja gra Wasyla Szujskiego. W ciągu czterech lat pracy w tym teatrze zagra 18 ról, m.in. Księcia Aragońskiego w „Kupcu weneckim“, markiza Forlipopoli w „Oberżyście“ Goldoniego, Trieplewa w „Mewie“ Czechowa, Tejrezjasza w „Antygonie“ Sofoklesa, Iwana Groźnego w „Śmierci Iwana Groźnego“ A.K. Tołstoja (dublura roli Stanisławskiego), Tuzenbacha w „Trzech siostrach“ Czechowa, Piotra w „Mieszczanach“ Gorkiego.

W 1902 odchodzi z zespołu Teatru Artystycznego - przyczyną jest prawdopodobnie konflikt z Niemirowiczem-Danczenką, nieuzasadnione pomówienie o gwizdanie w czasie premiery sztuki Niemirowicza-Danczenki i brak możliwości wyjaśnienia nieporozumień w rozmowie ze Stanisławskim, mistrzem Meyerholda od czasu jego wstąpienia do Teatru Artystycznego. Organizuje trupę prowincjonalną pod nazwą Towarzystwo Nowego Dramatu, z siedzbą w Chersoniu, następnie w Tyflisie i Nikołajewie. Latem 1902 wyjeżdża do Włoch. Od paru lat jest zdany na własne siły. Wychowany w dostatku, musi teraz utrzymywać siebie, dom i rodzinę z własnej pracy. (Na przełomie roku 1897/1898 zbankrutowała firma penzeńska „Dom handlowy Emil Meyerhold i synowie“, nastąpiła licytacja majątku i ruchomości).

W latach 1902-1903 kieruje zespołem Towarzystwa Nowego Dramatu. Przygotował w tym okresie ok. 170 premier (?), m.in. Czechowa, Gorkiego, Gribojedowa, Ostrowskiego, A.K. Tołstoja, Shakespeare’a, Ibsena, Strindberga, Hauptmanna, Wedekinda, Przybyszewskiego, Bałuckiego, Maeterlincka, Heijermansa, Schnitzlera, Sudermana. Reżyseruje wszystkie premiery, występuje jednocześnie jako aktor.

W 1905 roku wiosną ma miejsce spotkanie w Moskwie ze Stanisławskim, otrzymuje propozycję kierowania filią Teatru Artystycznego, nazwaną Teatrem-Studio (tzw. Studio na Powarskiej), pod opieką Stanisławskiego i za jego pieniądze. W skład Teatru Studio wchodzi część aktorów Towarzystwa Nowego Dramatu oraz absolwenci kursów dramatycznych przy Teatrze Artystycznym. Do otwarcia teatru, przewidzianego na 10 października, nie dochodzi z powodu wybuchu rewolucji 1905 roku. Praca studia oceniona na podstawie próby generalnej i przeglądu dotąd wykonanych prac została przyjęta krytycznie.

W 1906 roku wznawia działalność Towarzystwo Nowego Dramatu w Tyflisie i Połtawie. Jednocześnie Wiera Komissarżewska przedstawia Meyerholdowi propozycję podjęcia pracy w jej teatrze w Petersburgu na stanowisku głównego reżysera. Do czasu odejścia z teatru Komissarżewskiej (listopad 1907) przygotuje 13 premier; są to m.in. „Hedda Gabler“, „Nora“, „Komedia miłości“ Ibsena, „Cud świętego Antoniego“, „Pelleas i Melisanda“ Maeterlincka, „Buda jarmarczna“ Błoka, „Życie człowieka“ Andrejewa, „Przebudzenie wiosny“ Wedekinda, „Odwieczna baśń“ Przybyszewskiego.

W 1907 roku przez Łódź, Sosnowiec i Katowice wyjeżdża w kwietniu wraz z Fiodorem Komissarżewskim do Berlina, gdzie ogląda przedstawienia Maxa Reinhardta w Kammerspiele oraz kabarety berlińskie. Formułuje program realizowanego przez siebie Teatru Umownego, zaczyna publikować artykuły teoretyczne, które za kilka lat zbierze w książce „O teatrze“ (1912), swojej jedynej wydanej za życia publikacji książkowej. Po dramatycznym zerwaniu z Komissarżewską znajduje się kolejny raz bez pracy.

W 1908 roku otrzymuje od Telakowskiego, dyrektora petersburskich teatrów carskich, propozycję współpracy reżyserskiej z teatrami Aleksandryjskim i Maryjskim – od początku sezonu 1908/1909. Na początku roku organizuje znowu zespół objazdowy. Od 1 września rozpoczyna dziesięcioletni okres w teatrach carskich Petersburga, gdzie przygotowuje swoje najważniejsze przedstawienia okresu przedrewolucyjnego, dramatyczne i operowe, m.in. „Tristan i Izolda“ Wagnera, „Don Juan“ Moliera, „Borys Godunow“ Mussorgskiego, „Żywy trup“ Tołstoja, „Orfeusz“ Glucka, „Elektra“ R. Straussa, „Książę Niezłomny“ Calderona, „Pigmalion“ Shawa, „Maskarada“ Lermontowa, „Słowik“ Strawińskiego. Na jesieni rozpoczyna także bardzo żywą w następnych latach współpracę z kabaretami i nadscenkami, które w tym czasie organizują się w Rosji.

W latach 1920-1921 kierownik Wydziału Teatralnego Ludowego Komisariatu Oświaty. Pracował m.in. w Teatrze Aktora, a od 1922 r. teatrze swojego imienia. Został wyróżniony tytułem Aktora Ludowego RFSRR. W swym teatrze zasłynął jako inscenizator Lasu Ostrowskiego, Rewizora Gogol, Krzyczcie Chiny Trietjakowa, Mandatu Erdmana, a szczególnie trzech sztuk – Misterium-buffo, Pluskwa, ŁaźniaMajakowskiego . Ponadto w swoim teatrze Meyerhold wystawił dziesiątki sztuk z klasycznego repertuaru rosyjskiego, dramaturgii światowej i współczesnej mu dramaturgii radzieckiej. Każda niemal inscenizacja Meyerholda była odkrywcza i nowatorska. Do ciekawszych (oprócz wymienionych) należały: Biada rozumowi Gribojedowa , Śmierć Tarełkina i Wesele Kreczyńskiego Suchowo-Kobylina, Jubileusz i Niedźwiedź (jednoaktówki wg Czechowa ), Jutrznie Verhaerena , Rogacz Wspaniały Crommelyncka , Dama Kameliowa Dumasa , Trust D. F. wg powieści Erenburga , Wystrzał Biezymieńskiego, Nauczyciel Bubus Fajki.

Trudno mówić o szkole Meyerholda, tak jak się mówi o systemie Stanisławskiego . Co prawda Meyerhold był twórcą dość nieokreślonego specjalnego systemu ćwiczeń dla aktora, tzw. "biomechaniki", jako podstawy teoretycznej własnego teatru, ale istota teatru Meyerholda polegała na tym, żeby burzyć wszelki system, również i własny. Jego główną zasadą było stałe poszukiwanie i stałe eksperymentowanie. "Teatr nie znosi zastoju i bezruchu – pisał Meyerhold – Teatr jako sztuka zawsze się spieszy, zna tylko współczesność". Dlatego każda niemal premiera Meyerholda burzyła coś z poprzedniej i wprowadzała nowe środki wyrazu, nową oryginalną interpretację starych klasycznych sztuk (np. Rewizora). Teatr Meyerholda szokował widzów, zmuszał ich do myślenia, pobudzał do dyskusji. Inscenizacje jego miały nieprzejednanych przeciwników i niemniej zagorzałych wielbicieli, rzadko kiedy jednak widzowie pozostawali obojętni.

Był to teatr w swej strukturze i kształcie wewnętrznym niepodobny do innych, bez kurtyny i bez tradycyjnych dekoracji. Scenę wypełniała ruchoma, zmechanizowana konstrukcja. Przypominało to czasami bądź arenę cyrku, bądź zawiłą maszynerię, w myśl zasady Meyerholda, że teatr XX w. musi posiadać wysoki poziom techniczny. Dlatego Meyerhold pisał "... o konieczności ścisłej współpracy reżysera z inżynierem-architektem".

Teatr Meyerholda mistrzowsko operował skrótem scenicznym, groteską i wszelkimi formami stylizacji teatralnej. Nie prawdopodobieństwo życiowe, lecz świadoma teatralizacja, wyjaskrawienie sytuacji i charakterów, odważne sięganie po najmocniejsze środki ekspresji scenicznej było żywiołem teatru Meyerholda. Inscenizator Lasu uważał, że "należy wykorzystywać wszystkie środki istniejące w innych sztukach i ich organicznym stopem oddziaływać na widownię". Toteż w swoich inscenizacjach szczodrze stosował efekty świetlne, plastyczne, ruch, pantomimę , elementy cyrku i kina. Meyerhold założył specjalną szkołę – Studio, aby kształcić swoich wychowanków. Reżyser stawiał na wielostronny rozwój swoich aktorów. Zajęcia obejmowały ćwiczenia biomechaniczne, a także wiele przedmiotów praktycznych, m.in. boks , szermierka , rytmika , gimnastyka , taniec klasyczny i nowoczesny, żonglerka, dykcja, śpiew. Nie zabrakło również zajęć teoretycznych: historii teatru, ekonomii i biologii . Aktor w jego teatrze (wychował m.in. aktorów: Babanową, Iljińskiego, Sztraucha) miał o wiele trudniejsze zadanie niż w innych teatrach dramatycznych. Według słów samego reżysera "... splata się tu gra aktora dramatycznego i operowego, tancerza i ekwilibrysty, gimnastyka i clowna". Tą drogą Meyerhold wykształcił kadrę znakomitych aktorów o wszechstronnych uzdolnieniach, niespotykanych w innych teatrach. Meyerhold uważał, że teatr rewolucji, musi "wyjść na ulicę", powinien zerwać z kameralnością na scenie (z jej pudełkowatością) i na widowni. Grać należy dla dziesiątków tysięcy ludzi, by widz przeżywał "... w olbrzymim napięciu". Podczas przedstawienia, uważał Meyerhold, "... widownia powinna wziąć udział w jego dopracowaniu".

Meyerhold dawał się ponosić własnym pasjom. Stąd zdarzało się w jego spektaklach, że użyte przezeń środki inscenizacyjne zaczynały "grać" niezależnie lub wbrew tekstowi sztuki. W gruncie rzeczy był to teatr o wielkim napięciu ideowym. Ze szczególną siłą te cechy rozwinęły się w inscenizacjach sztuk Majakowskiego.

W czasach wielkiej czystki , po nagonce przeciwko teatrowi Meyerholda jako formalistycznemu i "wrogiemu proletariatowi " – w 1938 r. Meyerholda aresztowano, teatr zamknięto. Został rozstrzelany prawdopodobnie 2 lutego 1940 r. i pochowany w zbiorowej mogile. W 1956 r. został oficjalnie zrehabilitowany.

Meyerhold był autorem szeregu prac o teatrze, o sztuce. W 1912 r. ukazał się zbiór jego artykułów O teatrze.


Inne hasła zawierające informacje o "Wsiewołod Meyerhold":

1142 ...

Księstwo Perejasławskie ...

Księstwo Czernihowskie ...

Księstwo Rostowsko-Suzdalskie ...

Książęta smoleńscy ...

Księstwo Turowskie ...

Jarosław I Mądry ...

Piotr Soprunienko ...

Bogdan Kobułow ...

Paweł Fitin ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Wsiewołod Meyerhold":

Hasło nie występuje w innych lekcjach!





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie