Włodzimierz Trzebiatowski (ur.
25 lutego
1906
w
Grodzisku Wielkopolskim
, zm.
13 listopada
1982
) - polski chemik, profesor uniwersytetów we
Lwowie
, a następnie
Wrocławiu
, autor szeregu prac monograficznych oraz podręczników, w tym obszernego, wielokrotnie wznawianego i uzupełnianego podręcznika akademickiego do
chemii nieorganicznej
, zwanego potocznie Chemią Trzebiatowskiego.
W
1924
ukończył gimnazjum humanistyczne im.
Karola Marcinkowskiego
w
Poznaniu
i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym
Politechniki Lwowskiej
. Po studiach, które ukończył w
1929
, został asystentem profesora
Wiktora Jakóba
, kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej. W
1930
na Politechnice Lwowskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w
1934
habilitował się w zakresie
chemii fizycznej
(metalurgia proszkowa).
W latach
1935
-
1938
przebywał na stypendiach w
Charlottenburgu
,
Zurychu
,
Fryburgu
,
Sztokholmie
. W
1938
został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej
Uniwersytetu Jana Kazimierza
.
W czasie wojny był nauczycielem chemii w średniej chemicznej szkole zawodowej i brał czynny udział w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. W
1944
wrócił na krótko do poprzedniej funkcji na Uniwersytecie Jana Kazimierza.
We wrześniu
1945
wyjechał ze Lwowa do Wrocławia. W latach
1945
-
1952
był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej
Uniwersytetu
i
Politechniki
we
Wrocławiu
, a także od 1950 do 1952 roku dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii.
grób małżeństwa prof. Trzebiatowskich
W
1948
zorganizował pierwszy powojenny Walny Zjazd
Polskiego Towarzystwa Chemicznego
we Wrocławiu. W
1952
został wybrany członkiem-korespondentem
Polskiej Akademii Nauk
, w
1956
- członkiem rzeczywistym, w
1963
członkiem Prezydium PAN, od
1968
do
1971
wiceprezesem, a w latach
1972
-
1977
prezesem Polskiej Akademii Nauk.
W latach
1963
-
1968
był dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej.
Wspólnie z profesorem
Romanem S. Ingardenem
zorganizował we Wrocławiu w latach
1966
-
1967
Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN
a dwa lata później Międzynarodowe Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur PAN i był dyrektorem tej placówki aż do śmierci.
W
1978
r. uzyskał w dowód uznania wrocławskiego środowiska naukowego nagrodę Kolegium Rektorów za rozwój i integrację tego środowiska. Rok później, w
1979
w uznaniu zasług wręczono mu na 26 zjeździe Towarzystwa Fizyków Polskich
Medal im. Mariana Smoluchowskiego
.
13 listopada
1982
zginął w wypadku samochodowym. Pochowany na
cmentarzu Osobowickim
we Wrocławiu; obok, 9 lat później, spoczęła jego żona, prof.
Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska
Linki zewnętrzne
