Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Zespół nabytego niedoboru odporności

Zespół nabytego niedoboru odporności

Choroba wywołana przez ludzki wirus upośledzenia odporności [HIV]
ICD-10 B20-B24
Zespół nabytego niedoboru odporności
Acquired Immune Deficiency Syndrome

Stylizowany obraz wirusa HIV
Czynnik chorobotwórczy
Nazwa HIV
Rezerwuar człowiek , pierwotnie prawdopodobnie małpy
Śmiertelnośćnieleczone: blisko 100% (w wyniku powikłań)
Epidemiologia
Droga szerzenia krew , kontakty seksualne , transfuzja krwi , używanie niesterylnego sprzętu medycznego, zakażenia płodu przez matkę i w czasie karmienia piersią
Liczba nowych zachorowań w roku wg PZH 2001 : 115
2002 : 111
do 2007 : około 10 000
Występowanie cały świat
Prawo
Przymusowe leczenieNie
Podlega zgłoszeniu WHO Nie
Wirus HIV pączkujący z hodowanego limfocytu. Obraz z elektronowego mikroskopu skaningowego

Zespół nabytego niedoboru (rzadziej upośledzenia) odporności, AIDS ( ang. Acquired Immunodeficiency Syndrome lub Acquired Immune Deficiency Syndrome, SIDA łac. Sindrome Immunitatis Deficientiae Aquisitae) – końcowe stadium zakażenia HIV charakteryzujące się bardzo niskim poziomem limfocytów CD4, a więc wyniszczeniem układu immunologicznego (odpornościowego), co skutkuje zapadalnością na tzw. choroby wskaźnikowe (niektóre formy nowotworów , grzybic , nietypowe zapalenia płuc ) mogące zakończyć się śmiercią pacjenta.

Spis treści

Drogi zakażenia

Wirus HIV przenosi się poprzez[1]:

  • kontakt zakażonej krwi z krwią lub błoną śluzową osoby niezakażonej, np. używanie tej samej igły, niewysterylizowanych narzędzi dentystycznych itp.,
  • kontakt seksualny (sperma, preejakulat, śluz szyjkowy), dot. także kontaktów oralnych[2],
  • przeniesienie z matki na dziecko (krew kobiety i dziecka nie miesza się, jednak może do tego dojść np. podczas jakichś komplikacji porodowych).

Do organizmu wirus może dostać się podczas stosunku płciowego . Możliwe jest także zakażenie przez transfuzję krwi , podczas dializ , przeszczepów , zabiegów chirurgicznych i przyjmowanie preparatów krwiopochodnych (zdarza się to obecnie bardzo rzadko, ze względu na badania dawców). Bardzo duże ryzyko stanowi używanie wspólnych żyletek, igieł i strzykawek ( tatuaże ).

Matka seropozytywna (HIV+) może zakazić płód, jednak przy zachowaniu odpowiednich procedur podczas ciąży i porodu można znacząco obniżyć ryzyko. Badania wykazują, że istnieje możliwość przeniesienia wirusa podczas karmienia piersią[3]. Nie ma możliwości zakażenia przez owady z aparatem gębowym ssąco-kłującym ( komary , kleszcze etc.).

W Polsce większość zarażeń przenosi się prawdopodobnie drogą pozaseksualną (używanie tych samych strzykawek przez kilka osób)[4]. Na dzień 1 marca 2006 potwierdzono w Polsce 10.292 przypadki zarażenia wirusem HIV, z czego co najmniej 5 318 przypadków w związku z dożylnym używaniem narkotyków. Szacuje się, że rzeczywista ilość nosicieli jest jednak prawdopodobnie 2-3-krotnie wyższa[5].

Najwięcej zarażonych stwierdzono w Warszawie, okręgu Katowickim, Trójmieście, rejonach przy granicy wschodniej i zachodniej. Największa liczba chorych na 1000 mieszkańców w Polsce została odnotowana w Puławach .

Profilaktyka

Oszacowane ryzyko zakażenia HIV w zależności od drogi narażenia[6]
Droga zakażeniaOszacowane zakażenia na 10 000 ekspozycji na źródło zakażenia
Transfuzja krwi9000[7]
Poród2500[8]
Używanie tych samych igieł do wstrzykiwania narkotyków67[9]
Bierny stosunek analny*50[10][11]
Przezskórne ukłucie igłą30[12]
Stosunek pochwowy u kobiety*10[10][11][13]
Czynny stosunek analny*6,5[10][11]
Stosunek pochwowy (mężczyzna)*5[10][11]
Stosunek oralny (osoba przyjmująca)*1[11]§
Stosunek oralny wykonywany na mężczyźnie*0,5[11]§
* zakładany brak użycia prezerwatywy
§ Źródło odnosi się do stosunku oralnego wykonywanego na mężczyźnie

Unikanie sytuacji w których będzie możliwe przeniesienie wirusa poprzez drogi (i przykłady niebezpiecznych zachowań) wymienione powyżej, jest najskuteczniejszą metodą zabezpieczenia. W przypadku utrzymywania dużej liczby kontaktów seksualnych z licznymi partnerami ryzyko zakażenia zmniejsza unikanie ryzykownych technik seksualnych oraz stosowanie prezerwatyw . Prezerwatywy znacznie zmniejszają prawdopodobieństwo zarażenia się wirusem, według WHO o 80-95%, według niektórych opinii – praktycznie do zera[14]

Na świecie istnieją dwa trendy profilaktyki HIV:

  • ABC – Abstinence, Be faithful, Condoms – który kładzie nacisk na edukację w zakresie przede wszystkim unikania ryzykownych zachowań seksualnych (abstynencja seksualna, wierność w stałym związku) oraz stosowanie prezerwatyw we wszystkich pozostałych przypadkach.
  • Programy zakładające konieczność jak najwcześniejszej edukacji seksualnej, zwłaszcza w zakresie stosowania prezerwatyw, zwiększanie ich dostępności oraz dostępności terapii antyretrowirusowej.

Różnice pomiędzy tymi strategiami są w dużym stopniu ideologiczne. Strategia ABC jest w pierwszych dwóch punktach zgodna ze stanowiskiem Kościoła katolickiego, części kościołów protestanckich, Kościołami prawosławnymi, islamem, według których seks powinien być uprawiany tylko w małżeństwie. Kościół katolicki wyklucza użycie prezerwatywy nawet przez małżonków.

Przykładem kampanii "ABC" była polska kampania Krajowego Centrum ds. AIDS zorganizowana w 2005 roku.

Obrzezanie zmniejsza o połowę ryzyko zarażenia HIV[15]. Z tego względu WHO zaleca obrzezanie jako dodatkowy środek zmniejszający ryzyko zarażenia[16].

Zarażeniu HIV z uwagi na identyczną drogę zarażenia często towarzyszy także zakażenie innymi wirusami: HBV , HCV , HTLV , HPV czy CMV .

Działanie wirusa, objawy

Zdjęcie rentgenowskie pneumocystowego zapalenia płuc. Występują zacienienia w dolnych częściach płuc po obu stronach, charakterystyczne dla pneumocystowego zapalenia płuc.

Po zakażeniu wirus atakuje limfocyty T , szczególnie te, na których występują antygeny CD4 (tzw. limfocyty T4). Wirus w żywej komórce dokonuje procesu odwrotnej transkrypcji – przy pomocy enzymów zapisuje informację genetyczną ze swojego RNA do DNA limfocytu T4, który później powiela wirusa HIV. Od momentu gdy wirus powiela się w komórce limfocytu, czyni ją niewidzialną dla układu odpornościowego. Oprócz tego na powierzchni zarażonego limfocytu T wirus umieszcza białka uśmiercające każdą zdrową komórkę limfocytu T h(limfocyty wspomagające), która zbliży się do niej. Czas od chwili kontaktu z wirusem, do momentu w którym można zdiagnozować infekcję za pomocą typowych testów (tzw. okienko serologiczne ), w przypadku infekcji HIV trwa zwykle około sześciu tygodni. W ciągu kilku dni po zakażeniu może rozwinąć się tzw. ostra choroba retrowirusowa trwająca do kilku tygodni. W tym okresie występują objawy ogólne takie jak powiększenie węzłów chłonnych, podwyższona temperatura i inne tzw. grypopodobne symptomy. Stwarza to podwójne niebezpieczeństwo ponieważ chory zazwyczaj nie zdaje sobie sprawy z tego że jest zakażony, a poziom wirusa we krwi osiąga bardzo wysokie wartości, co ułatwia jego dalsze rozprzestrzenianie się. Po dość długim okresie bezobjawowym (trwającym nawet kilkanaście lat) zaczynają pojawiać się objawy uszkodzenia układu immunologicznego . Pacjent zapada na choroby, które u ludzi nieposiadających uszkodzonego układu odpornościowego nie występują (tzw. infekcje oportunistyczne ). Rozpoczynają się wyczerpujące biegunki . Później, gdy z układu immunologicznego pozostały tylko szczątki, organizm atakowany jest przez choroby nowotworowe ( mięsak Kaposiego (u 13% pacjentów), rak szyjki macicy, chłoniaki ). Jeżeli pacjent znajduje się pod opieką lekarską od momentu pojawienia się objawów klinicznych i rozpocznie terapię HAART może przeżyć 40 lat (oczekiwana długość życia zwiększa się nieustanie wraz z wprowadzaniem nowych leków)[17]. Niemal każde zakażenie HIV po latach przeradza się w AIDS. HIV poza organizmem człowieka ginie pod wpływem typowych środków odkażających. Wirusa zabija już podgrzewanie do temperatury 56 °C przez pół godziny.

Choroby wskaźnikowe AIDS

Choroby wskazujące na AIDS

  1. Gruźlica
  2. Mykobakterioza rozsiana lub pozapłucna
  3. Nawracająca uogólniona salmonelloza
  4. Kandydoza przełyku, tchawicy, oskrzeli lub płuc
  5. Pneumocystozowe zapalenie płuc
  6. Nawracające, bakteryjne zapalenia płuc
  7. Histoplazmoza rozsiana lub pozapłucna
  8. Kokcydioidomykoza rozsiana lub pozapłucna
  9. Kryptokokoza
  10. Izosporoza i kryptosporydioza
  11. Nokardioza
  12. Strongyloidoza pozajelitowa
  13. Przewlekłe owrzodzenia skóry i (lub) błon śluzowych, utrzymujące się ponad miesiąc, zapalenie oskrzeli, płuc lub przełyku spowodowane przez HSV
  14. Cytomegalia (poza wątrobą, śledzioną i węzłami chłonnymi)
  15. Toksoplazmoza narządowa
  16. Postępująca wieloogniskowa leukoencefalopatia (PML)
  17. Mięsak Kaposiego
  18. Chłoniak nieziarniczy z limfocytów B lub o nieznanym fenotypie histologicznie sklasyfikowany jako mały, nierozsiany chłoniak lub mięsak immunoblastyczny
  19. Chłoniak pierwotny mózgu
  20. Rak szyjki macicy
  21. Encefalopatia HIV
  22. Zespół wyniszczenia

Szczepionka jak dotąd nie została opracowana, chociaż w niektórych laboratoriach były już przeprowadzane próby kliniczne na ludziach.

Metody leczenia

W chwili obecnej nie są znane metody wyleczenia zarażenia HIV. Naukowcy opracowali dotąd preparaty, które zapobiegają namnażaniu się wirusa oraz utrudniające wnikanie mu do komórek .

Najpopularniejszą stosowaną dziś metodą leczenia jest intensywna terapia antyretrowirusowa ( HAART ) charakteryzująca się tym, iż pacjentowi podaje się kilka różnych leków mających zaatakować różne etapy rozwoju wirusa. Leczenie to może być okupione uciążliwymi objawami ubocznymi takimi jak – wymioty, biegunka, anemia , zapalenie wątroby , lipodystrofia . Jednak u wielu pacjentów nie dochodzi do groźnych skutków ubocznych. Efektem terapii nie jest całkowite zniszczenie wirusa w organizmie człowieka, a sprowadzenie jego liczby we krwi do niewykrywanego poziomu 50 kopii w mililitrze (obecnie znane są metody wykrycia 40 kopii). Sytuacja ta umożliwia odbudowę układu odpornościowego człowieka, przede wszystkim przez zwiększenie liczby atakowanych przez wirus HIV limfocytów CD4. Przy odpowiednim leczeniu liczba ta może wzrosnąć nawet do 1000 komórek/ml krwi. U osób zdrowych liczba ta zawiera się w granicach 500–1200 (wskaźnik ten zależy od różnych czynników, np. u 6-miesięcznych dzieci średnio wynosi 3000)[18].

Odpowiednio prowadzona terapia HAART pozwala utrzymać chorego w dobrym zdrowiu latami, aczkolwiek jej koszt jest bardzo wysoki i wynosi ponad 1000 EUR miesięcznie. Obecnie w Polsce i Unii Europejskiej terapia antyretrowirusowa jest w całości refundowana, pod pewnymi warunkami.

Obecnie zarejestrowane są leki anty-HIV należące do czterech głównych grup:

  • Nukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NRTI) ( AZT , 3TC, ABC, d4T, ddC, ddI, FTC, TDF).
  • Nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI) (delawirdyna, efawirenc, newirapina).
  • Inhibitory HIV-proteazy (PI) (amprenawir, atazanawir, indinawir, lopinawir, nelfinawir, ritonawir, sakwinawir, tipranawir).
  • Inhibitory fuzji i wejścia wirusa do komórki – T-20.

Osoby żyjące z HIV stosujące odpowiednie leczenie i regularnie badające stan swojego układu odpornościowego żyją normalnie. Zakażenie i choroba nie muszą być widoczne. Przy dostatecznym wzroście liczby limfocytów CD4 pacjenci odzyskują siły, a choroby oportunistyczne nie występują. Następuje to jednak tylko, gdy pacjent bardzo skrupulatnie stosuje się do wymogów podjętego leczenia. Zastosowane leczenie znacznie wydłuża życie chorego, prawdopodobnie do wieku naturalnej śmierci. Ogrom środków finansowych wykorzystywanych na badania nad leczeniem HIV/AIDS daje efekt w postaci produkcji nowych leków, które nie są tak uciążliwe w stosowaniu jak leki używane zaledwie kilka lat temu. Możliwe jest stosowanie terapii ograniczającej się do zażywania kilku tabletek raz dziennie.

Ceny leków stosowanych przy zakażeniu HIV są bardzo zróżnicowane. Średni koszt nowoczesnej terapii w Europie wynosi powyżej 1000 EUR miesięcznie. Najniższa cena terapii w państwach Unii Europejskiej została osiągnięta w Polsce. Państwa rozwijające się (Afryka, Brazylia, Indie i inne), by sprostać zapotrzebowaniu zaczęły produkować (sprowadzać) stosować środki generyczne z pogwałceniem zasad patentowych w cenie kilku USD za opakowanie. Na skutek porozumienia TRIPS w ramach Światowej Organizacji Handlu obecnie mogą to robić legalnie.

Standardowo chory otrzymuje 3 lub 4 preparaty przeciwwirusowe, w dawkach blokujących replikację wirusa, lub zarażanie kolejnych komórek. Przykładowy koszt leków: Epivir-HIV (60 tabl. 150 mg lamiwudyna) koszt około 1200 PLN miesięcznie, Combivir (60 tabl. lamiwudyna + zydowudyna) koszt około 2300 PLN miesięcznie. Najdroższym preparatem jest obecnie T-20, koszt terapii wynosi około 8.500 PLN[19] miesięcznie (jest to jedyny nierefundowany w Polsce środek, stosowany w ramach indywidualnego przydziału w sytuacji gdy inne leki zawiodą). Szacunkowy koszt utrzymania terapii HAART wynosi około 40 000 PLN rocznie. W Polsce leczenie jest w pełni refundowane (dla pacjenta – bezpłatne) i do terapii mają dostęp wszyscy chorzy spełniający kryteria medyczne (m.in. wykluczani są czynni narkomani do czasu rozwiązania problemu z nałogiem).

Wiele środków badanych w kierunku leczenia zarażeń HIV okazały się skuteczne przeciwko innym chorobom wirusowym. Większość leków przeciw HIV okazuje się skuteczna w leczeniu np. zakażeń HBV. Badania stanowią zatem nie tylko pomoc chorym na AIDS, ale wzbogacają naszą wiedzę o wirusach i przyczyniają się do poznania leków przeciw innym schorzeniom.

Prace mające na celu wyprodukowanie szczepionki skupiają się nad wynalezieniem preparatu uniemożliwiającego wniknięcie wirusa do komórek układu odpornościowego. Z kolei inni naukowcy starają się stworzyć produkt, który nauczy organizm rozpoznawać i niszczyć zaatakowane wirusem komórki. W wyobrażalnej przyszłości nie jest możliwe opracowanie i rozpowszechnienie szczepionki zapobiegawczej, oczekiwana jest natomiast szczepionka terapeutyczna, która może zastąpić stosowane obecnie leczenie HAART .

Lekarzom Gero Hutterowi i Thomasowi Schneiderowi z Kliniki Gastroenterologii, Infekcji i Reumatologii szpitala berlińskiej Akademii Medycznej Charite udało się całkowicie usunąć HIV z ciała pacjenta, przeszczepiając mu szpik kostny od dawcy odpornego na HIV (odporność związaną z brakiem koreceptorów HIV posiada ok. 3% europejskiej populacji). Mężczyzna był chory na białaczkę , którą również wyleczono tym zabiegiem. Po 20 miesiącach od operacji testy nadal nie wykazują obecności wirusa w jego organizmie[20][21].

AIDS i zakażenia HIV stanowią poważny problem społeczny (szczególnie w krajach rozwijających się). Pierwszy grudnia jest światowym dniem walki z AIDS . Czerwona wstążeczka jest znakiem solidarności z zakażonymi HIV i chorymi na AIDS.

Epidemiologia

Odsetek dorosłych osób (15–49 lat) zakażonych HIV i chorych na AIDS na kontynencie afrykańskim. Dane z 1999 roku, uaktualnione

Statystyki dotyczące zakażeń HIV według szacowanych dróg zakażenia prowadzi WHO, a na terenie Europy – do końca 2007 – zadanie to realizuje na zlecenie WHO instytut badawczy EuroHIV[22]. W Polsce prowadzi je Państwowy Zakład Higieny[23], publikuje także Krajowe Centrum ds. AIDS.

Epidemiologia HIV bardzo różni się w zależności od kraju i obszaru świata. Zważywszy na zasięg i koszty społeczne właściwe w przypadku HIV/AIDS jest stosowanie terminu światowej pandemii .

Do największej liczby nowych zakażeń na świecie dochodzi w regionie Afryki Subsaharyjskiej i Karaibów . W niektórych państwach afrykańskich odsetek osób żyjących z HIV w społeczeństwie przekroczył 40%. Niekontrolowana pandemia przyczynia się tam do kryzysu demograficznego (wyraźny spadek średniej długości życia, nawet do poziomu 35 lat), społecznego (problem osieroconych na skutek AIDS dzieci, zanik dotychczasowych struktur społecznych), gospodarczego (spadek podaży siły roboczej), politycznego (braki kadrowe w administracji publicznej na skutek AIDS, brak możliwości świadczenia podstawowych usług społecznych), bezpieczeństwa (spadek zdolności obronnych). W przypadku Suazi pojawiają się opinie o upadku państwa na skutek AIDS. Odsetek kobiet w państwach o najwyższych wskaźnikach epidemiologicznych osiąga 80%. Regionem świata, w którym sytuacja epidemiologiczna staje się równie niekorzystna, jest Azja Południowo-Wschodnia, przede wszystkim Indie . Brak natomiast wiarygodnych danych o Chinach , które wedle analiz UNAIDS są potencjalnym źródłem nowej fali epidemii.

Natomiast regionem o największej dynamice epidemii jest Europa Wschodnia, przede wszystkim obszar Federacji Rosyjskiej , Ukrainy , państw bałtyckich . Szczególnie niepokojąca jest sytuacja epidemiologiczna Obwodu Kaliningradzkiego . Wedle analiz UNAIDS w samej aglomeracji moskiewskiej żyje ponad 500 tys. osób żyjących z HIV; w Rosji odsetek osób żyjących z HIV w społeczeństwie może przekraczać 2%, na Ukrainie 1,5% (dla porównania wskaźnik ten w Polsce wynosi 0,07%). W tym regionie wybuch pandemii zakażeń HIV był skutkiem kryzysu społeczno – gospodarczego w okresie transformacji i bliskości geograficznej regionów, gdzie produkowane są narkotyki do zastosowania w iniekcji co skutkuje ich bardzo dobrą dostępnością przy niskich cenach. Pierwszą populacją dotkniętą przez pandemię były osoby stosujące narkotyki w iniekcji oraz migranci, obecnie zaczynają przeważać zakażenia drogą seksualną wśród ogółu społeczeństwa. Rozpowszechnianie się HIV/AIDS skutkuje pogłębianiem wspomnianego kryzysu społecznego, co skutkuje wyraźnymi brakami demograficznymi i stwierdzonymi przez Bank Światowy niedoborami w wynikach gospodarczych.

W państwach Ameryki Północnej i Europy Zachodniej epidemię zakażeń HIV uznaje się za stabilną, choć istnieją widoczne różnice pomiędzy państwami (czy regionami / stanami w Ameryce Północnej, najgorsza sytuacja – Portugalia, najlepsza – Węgry). W wyniku dostatecznej dostępności leczenia antyretrowirusowego śmiertelność na skutek AIDS przy odpowiednio wczesnym wykryciu zakażenia HIV zdecydowanie spadła. Przy powszechnym stosowaniu procedury poekspozycyjnej (ekspozycja na HIV zawodowa, wypadkowa) i zapobiegawczej zakażeniom z matki na dziecko zdecydowanie spadła liczba zakażeń w tych przypadkach (niemal do zera).

Wedle danych PZH od 1985 do końca sierpnia 2006 zarejestrowano w Polsce 10 292 zakażenia HIV, 1.798 zachorowań na AIDS i 825 zgonów na skutek AIDS (liczba zgonów prawdopodobnie zaniżona na skutek braków w raportowaniu). Wedle powszechnej metodologii symulacji szacuje się rzeczywistą liczbę osób żyjących z HIV w Polsce na ponad 30 tys. Rokrocznie wykrywa się 600–660 nowych zakażeń. Podział wedle prawdopodobnych dróg zakażenia w okresie 1985 do sierpnia 2006 : 53% stosowanie narkotyków w zastrzyku, 18% kontakty heteroseksualne, 13% kontakty homoseksualne między mężczyznami (problem HIV prawie nie występuje u homoseksualnych kobiet), 3,4% dzieci matek zakażonych HIV, 0,3% zakażenia jatrogenne, 11% brak danych. Początkowo epidemia HIV w Polsce dotyczyła prawie wyłącznie populacji osób stosujących narkotyki drogą dożylną (zdecydowana większość zgłoszeń do końca lat 90. ).

Wykres epidemiologii w Polsce zakażenia HIV, zachorowań i zgonów na AIDS – 1986–2006, oparty o dane z PZH z dnia 1.10.2007[24]
Średnia roczna liczba nowych zachorowań na AIDS (w Polsce) w latach 2002–2006, według województw. Podane liczby zachorowań na 100 000 ludności. Dane na 1.10.2007 [25]

Alternatywne hipotezy o AIDS

Niewielka liczba naukowców i aktywistów kwestionuje związek między HIV i AIDS[26], istnienie samego HIV[27], lub słuszność obecnych badań metod leczenia. Te stwierdzenia są uznawane za bezpodstawne przez przeważającą większość społeczności naukowej. Społeczność związana z naukami medycznymi argumentuje, że tak zwani "dysydenci AIDS" wybiórczo ignorują dowody przemawiające za rolą HIV w AIDS i nieodpowiedzialnie stanowią zagrożenie dla zdrowia publicznego przez zniechęcanie do badań w kierunku HIV oraz udowodnionych terapii[28][29]. Dysydenci AIDS utrzymują, że obecne główne podejście do AIDS, oparte na HIV jako czynniku sprawczym prowadzi do niedokładnych rozpoznań, zastraszenia psychologicznego, szkodliwego leczenia oraz roztrwonienia środków publicznych[30]. Poglądy dysydentów zostały sprawdzone i powszechnie odrzucone[31][32]. Główne środowisko naukowe uważa je za pseudonaukę.

Mity o AIDS

Od samego początku istnieją mity dotyczące drogi zakażenia wirusem HIV, wbrew obiegowym opiniom nie można zarazić się AIDS poprzez:

  • Przypadkowy kontakt, taki jak dotyk, uściśnięcie ręki, obejmowanie, pocałunek, używanie wspólnych sztućców, szklanek, ręczników, toalet, wanny, basenu itp, a także kichanie czy kaszel.[33][34]. W ślinie osoby zakażonej może znajdować się wirus, ale ilość jest zbyt mała, by mogła nastąpić infekcja. Ryzyko zakażenia jest jednak większe, jeżeli osoba hiv+, a zwłaszcza oboje partnerów, posiadają otwarte ranki wewnątrz jamy ustnej spowodowane np. myciem zębów twardą szczoteczką[35]. Do tej pory odnotowano tylko jeden przypadek zarażenia poprzez pocałunek, spowodowany zanieczyszczeniem śliny przez krew pochodzącą z rany w jamie ustnej[36].
  • Komary i inne "gryzące" owady również nie stanowią zagrożenia. Przeprowadzono wiele badań, które wykazały, że żaden owad nie może przenieść wirusa HIV[37].
  • Seks oralny wiąże się z niższym ryzykiem zarażenia niż seks analny lub waginalny, jednak ryzyko cały czas występuje. Jest ono zwiększane przez ejakulację do ust oraz przez rany wewnątrz jamy ustnej. W związku z tym zaleca się używanie prezerwatyw zarówno podczas seksu analnego jak i oralnego[2].
  • AIDS dotyczy tylko osób homoseksualnych i zażywających narkotyki. Nieprawda[38][39][40][41][42][43] – wirusem HIV może zarazić się każdy, a zachorowanie na AIDS (będąc nosicielem HIV) zależy od wielu czynników.
  • Zarówno kobiety jak i mężczyźni z HIV mogą mieć zdrowe dzieci. Istnieje metoda izolacji materiału genetycznego z zakażonej wirusem spermy, którym następnie można dokonać zapłodnienia in vitro. Kobiety z HIV, jeżeli stosują się do odpowiednich wskazań lekarzy i zasad terapii antyretrowirusowej mają prawie 100% szansę na urodzenie zdrowego dziecka[44][45].

Przypisy

  1. HIV Tutorial
  2. 2,0 2,1 Rothenberg RB, Scarlett M, del Rio C, Reznik D, O'Daniels C. (1998) Oral transmission of HIV. AIDS 12, 2095-2105
  3. HIV and Its Transmission | Factsheets | CDC HIV/AIDS
  4. dane Państwowego Zakładu Higieny
  5. PZH
  6. Smith, D. K., Grohskopf, L. A., Black, R. J., Auerbach, J. D., Veronese, F., Struble, K. A., Cheever, L., Johnson, M., Paxton, L. A., Onorato, I. A. and Greenberg, A. E.. [ http://www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/rr5402a1.htm Antiretroviral Postexposure Prophylaxis After Sexual, Injection-Drug Use, or Other Nonoccupational Exposure to HIV in the United States]. „MMWR”, ss. 1–20 (2005). 
  7. Donegan, E., Stuart, M., Niland, J. C., Sacks, H. S., Azen, S.P., Dietrich, S.L., Faucett, C., Fletcher, M.A., Kleinman, S.H., Operskalski, E.A., et al.. Infection with human immunodeficiency virus type 1 (HIV-1) among recipients of antibody-positive blood donations. „Ann. Intern. Med.”, ss. 733–739 (1990). PMID 2240875 . 
  8. Coovadia, H.. Antiretroviral agents—how best to protect infants from HIV and save their mothers from AIDS. „N. Engl. J. Med.”, ss. 289–292 (2004). PMID 15247337 . 
  9. Kaplan, E.H. and Heimer, R.. HIV incidence among New Haven needle exchange participants: updated estimates from syringe tracking and testing data. „J. Acquir. Immune Defic. Syndr. Hum. Retrovirol.”, ss. 175–176 (1995). PMID 7552482 . 
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 European Study Group on Heterosexual Transmission of HIV. Comparison of female to male and male to female transmission of HIV in 563 stable couples. „BMJ.”, ss. 809–813 (1992). PMID 1392708 . 
  11. 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 Varghese, B., Maher, J.E., Peterman, T.A., Branson, B.M. and Steketee, R.W.. Reducing the risk of sexual HIV transmission: quantifying the per-act risk for HIV on the basis of choice of partner, sex act, and condom use. „Sex. Transm. Dis.”, ss. 38–43 (2002). PMID 11773877 . 
  12. Bell, D. M.. Occupational risk of human immunodeficiency virus infection in healthcare workers: an overview.. „Am. J. Med.”, ss. 9–15 (1997). PMID 9845490 . 
  13. Leynaert, B., Downs, A.M. and de Vincenzi, I.. Heterosexual transmission of human immunodeficiency virus: variability of infectivity throughout the course of infection. European Study Group on Heterosexual Transmission of HIV. „Am. J. Epidemiol.”, ss. 88–96 (1998). PMID 9663408 . 
  14. CD4 - Sposoby zmniejszania ryzyka zakażenia HIV w kontaktach seksualnych
  15. Siegfried N, Muller M, Deeks JJ, Volmink J. Male circumcision for prevention of heterosexual acquisition of HIV in men. „Cochrane Database of Systematic Reviews” (2009). doi:10.1002/14651858.CD003362.pub2 . PMID 19370585 . 
  16. WHO | WHO and UNAIDS announce recommendations from expert consultation on male circumcision for HIV prevention
  17. HIV/AIDS and Life Expectancy – Drugs Extend HIV/AIDS Life Expectancy
  18. untitled
  19. [1]
  20. http://www.alertnet.org/thenews/newsdesk/N12320385.htm
  21. Lekarze z Niemiec: przeszczep szpiku cofnął HIV
  22. www.eurohiv.org : EuroHIV, Programme Européen pour la surveillance Epidémiologique du SIDA
  23. Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny
  24. Państwowy Zakład Higieny (Magdalena Rosińska): Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce .
  25. Państwowy Zakład Higieny (Magdalena Rosińska): Zakażenia HIV i zachorowania na AIDS w Polsce .
  26. Duesberg, P.H.. HIV is not the cause of AIDS. „Science”, ss. 514, 517 (1988). PMID 3399880 . 
  27. Papadopulos-Eleopulos, E., Turner, V.F., Papadimitriou, J., Page, B., Causer, D., Alfonso, H., Mhlongo, S., Miller, T., Maniotis, A. and Fiala, C.. A critique of the Montagnier evidence for the HIV/AIDS hypothesis. „Med Hypotheses”, ss. 597–601 (2004). Szablon:PMID. 
  28. Cohen, J.. The Duesberg phenomenon . „Science”, ss. 1642–1644 (1994). Szablon:PMID. 
  29. Various: [ http://www.virusmyth.net/aids/controversy.htm HIV Science and Responsible czasopismoism. Seminar at the XVI International AIDS Conference]. 2006-08-13. [dostęp 2006-06-19].
  30. Various: Controversy . [dostęp 2006-06-19].
  31. Cohen, J.. The Controversy over HIV and AIDS . „Science”, ss. 1642–1649 (1994). 
  32. Madhok R, Gracie JA, Lowe GD, Forbes CD. (1986) Lack of HIV transmission by casual contact. Lancet 328, 863
  33. Courville TM, Caldwell B, Brunell PA. (1998) Lack of evidence of transmission of HIV-1 to family contacts of HIV-1 infected children. Clin Pediatr (Phila) 37, 175–178 PMID 9545605
  34. Kissing and HIV - The Body
  35. THT: Information resources: HIV and AIDS: How HIV is transmitted: Ways HIV is not transmitted
  36. Webb PA, Happ CM, Maupin GO, Johnson BJ, Ou CY, Monath TP. (1989) Potential for insect transmission of HIV: experimental exposure of Cimex hemipterus and Toxorhynchites amboinensis to human immunodeficiency virus. J. Infect. Dis. 160, 970-977
  37. Ammann AJ., Wara DW., Cowan MJ. Pediatric acquired immunodeficiency syndrome.. „Annals of the New York Academy of Sciences”, ss. 340–9 (1984). PMID 6242000 . 
  38. Clumeck N, Mascart-Lemone F, de Maubeuge J, Brenez D, Marcelis L (1983) Acquired immune deficiency syndrome in Black Africans. Lancet 321, 642 PMID 613131
  39. Groginsky E., Bowdler N., Yankowitz J. Update on vertical HIV transmission.. „The Journal of reproductive medicine”. 8 (43), ss. 637–46 (sierpień 1998). PMID 9749412 . 
  40. Oxtoby MJ. (1990) Perinatally acquired human immunodeficiency virus infection. Pediatr Infect Dis J. 9, 609–19 PMID 2235185
  41. Ryder RW., Hassig SE. The epidemiology of perinatal transmission of HIV.. „AIDS (London, England)”, ss. S83–9 (1988). PMID 3147684 . 
  42. van der Graaf M., Diepersloot RJ. Transmission of human immunodeficiency virus (HIV/HTLV-III/LAV): a review.. „Infection”. 5 (14). Ss. 203–11. PMID 3539811 . 
  43. Groginsky E, Bowdler N, Yankowitz J. (1998) Update on vertical HIV transmission. J Reprod Med 43, 637-646
  44. http://www.who.int/reproductive-health/stis/index.htm

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Przeczytaj !


Inne hasła zawierające informacje o "Zespół nabytego niedoboru odporności":

Pęcice ...

Nadciśnienie tętnicze ...

Oddychanie komórkowe ...

Keratyna ...

Klasztor w Pożajściu ...

Wittenberga ...

Zawał mięśnia sercowego ...

Katedra Limnologii Uniwersytetu Gdańskiego ...

Teatr Nasz ...

Choroby społeczne chorób, łatwiejsze jest rozpoznawanie ich i szybki dostęp do leków.Do chorób społecznych należą: alkoholizm nikotynizm Zespół nabytego niedoboru odporności (AIDS) reumatyzm cukrzyca choroby weneryczne Zobacz też choroby cywilizacyjne Przeczytaj ! ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Zespół nabytego niedoboru odporności":

02b Pojęcia podstawowe - część 2 (plansza 16) ...

02b Pojęcia podstawowe - część 2 (plansza 13) ...

22 Eksploatacja i obsługa pojazdu (plansza 7) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie