Zaimek – część mowy zastępująca rzeczownik (np. ja), przymiotnik (np. mój), przysłówek (np. tam) lub liczebnik (np. tyle) i pełniąca ich funkcje w zdaniu.

Odmiana zaimka zależy od tego, którą część mowy on zastępuje. Zaimek wskazuje osoby, przedmioty, itd. bez dokładnego ich nazywania.

Podział zaimków

ze względu na rodzaj odmiany

Ze względu na "odziedziczony" rodzaj odmiany wyróżniamy w języku polskim następujące typy zaimków:

• odmienne - odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaje
  • rzeczowne - zaimek rzeczowny (np. ja, ty, my, wy, oni, kto, co, nic, ktoś) - odmienia się przez przypadki, z wyjątkiem "on" - przypadki, liczby i rodzaje.
  • przymiotne - zaimek przymiotny (np. mój, twój; nasz, taki, który, inny, tamten, ta, ci) - odmienia się przez przypadki, liczby i rodzaje.
  • liczebne - zaimek liczebny (np. ile, tyle, kilka) - odmienia się przez przypadki i rodzaje.
• nieodmienne
  • przysłowne - zaimek przysłowny (tak, tam, tu, wtedy, gdzieś, tamtędy, kiedyś) - nie odmienia się w ogóle.

ze względu na funkcje

• osobowe (np. ja, ty, my, wy, oni, one)
• zwrotne (np. się, siebie, sobie)
• dzierżawcze (np. mój, twój, nasz, wasz, ich, jego, jej)
• wskazujące (np. ten, ta, to, tamten, tam, tu, ów, tędy, taki, ci, tamci, owi)
• pytajne (np. kto? co? jaki? który? gdzie? kiedy? jak? komu? czemu? kogo?)
• względne (np. kto, co, komu - bez znaku zapytania; łączą zdanie nadrzędne z podrzędnym)
• nieokreślone (np. ktoś, coś, jakiś, gdzieś, kiedyś, cokolwiek)
• przeczące (np. nic, nikt, żaden, nigdy, nigdzie)
• upowszechniające (np. wszyscy, zawsze)

Odmiana zaimka "się"

• Mianownik: - brak
• Dopełniacz: siebie
• Celownik: sobie
• Biernik: siebie albo się
• Narzędnik: sobą
• Miejscownik: o sobie
• Wołacz: - brak.

Formy grzecznościowe

W niektórych językach wybór zaimka może być sposobem wyrażenia szacunku (np. niemieckie du - Sie, duńskie du - De, włoskie tu - Lei ,czy francuskie tu-vous. Analogicznym polskim przykładem jest różnica między ty a Pan/i).