Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego

Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego

Flaga EZLN.

Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego (hiszp. Ejército Zapatista de Liberación Nacional, EZLN) – zbrojna grupa działająca w stanie Chiapas – jednym z najuboższych regionów Meksyku . Swe funkcjonowanie opiera głównie na poparciu ludności miejscowej, głównie z terenów wiejskich (składającej się w dużej części z Indian ), chociaż swoich zwolenników ma również na terenach zurbanizowanych, posiada także wsparcie licznych grup na całym świecie. Największy rozgłos zyskała dzięki swojemu nieformalnemu przywódcy Subcomandante Marcosowi (obecnie nazwał siebie delegatem Zero), który deklaruje pochodzenie z plemienia Majów (chociaż jest to raczej mało prawdopodobne).

Wg niektórych zapatyści są pierwszym nowoczesnym ruchem rewolucyjnym, który w swojej działalności jako pierwszy wykorzystywał nowoczesne technologie takie jak: telefony satelitarne czy Internet w celu zdobycia zagranicznego poparcia i rozgłosu. Sama EZLN postrzega siebie jako szerszą część ruchu antyglobalistycznego .

Spis treści

Krótki opis rozwoju

Zapatyści po raz pierwszy dali się poznać w 1994 r., kiedy zadeklarowali chęć obalenia rządu meksykańskiego. Krótkie starcia zbrojne złożyły się na praktycznie 2-tygodniowe powstanie i nigdy nie osiągnęły szerokiej skali. Administracja państwowa zdecydowała się zwalczać powstańców za pomocą działań małych grup paramilitarnych, powstańcy w odpowiedzi na to rozpoczęli kampanię propagandową poprzez kolportowanie licznych gazet-ulotek tzw. comunicados. Wydali także serię sześciu "Deklaracji z dżungli Lakandońskiej", ale poza tym nie przedsiębrali żadnych akcji zbrojnych. Zapatyści stali się szczególnie znani i popularni w Internecie , gdzie zbierali liczne głosy poparcia międzynarodowego.

Rząd meksykański zdecydował się negocjować z EZLN, szczyt rozmów pokojowych odbył się w San Andres w 1996 r. Owocem tych rozmów było przyznanie autonomii i specjalnych przywilejów dla ludności tubylczej. Prezydent Zedillo i Partia Instytucjonalno-Rewolucyjna (PRI) całkowicie zignorowali postanowienia układu z zapatystami i zaczęli zwiększać liczbę wojska w regionie. Wraz z powołaniem nowego rządu z Vicente Foxem w 2001 r. powstańcy wysłali delegację do miasta Meksyk, aby przedstawić swoją sytuację w Kongresie. Doszło nawet do pewnych uzgodnień ze stroną rządową, jednak w końcu rebelianci zdecydowali się je odrzucić. Następnie rozpoczęli tworzenie w Chiapas 32 autonomicznych municipios (municypiów – odpowiadającym drugiemu stopniowi podziału administracyjnego), korzystając przy tym z funduszy otrzymywanych z zagranicy.

W lipcu 2005 r. zapatyści ogłosili "Szóstą deklarację z dżungli Lakandońskiej". Wezwali w niej do opozycyjnej kampanii, która miała być sprzeciwem wobec mających się odbyć wyborów prezydenckich ( 2 lipca 2006 ). Podczas przygotowań do niej zaprosili około 600 różnych organizacji lewicowych z całego świata oraz grupy Indian i organizacji pozarządowych w celu wysłuchania ich żądań odnoszących się do przestrzegania praw człowieka. Odbyła się cała seria spotkań, których kulminacją była konferencja 16 września – w dniu w którym Meksyk obchodzi święto odzyskania niepodległości. Subcomandante Marcos zabiegał o międzynarodowe poparcie dla spraw indiańskich oraz dla żądań z "Szóstej deklaracji...". Nakreślił także szczegóły 6-miesięcznej podróży zapatystów po wszystkich 31 stanach, która ma być sprzeciwem wobec toczącej się od stycznia 2006 kampanii prezydenckiej.

Historia EZLN

Napis na tablicy głosi: Jesteś na rebelianckim terytorium zapatystów. Tutaj ludzie żądają a rząd słucha.

Grupa została założona 17 listopada 1983 r. przez byłych członków różnorodnych organizacji o rozmaitych poglądach: zarówno pacyfistycznych jak i opowiadających się za stosowaniem przemocy. Pierwszy raz świat usłyszał o niej 1 stycznia 1994 r., tego samego dnia, w którym podpisane zostało porozumienie o wolnym handlu pomiędzy krajami Ameryki Północnej tzw. NAFTA (North American Free Trade Agreement). Zapatyści chcieli zademonstrować światu problemy biednych Indian ze stanu Chiapas, członkowie EZLN chcieli też wyrazić sprzeciw przeciwko globalizacji .

Indiańscy powstańcy (z których niektórzy byli uzbrojeni w drewniane atrapy strzelb) opanowali 5 municypiów (jednostkom podziału administracyjnego odpowiadającym powiatom), wchodzących w skład stanu Chiapas. Ogłosili przy tym oficjalną wojnę przeciwko federalnemu rządowi z Meksyku i zapowiedzieli marsz na stolicę (przy okazji mieli upokorzyć meksykańską armię i nałożyć kontrybucje wojenne na miasta, które znajdą się na ich drodze).

Niezwykłym posunięciem zapatystów jak na organizację rewolucyjną było ujawnienie komunikatów w których dawali ludności prawo do sprzeciwienia się wszelkim niesprawiedliwym posunięciom rebeliantów, jeżeliby takie miały miejsce ( [1] , hiszp.) Uprawniali także ludność do: "żądania od zbrojnych sił rewolucyjnych niewtrącania się w sprawy porządku publicznego i zarządzenia rządu centralnego odnoszące się do rolnictwa, handlu, finansów i przemysłu, jako że są to sprawy będące w zakresie prerogatyw demokratycznie i wolnie wybranych władz". Zapatyści ogłosili także komunikat, w którym twierdzili że: "ludzie mają prawo do posiadania broni w celu obrony własnej osoby, rodziny i własności przed armią rządową ale i także przed EZLN".

Po zaledwie kilku dniach lokalnych walk w dżungli, prezydent Carlos Salinas de Gortari – sprawujący swój urząd podczas ostatniego roku kadencji, zaoferował zawarcie porozumienia o zawieszeniu broni o otwarty dialog z rebeliantami, których reprezentował Subcomandante Marcos . Po 12 dniach walki wygasły.

Rozmowy pomiędzy stroną rządową a powstańcami rozciągnęły się na okres trzech lat i zakończyły się podpisaniem umowy w San Andrés. Na mocy jej postanowień miała zostać zmieniona konstytucja w celu przyznania specjalnych uprawnień (łącznie z autonomią) dla Indian. Komisja złożona z przedstawicieli partii politycznych (tzw. COCOPA) zmieniła nieznacznie wcześniej ustalone uzgodnienia uzyskując na to zgodę EZLN. Nowy prezydent Ernesto Zedillo zdecydował jednak że o tym czy porozumienie ma wejść w życie musi zadecydować Kongres. Zapatyści uznali to za niedotrzymanie obietnic i odstąpili od stołu negocjacyjnego i wrócili do dżungli. Zedillo w odpowiedzi na to wysłał dodatkowe oddziały wojska w rejon konfliktu aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wpływów powstańczych. Nieoficjalnie jednak pomiędzy przeciwnymi stronami panował przez trzy lata niepisany rozejm.

Po zakończeniu negocjacji swoją działalność rozpoczęły grupy paramilitarne (korzystające także z wsparcia armii rządowej) oskarżane później o prześladowania, nielegalne zatrzymania oraz zabójstwa członków EZLN oraz ich zwolenników. Najbardziej znana jest ich akcja pod nazwą "Masakra w Acetal" gdzie 45 uczestników mszy zostało z zimną krwią zamordowanych przez nieznanych sprawców. Motywy oraz tożsamość napastników nie są jasne, niekoniecznie mogły to być prześladowania zapatystów (jednak ocaleli z pogromu twierdzili że zostali zaatakowani przez członków grupy paramilitarnej).

W 2000 r. nowy prezydent Vicente Fox – pierwszy w historii Meksyku od 72 lat wybrany spoza PRI, postanowił przesłać do parlamentu do uchwalenia tzw. "Prawa COCOPA", tak jak wcześniej obiecywał w kampanii wyborczej. Po serii krytyki i proponowanych zmianach do założeń projektu noweli konstytucyjnej, Subcomandante Marcos oraz część jego towarzyszy postanowili się udać nieuzbrojeni do stolicy po to aby wspierać w Kongresie pierwotną wersję COCOPA. Po marszu przez siedem meksykańskich stanów i po nagłośnieniu sprawy przez media (przy równoczesnej ochronie policyjnej uczestników pochodu), członkowie EZLN (bez Marcosa) zabrali głos w Kongresie w marcu 2001 r. Całą tę kampanię zapatystów nazwano "Zapatour", w trakcie jej trwania odbył się także koncert poświęcony pokojowi, rebelianci odwiedzili także szkoły i uniwersytety.

Niedługo potem EZLN powróciła do Chiapas. Kongres przyjął natomiast odmienną wersję "Prawa COCOPA", która nie zawierała klauzuli o autonomii, uzasadniano to sprzecznością z niektórymi innymi prawami konstytucyjnymi (takimi jak prawo do prywatnej własności czy tajność głosowania). Zapatyści uznali to za zdradę. Niemniej jednak zmiany musiały być jeszcze zatwierdzone przez większość legislatur stanowych. Przy czym istniały liczne głosy poparcia jak i przeciw noweli konstytucyjnej, która ostatecznie została uchwalona i weszła w życie 14 sierpnia 2001 r. Te wydarzenia spowodowały osłabnięcie wpływów powstańców z Chiapas, którzy od tamtej pory nie byli już tak powszechnie obecni w mediach.

Ostatnią próbą przeciwstawienia się poprawkom w akcie zasadniczym była skarga konstytucyjna, która miała być rozpatrzona przez Sąd Najwyższy. Orzeczenie trybunału nie pozostawiło jednak żadnych złudzeń oponentom zmian, mianowicie sąd orzekł, że nie jest władny rozstrzygać tej sprawy ponieważ byłby to zamach na suwerenność Kongresu.

Do 2004 r. panowało powszechne przekonanie że Marcos nie przebywa już w Chiapas. Wszelkie próby kontaktu z nim kończyły się niepowodzeniem bądź, znajdowały odpowiedź jedynie poprzez e-maile lub publikacje internetowe. Mimo że Marcos zaprzeczał, że jest przywódcą EZLN a jedynie jej publicznym głosem i przedstawicielem, to do tej pory pozostaje najbardziej znany z jej członków. Strukturę organizacyjną zapatystów tworzy 23 dowódców i jeden ich przełożony, co łącznie daje liczbę 24 członków ścisłego kierownictwa grupy. Jedynym z jej znanych organów jest Comite Clandestino Revolucionario Indígena (CCRI, Tajny Rewolucyjny Komitet na rzecz Ludności Miejscowej).

Komunikaty z 2004 r. podają listę ich niepowodzeń i sukcesów. Według członków ruchu tzw. "Rada Dobrego Rządu" (Juntas de Buen Gobierno) przynosi dobre efekty, za swój sukces zapatyści poczytują sobie także ograniczenie walk z armią rządową do minimum. Ich wysiłki zmierzające do zwiększenia roli kobiet w sprawach politycznych i obyczajowych nie były już tak udane.

Z komunikatów wynika także że Marcos stara się rozbudowywać organizację gdzie tylko może. Ujawnił także od dłuższego czasu wiadomą opozycję wobec neoliberalizmu i globalizacji , twierdząc przy okazji że rząd odbiera ludziom faktyczny wpływ na sprawy kraju a oddaje go międzynarodowym koncernom. Negatywnie postrzega także amerykańskie zaangażowanie w wojnę z terroryzmem i wsparcie Banku Światowego dla meksykańskiej polityki gospodarczej, które są według niego narzędziem rządu we wdrażaniu liberalnych pomysłów gospodarczych.

W październiku 2004 r. Subcomandante Marcos wydał komunikaty wyjaśniające podłoże konfliktu z rządem federalnym. Niektóre społeczności zapatystów zostały wyrzucone ze swojej ziemi. Co według EZLN jest próbą uzyskania kontroli nad obszarami bogatymi w surowce naturalne (m.in. ropa naftowa ). Ludność ta została przesiedlona z dużymi trudnościami, głównie ze względu na brak środków, czemu rebelianci starali się zaradzić poprzez apelowanie o pomoc zagraniczną. Rząd meksykański zajmuje niewyraźne stanowisko w tej sprawie, twierdząc że Indianie zostali stamtąd usunięci dla własnego dobra.

Jednak wpływ EZLN na sprawy polityczne kraju powoli się zmniejsza. Zapatyści twierdzą, że na razie się organizują i jest to tylko "cichy okres powstania" a ich główne wysiłki są skierowane na utworzenie własnego "dobrego i sprawnego rządu" i zapewnienie autonomii ludności tubylczej. Żądania odnoszące się do zorganizowania odpowiadającego potrzebom lokalnych społeczności systemu edukacji, opieki zdrowotnej z własnymi szkołami, szpitalami i aptekami są przez rząd lekceważone. Ostatnio wszystko wskazuje na to że wraz z ogłoszeniem "Szóstej deklaracji z dżungli Lakandońskiej" zapatyści postanowili aktywniej włączyć się w życie polityczne.

Obecnie w Chiapas istnieją 32 "powstańcze-zapatystowksie regiony autonomiczne" (niezależne społeczności zapatystowskie tzw. MAREZ-y z hiszpańskiego ).

Kontrowersje

12 października 2002 r. Marcos napisał list do jednego z hiszpańskich sympatyków ruchu. Dzień ten – będący rocznicą przybycia Krzysztofa Kolumba w 1492 r. do Nowego Świata jest uważany przez rebeliantów za początek cierpień tubylców. W tym długim piśmie wyzwał hiszpańskiego sędziego – Baltasara Garzóna od "groteskowych klaunów" za między innymi zdelegalizowanie Batasuny (niezależnej partii baskijskiej, co do której istniały zarzuty, że wspiera ona działalność ETA ) a jego proces dotyczący chilijskiego generała Pinocheta nazwał "fałszywym przedstawieniem dla głupców". Skrytykowana została także hiszpańska monarchia oraz ówczesny premier José María Aznar . Po publikacji tego listu w meksykańskiej prasie ( 25 listopada ), pomiędzy Marcosem a Garzónem doszło do wymiany korespondencji za pośrednictwem międzynarodowych mediów. Sławne stały się ich pojedynki słowne a także żart Marcosa, który zapowiedział że przyjmie ofertę debaty od Hiszpana i ujawni swą tożsamość gdyby Garzón wygrał. Cała ta sytuacja wprawiła w zakłopotanie sympatyków zapatystów. Wielu przyjmowało z niezadowoleniem taką aktywność Marcosa i uważało, że powinien się on udzielać w inny sposób a ton listów uznawano za nieodpowiedni jak na oficjalnego przedstawiciela EZLN. Bardzo wiele osób odebrało jego listy jako oficjalny głos poparcia dla ETA.

W lutym 2003 Marcos napisał następny list, tym razem krytykujący posła jedynej partii, która do pewnego stopnia wspierała EZLN. Twierdził w nim między innymi że PRD (Partia Rewolucji Demokratycznej) zgodziła się we wcześniejszym roku przyjąć zmienioną wersję prawa COCOPA, co stało się bez udziału zapatystów. List ten jak i późniejsze odpowiedzi sprawiły że wielu najsilniejszych i najbardziej wpływowych zwolenników rebeliantów zmieniło do nich swoje nastawienie. Jednak ten krok EZLN nie powinien dziwić, jako że PRD odeszła od uzgodnień z San Andres.

Mimo krytyki swoich politycznych przeciwników, Marcos w swoich odezwach opisywał pracę jaką wykonują zapatyści na swoim terytorium oraz zmiany w strukturze wewnętrznej organizacji.

Inicjatywy polityczne

Od grudnia 1994 r. EZLN stopniowo próbował wprowadzać własną administrację i zarząd na terenach, które zostały przez nią opanowane. Na początku sformowano kilka autonomicznych municypiów, które zachowywały pełną niezależność od rządu federalnego. W sierpniu 2003 r. jednostki te przekształciły się w lokalne rządy tzw. "junty", które zaczęły wprowadzać w życie spółdzielnie rolnicze, własne systemy edukacji i opieki zdrowotnej, w działaniach tych znajdowały poparcie organizacji pozarządowych tzw. NGO . Później utworzono tzw. "Junty Dobrych Rządów", w skład których weszli reprezentanci autonomicznych municypiów, znajdowały się one pod nadzorem EZLN I miały stanowić wyższy szczebel we władzy administracyjnej a ich działalności miało przyświecać credo mandar obedeciendo ("rządzić jednocześnie słuchając"). Te nielegalne podmioty były do pewnego momentu tolerowane przez rząd, pomimo tego że stanowiły praktycznie "państwo w państwie". Rebelianci nie nakładają podatków na mieszkańców, a większość decyzji jest podejmowana przez lokalne zgromadzenia, które decydują między innymi o wspólnych pracach społeczności; dopuszczają oni także możliwość nieuczestniczenia w tych projektach przez ludność, która ma prawo wyboru co do bycia zapatystą. Członkostwa w juntach podlegają ciągłej rotacji i osoby pełniące rozmaite funkcje zmieniają się po upływie kadencji, dlatego każdemu mieszkańcowi przysługuje prawo do udzielania się w życiu publicznym. Ma to też zapobiegać nadużywaniu władzy.

Łączność ze światem

Subcomandante Marcos

EZLN od samego początku swojej działalności bardzo dużą wagę przykładała do łączności z resztą kraju a także i z resztą świata. Pisma Marcosa były początkowo pisane prostym i zrozumiałym językiem z licznymi odwołaniami do kultury indiańskiej i widocznym jej wpływem na styl literacki. Liczne deklaracje i analizy zostały rozesłane do krajowych i międzynarodowych mediów. Zapatyści w przeciwieństwie do innych partyzantek bardzo szybko czynili znakomity użytek z najnowocześniejszych środków łączności, takich jak m.in.: telefony satelitarne i Internet. Dzięki temu mogli zdobywać licznych zwolenników na całym świecie a także wsparcie organizacji międzynarodowych. Przez pewien czas wszędzie gdzie udawał się prezydent Meksyku towarzyszyły mu grupki aktywistów, które ciągle przypominały mu o sytuacji Chiapas.

Najbardziej znanym z zapatystów jest ich przedstawiciel – Subcomandante Marcos, często przedstawiany z nieodłączną fajką, mężczyzna w średnim wieku, którym według meksykańskiego rządu jest Rafael Guillén – pochodzący z klasy średniej wykładowca uniwersytecki. Sam Marcos zaprzecza tym doniesieniom, ale też i nie ujawnia swojej prawdziwej tożsamości. Przy czym raczej nie jest Indianinem, ponieważ jego karnacja jest jaśniejsza niż ta którą mają jego indiańscy towarzysze. Fakt ten jest używany przez jego przeciwników do kwestionowania żądań i celów głoszonych przez niego. Subcomandante przez wielu uważany jest za charyzmatycznego przywódcę, sławy przysporzyły mu zwłaszcza jego pisma, które dzięki swojemu ironicznemu i prostemu stylowi znalazły wielu odbiorców. Marcos stał się przez pewien czas także ulubieńcem mediów i często gościł w doniesieniach prasowych. Sytuacja ta zmieniła się po 2001 r., do czego przyczynił długi okres zmniejszonej aktywności zapatystów na forum publicznym. W 2002 r. Marcos zaczął znowu pisać publiczne listy, ale jego styl stał się bardziej zaczepny i agresywny, nawet w stosunku do byłych sojuszników.

Około 2004 r. strategia propagandowa EZLN nie była jasna. Z wyjątkiem nielicznych odezw i tzw. "comunicados", dotyczących klimatu politycznego, zazwyczaj bardzo krytycznych, działalność zapatystów nie była widoczna w prasie (z wyjątkiem pisma "La Jornada").

Przez pierwszą połowę 2004 r. Marcos milczał. W połowie tego roku Luis H. Álvarez – przewodniczący COCOPA – oficjalnego forum rozmów pomiędzy powstańcami a rządem, ogłosił że Subcomandante nie był widziany w Chiapas przez pewien czas i nie wiadomo gdzie przebywa. Jednak EZLN pozostawała w dalszym ciągu aktywna, głównie poprzez swoje lokalne "junty".

W sierpniu 2004 r. Marcos wysłał do prasy osiem krótkich komunikatów, tytułując je łącznie "Czytając film", zostały one opublikowane w dniach od 20 sierpnia do 28 sierpnia . Były one stylizowane na nisko budżetowe klipy filmowe, i miały charakter "kpiny politycznej". Oprócz nich Marcos zamieścił także swoje komentarze odnośnie sytuacji politycznej oraz wiadomości dotyczące sytuacji w EZLN oraz jej rozwoju. Komunikaty te jednak przeszły bez większego echa, ze względu na odbywające się w tym samym czasie igrzyska w Atenach oraz reformę systemu emerytalnego.

W 2005 r. Marcos znowu znalazł się na czołowych stronach gazet, dzięki porównaniu Andrésa Manuela Lópeza Obradora do Carlosa Salinasa de Gortariego (co było częścią szerszej krytyki trzech głównych partii politycznych Meksyku: PRD, PAN i PRI) i ogłoszeniu "czerwonego alarmu" w EZLN. Krótko po ogłoszeniu komunikatów zapatyści przeprowadzili reorganizację swojej struktury, która pozwoliła im przetrwać utratę uwagi publicznej. Rozmowy ze zwolennikami rebeliantów doprowadziły do wydania "Szóstej deklaracji z dżungli lankandońskiej"

Poglądy

EZLN jest głównie głosem indiańskich mieszkańców stanu Chiapas i w przeważającej części ich walka jest nakierowana na prawa tej społeczności, ale także uważa samą siebie za część szerszej koalicji antykapitalistycznej. Neozapatyści sprzeciwiają się globalizacji i neoliberalizmowi , które są wg nich oficjalną polityką meksykańskich prezydentów od 1982 do 2000 r. Jako przykład takich działań podają NAFT-ę , która stała się m.in. iskrą zapalną konfliktu w Chiapas, ponieważ zapatyści wierzyli, że doprowadzi ona do pogwałcenia praw Indian. Rebelianci wzięli swoją nazwę od Emiliano Zapaty , za którego spadkobierców uważają się zapatyści, a swoją walkę uważają za kontynuację 500-letniego oporu przeciwko imperializmowi .

EZLN jest jednak ruchem bardzo charakterystycznym, m.in. dlatego że wstrzymała swą aktywność zbrojną po początkowym powstaniu w 1994 r. Nigdy nie próbowała wprowadzić w życie swego programu zwalczania "kapitału". W rzeczywistości zapatyści nigdy nie wyszli z dżungli, było to spowodowane głównie ich słabością militarną, dlatego też nie stali się oni nigdy poważnym zagrożeniem dla armii meksykańskiej. Sami rebelianci zorganizowali także międzynarodowe głosowanie: w którym miano się opowiedzieć za pokojowymi metodami bądź za walką zbrojną, większość wybrała to pierwsze rozwiązanie. Natomiast oni sami stwierdzili że środki zbrojne są nieskuteczne dla indiańskich członków ruchu (jak sami mówią nie dały rezultatu przez "500 lat"), dlatego motto EZLN brzmi: Ya Basta! (Dosyć!). Ta postawa nieco osłabła po wyborach prezydenckich i wygranej Vicente Foxa , który pokojowymi metodami stał się pierwszym opozycyjnym prezydentem w stosunku do PRI od 72 lat. Sami zapatyści nie brali jednak udziału w wyborach, a obecnie proponują "niewyborczy front polityczny".

Tylko raz nieuzbrojeni przedstawiciele EZLN publicznie odwiedzili miasto Meksyk, w czasie tej wizyty organizowali marsze uliczne oraz konferencje prasowe oraz spotkania ze zwykłymi mieszkańcami i partiami politycznymi. Ten wielki marsz do stolicy był względnie spokojny, a zakłóciły go jedynie drobne incydenty (głównie o charakterze słownym). Pokojowa postawa ruchu jest jednym z powodów jego żywotności i popularności wśród mieszkańców Meksyku.

Głównym celem EZLN jest autonomia dla ludności Chiapas, która ma być rozwiązaniem problemu biedy. Zapatyści głoszą ideę państwa w państwie, gdzie ludzie zatrzymają pewne atrybuty władzy w życiu politycznym społecznym.

Rozwiązania stosowane w zarządzaniu na terenach powstańczych ( demokracja uczestnicząca , rozwiązywanie kwestii społecznych) i radykalny sprzeciw wobec neoliberalizmu sprawiają, że EZLN wspierana jest przez lewicowe organizacje trockistowskie , anarchistyczne i socjalistyczne z całego świata. Widzą one w działalności zapatystów praktyczną realizację swoich ideałów. Pomimo wielu zbieżności z tymi nurtami myśli społecznej, ideologia EZLN odnosząca się do autonomii jest właściwa tylko dla nich.

Bibliografia

  • Ya Basta! 10 lat powstania, pisma wybrane, Subcomandante Marcos;
  • Nasze słowa są naszą bronią, pisma wybrane, Subcomandante Marcos;

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego":

Mieszko II Lambert ...

Linköping ...

Huldrych Zwingli ...

Kauen ...

Dwudziestolecie międzywojenne na świecie ...

Antanas Smetona ...

1884 ...

Nowa Polityka Ekonomiczna ...

Półwysep Antarktyczny ...

Kopiec Kościuszki ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Zapatystowska Armia Wyzwolenia Narodowego":

218a Sprawa polska podczas II wojny światowej (plansza 11) ...

010a. Rzym (plansza 11) ...

009. Imperium Macedońskie (plansza 3) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie