Bolesław V Wstydliwy (ur.
21 czerwca
1226
w
Starym Korczynie
, zm.
7 grudnia
1279
) – książę
krakowski
(od
1243
) i
sandomierski
(od
1232
), ostatni przedstawiciel małopolskiej linii
Piastów
.
Narodziny, filiacja, przydomek
Bolesław urodził się
21 czerwca
1226
[1] jako syn
Leszka Białego
i księżniczki ruskiej
Grzymisławy
.
Imię otrzymał po swoim pradziadku
Bolesławie Krzywoustym
. Liczebnik V został mu przypisany w Poczcie królów Polskich[2]. Przydomek Wstydliwy (
łac.
Pudicus[3]) pojawił się stosunkowo wcześnie, a wzmiankowany był już w Roczniku franciszkańskim krakowskim[4]. Został on nadany księciu już przez jego poddanych z racji ślubów czystości, które książę złożył wspólnie z żoną
Kingą
, Z tego powodu ich małżeństwo nigdy nie zostało skonsumowane. Małżeńska czystość oraz brak pożycia małżeńskiego wynikały z wyjątkowej pobożności i umartwiania oraz szacunku, jakim książę darzył swoją matkę oraz kobiety z najbliższego otoczenia. Na ołtarze zostały wyniesione: jego żona Kinga, szwagierka
Jolenta Helena
oraz siostra
Salomea
.
Dzieciństwo
Śmierć Leszka i adopcja przez Laskonogiego
W
1227
podczas
zjazdu w Gąsawie
został zamordowany ojciec Bolesława,
Leszek Biały
. Bolesław Wstydliwy był kolejną osobą po ojcu i dziadku, która w młodym wieku została osierocona przez ojca. Po śmierci Leszka wiele osób chciało uzyskać prawo do opieki nad Bolesławem. Panowie krakowscy chcieli, aby tak jak po śmierci
Kazimierza Sprawiedliwego
ustanowić regencję, którą sprawowałaby wdowa po Leszku, Grzymisława, razem z wojewodą i biskupem krakowskim. Jednak było to sprzeczne z układem o przeżycie zawartym między Leszkiem Białym a
Władysławem Laskonogim
, który zakładał, że w razie śmierci jednego z nich, drugi obejmie rządy w jego dzielnicy i otoczy opieką jego małoletnie dzieci.
6 grudnia
1227
Kazimierz I kujawski
, który prawdopodobnie reprezentował swojego ojca Konrada na pogrzebie księcia Leszka, zgłosił pretensje do opieki nad Bolesławem oraz jego księstwem jako jego najbliższy męski krewny[5]. Z powodu braku odpowiedzi w pierwszej połowie marca
1228
Konrad mazowiecki
przybył do
Skaryszewa
na negocjacje z Grzymisławą i możnowładcami w sprawie objęcia przez niego regencji na czas małoletności swojego bratanka[6]. Możni krakowscy, a przede wszystkim ród Gryfitów, woleli, aby władzę nad Krakowem przejął Władysław Laskonogi, jednakże tym czasie książę wielkopolski toczył wojnę domową z
Władysławem Odonicem
i nie mógł dochodzić swoich praw. Konrad pojawił się wtedy w północnej części ziemi krakowskiej, a po jego stronie opowiedzieli się tylko Starżowie-Toporczycy[7]. Mimo to próba zbrojnego przejęcia Krakowa nie powiodła się. Według Kazimierza Krotowskiego przyczyną opuszczenia Małopolski był najazd pruski na Mazowsze[8].
5 maja
1228 możni krakowscy na walnym wiecu poparli Władysława Laskonogiego na pana Krakowa. Delegacja możnych, w której byli Iwo Odrowąż, biskup krakowski, Marek Gryfita, wojewoda krakowski, Pakosław Stary Awdaniec, wojewoda sandomierski, i Mściwój, kasztelan wiślicki spotkali się w Cieni, gdzie książęta uchwalili akt, na mocy którego Władysław Laskonogi zobowiązał się do adopcji małego Bolesława, czyniąc go sukcesorem ziemi krakowskiej oraz wielkopolskiej. Po wiecu w Cieni Władysław przybył do Krakowa, gdzie Grzymisława, wdowa po Leszku Białym, przekazała mu rządy nad Krakowem. Grzymisława wraz z synem otrzymała księstwo sandomierskie, gdzie sprawowała władzę jako regentka.
Władysław Odonic uciekł z więzienia i walka o Wielkopolskę rozgorzała na nowo. Władysław Laskonogi musiał opuścić
Kraków
. W porozumieniu z nim i za zgodą Grzymisławy oraz panów krakowskich do Krakowa wkroczył
Henryk Brodaty
, który sprawował rządy namiestnicze[9]. Latem
1228
Konrad mazowiecki uderzył na Kraków, ale poniósł klęskę w
bitwie pod Skałą
w starciu z synem Brodatego,
Henrykiem Pobożnym
. Rok później Konrad mazowiecki pojmał Henryka Brodatego i zajął ziemię sieradzką i łęczycką oraz później
Sandomierz
, pozbawiając Grzymisławę władzy, co spotkało się z oporem możnych z tej dzielnicy. W
1230
Władysław Laskonogi wspomagany przez Henryka Brodatego bezskutecznie usiłował odzyskać swoją ziemię. Ostatecznie zmarł w następnym roku na wygnaniu w
Raciborzu
.
Testament Laskonogiego uczynił Henryka Brodatego sukcesorem w Krakowie oraz Wielkopolsce. W
1231
trzymający małopolskie zamki
Gryfici
oddali je Brodatemu. Po objęciu władzy w Krakowie Henryk Brodaty sprawował władzę opiekuńczą nad ziemią sandomierską oraz księżną Grzymisławą i księciem Bolesławem, którzy w tym okresie rezydowali w
Sandomierzu
. W latach
1231
-
1232
Brodaty toczył walki z Konradem mazowieckim o Małopolskę. Jesienią 1232 roku Brodaty wyparł księcia mazowieckiego z Małopolski. Konrad utrzymał jedynie ziemię łęczycko-sieradzką.
Uwięzienie przez Konrada mazowieckiego
W
1233
Konrad mazowiecki
zwabił Grzymisławę z synem na spotkanie, na którym własnoręcznie ją ograbił i pobił[10]. Bolesław z matką zostali uwięzieni wpierw w
Czersku
, a następnie w
Sieciechowie
. Podczas niewoli księżna Grzymisława znosiła wiele upokorzeń, w tym uderzenie w twarz przez Konrada mazowieckiego.
W obronie uwięzionych wystąpił
Henryk Brodaty
. W
1233
Bolesławowi udało się uciec wraz z matką z klasztoru w Sieciechowie przy pomocy
Klemensa z Ruszczy
oraz opata z Sieciechowa Mikołaja z Galli. Klemens i Mikołaj przekupili strażników, którzy zajęci piciem oraz zabawą, nie zwracali uwagi na więźniów. Ci zaś w przebraniu opuścili mury klasztorne.
„
...kiedy jednej nocy strażnicy po ochoczej biesiadzie pijani zapomniawszy o środkach bezpieczeństwa, zaniechali wystawienia zwykłych straży, książę Bolesław po cichu w czasie nocy opuszcza z matką klasztor na przygotowanych potajemnie wózkach.
”
Ze względów bezpieczeństwa Henryk Brodaty ukrył księcia Bolesława i jego matkę w podkrakowskim zamku w
Skale
, w dolinie
Prądnika
. Grzymisława i Bolesław musieli liczyć się z wolą opiekuna i zrzekli się na jego rzecz praw do Krakowa. W
1234
wybuchła wojna między
Henrykiem Brodatym
a Konradem mazowieckim o
Małopolskę
. W sierpniu 1234 za sprawą arcybiskupa Pełka doszło do ugody w Luchani nad
Wartą
, na mocy której Piastowie zawarli trwały pokój, natomiast Bolesław otrzymał część ziemi sandomierskiej i przekazał kilka grodów
Henrykowi Brodatemu
. W czerwcu
1235
papież
Grzegorz IX
zatwierdził układ luchański. Jednakże w tym samym roku Konrad mazowiecki najechał na Sandomierszczyznę, a Bolesław stracił w wyniku tego najazdu ziemię radomską.
W
1238
zmarł Henryk Brodaty, a władzę po nim przejął jego syn,
Henryk Pobożny
, który tak jak ojciec objął opieką księcia Bolesława i jego księstwo sandomierskie. W
1239
liczący trzynaście lat Bolesław spotkał się w
Wojniczu
z pięcioletnią królewną węgierską
Kunegundą
, córką
króla Węgier
Beli IV
. Na zjeździe doszło do zawarcia umowy małżeńskiej. Ze względu na małoletność małżonków były to zrękowiny, po których za kilka lat miał nastąpić właściwy akt zaślubin. Pierwsze lata Kinga spędziła w
Sandomierzu
przy boku matki Bolesława, Grzymisławy. Zawarcie małżeństwa z Kingą nastąpiło dopiero około
1247
.
9 lipca
tego roku odbył się zjazd z Przedborzu, podczas którego Konrad mazowiecki zgodził się na oddanie ziemi sandomierskiej Bolesławowi.
Zajęcie Krakowa przez Konrada mazowieckiego
Wyjazd Henryka II Pobożnego pod Legnicę autorstwa
Jana Matejki
.
W
1241
doszło do pierwszego najazdu
Mongołów
na
Polskę
. W styczniu Mongołowie zajęli
Lublin
i
Zawichost
. Bolesław Wstydliwy wraz z żoną uciekł na
Węgry
do swojej siostry
Salomei
, żony
króla halickiego
Kolomana
, pozostawiając swoje ziemie bez obrony.
13 lutego
Mongołowie zdobyli i spalili
Sandomierz
.
9 kwietnia
stoczono
bitwę pod Legnicą
, w której wojska dowodzone przez Henryka Pobożnego poniosły klęskę, a sam książę zginął. Po klęsce wojsk węgierskich w
bitwie nad rzeką Sajó
i śmierci Kolomana Bolesław wraz z Salomeą udał się na
Morawy
, a następnie powrócił do
Polski
.
Po śmierci Henryka Pobożnego panem Krakowa został jego najstarszy syn,
Bolesław Rogatka
. Bolesław Rogatka nie zdążył przybyć do
Krakowa
, a rządy w jego imieniu sprawował w tym czasie
Klemens z Ruszczy
. Konrad mazowiecki wypatrzył w tym swoją szansę i mimo oporu możnych i rycerstwa wkroczył do Krakowa
10 lipca
1241
. Kilka miesięcy później skapitulowały w Skale wojska dowodzone przez Klemensa z Ruszczy. Konrad mazowiecki nie zyskał jednak poparcia możnych krakowskich, którzy w
1243
powołali na tron krakowski Bolesława Wstydliwego.
25 maja
1243
w wyniku
bitwy pod Suchodołem
między wojskami Małopolan, wspartymi posiłkami węgierskimi, pod dowództwem Klemensa z Ruszczy a wojskami Konrada mazowieckiego, Bolesław Wstydliwy odzyskał panowanie nad księstwem krakowskim. W wieku siedemnastu lat został księciem krakowskim, jednak aż do śmierci matki pozostawał pod jej silnym wpływem. Tego samego roku Konrad mazowiecki próbował odzyskać panowanie nad Krakowem i zaatakował Bolesława, lecz nie udało mu się go pokonać.
Panowanie
Walki z Konradem mazowieckim
Konrad mazowiecki do końca swoich dni próbował zrealizować swoją ambicję jaką była chęć zostania panem Krakowa. W
1246
wraz z synem
Kazimierzem
, wsparty posiłkami litewskimi i opolskimi ponownie zaatakował Małopolskę. W
bitwie pod Zaryszowem
wojska Bolesława Wstydliwego zostały pokonane. Książę małopolski stracił
Lelów
, jednakże
Kraków
i
Sandomierz
udało się obronić. Z powodu braku środków na prowadzenie wojny Bolesław zaciągnął pożyczkę u swojej żony
Kingi
, którą spłacił
2 marca
1257
podczas wiecu książęcego w
Korczynie
, oddając jej ziemię sądecką. Jesień przyniosła ostateczne rozwiązanie i wojska Bolesława odbiły
Lelów
. Konrad mazowiecki zmarł
31 sierpnia
1247
, jednak przy życiu pozostał jego syn, Kazimierz, z którym Bolesław później toczył walkę.
W latach
1254
-
1255
Bolesław zabiegał o uwolnienie
Siemowita mazowieckiego
oraz jego żony, których przetrzymywał Kazimierz Konradowic. Zabiegi te zakończyły się sukcesem wiosną
1255
. W
1258
Bolesław Pobożny
rozpoczął wojnę z Kazimierzem kujawskim o kasztelanię lądzką, która została przekazana bezprawnie Kazimierzowi przez
Henryka Pobożnego
. Do koalicji antykujawskiej przyłączył się także książę Bolesław. W dniach
29 września
-
6 października
1259
Bolesław Wstydliwy wspólnie z
Bolesławem Pobożnym
walczyli z Kazimierzem kujawskim i ostatecznie złupili
Kujawy
. Pokój został zawarty
29 listopada
1259
. W
1260
Kazimierz I Konradowic przejął gród w Lelowie.
12 grudnia
podczas zjazdu w
Przedborzu
książę Bolesław podjął się mediacji w sporze między Kazimierzem kujawskim a Siemowitem mazowieckim, co doprowadziło do zawarcia przez nich porozumienia pokojowego.
Współpraca z Węgrami
Bolesław Wstydliwy wraz z Bolesławem Pobożnym należeli do stronnictwa węgierskiego. Powiązanie z Węgrami wynikało prawdopodobnie z relacji rodzinnych – żony obydwóch książąt były córkami
Beli IV
. W
1245
książę Bolesław wsparł wyprawę
Rościsława
, który był kandydatem węgierskim na tron halicki.
17 lipca
doszło do
bitwy pod Jarosławiem
, gdzie wojska polskie i węgierskie poniosły klęskę. Ostatecznie doszło do zawarcia pokoju w
Łęczycy
.
Na przełomie czerwca i lipca
1253
wojska polsko-ruskie, w tym wojska Bolesława, uderzyły na
Morawy
w celu poparcia węgierskiej wyprawy na
Austrię
, która była pod panowaniem czeskim. Wojna nie przyniosła żadnego rozstrzygnięcia, mimo to wojska polsko-ruskie zdobyły bardzo dużo łupów. Konflikt węgiersko-czeski zakończył się zawarciem pokoju.
Przemysł Ottokar II
przy pomocy
biskupa krakowskiego
Pawła z Przemankowa
próbował nakłonić księcia Bolesława do przejścia do czeskiego obozu.
W
1260
doszło do kolejnego konfliktu
Węgier
z
Czechami
, kiedy królewicz węgierski
Stefan
zorganizował łupieżczą wyprawę na
Karyntię
. Od czerwca do lipca
1260
Bolesław Wstydliwy wraz z
Leszkiem Czarnym
pomagał zbrojnie Węgrom w walce z
Czechami
.
12 lipca
doszło do
bitwy pod Kressenbrunn
, zakończonej klęską wojsk węgierskich.
29 stycznia
1262
podczas wiecu w
Iwanowicach
Bolesław Wstydliwy udzielił wsparcia militarnego księciu
Bolesławowi Pobożnemu
w konflikcie z
Henrykiem III Białym
, który był stronnikiem
Czech
.
7 czerwca
odbył się wiec w
Dankowie
, na którym trwały negocjacje pokojowe z Henrykiem III.
Władysław opolski
podczas tego wiecu podjął nieudaną próbę przeciągnięcia księcia Bolesława Wstydliwego i Bolesława Pobożnego do obozu czeskiego.
Król Węgier Bela IV popadł w konflikt ze swoim synem Stefanem, co mogło zagrozić krajowi ze względu na powstanie wewnętrznego konfliktu. W marcu
1266
Bolesław Wstydliwy wraz ze swoją żoną
Kingą
udał się na zjazd pokojowy w
Budzie
, gdzie Stefan zobowiązał się do utrzymywania pokojowych stosunków z ojcem, Przemysłem Ottokarem, Bolesławem Wstydliwym, Leszkiem Czarnym oraz Bolesławem Pobożnym.
W
1270
nowy król Węgier
Stefan V
odwiedził Bolesława w
Krakowie
, z którym zawarł wieczysty pokój. W tym samym roku Stefan V ponowił wojnę z Czechami o ziemie po
Babenbergach
, która zakończyła się klęską Węgier. W
1271
książę Bolesław wraz z ruskimi książętami zorganizował wyprawę na księstwo wrocławskie, bowiem
Henryk III Biały
był stronnikiem Czech.
6 kwietnia
1272
zmarł Stefan V, a sojusz Bolesława z Węgrami uległ całkowitemu rozpadowi. W
1277
książę Bolesław zawarł pokój z Czechami w
Opawie
. Kiedy królem Węgier został
Władysław IV
książę Bolesław Wstydliwy stał się sojusznikiem
Czech
. W latach
1272
-
1278
trwała wojna
Przemysła Ottokara II
z królem niemieckim
Rudolfem Habsburgiem
, po stronie którego opowiedziały się także
Węgry
.
26 sierpnia
1278
rozegrała się decydująca
bitwa pod Suchymi Krutami
, w której Przemysł Ottokar poniósł klęskę.
Próba chrystianizacji Jaćwingów
Pieczęć Bolesława Wstydliwego według XIX-wiecznego rysunku
Jednym z celów polityki zagranicznej księcia Bolesława była
chrystianizacja
Jaćwingów. W latach
1248
-
1249
Bolesław Wstydliwy wspierał wyprawę
Siemowita mazowieckiego
, syna Konrada mazowieckiego na
Jaćwingów
. Wyprawa ta zakończyła się jednak niepowodzeniem.
W latach
1256
oraz
1264
Jaćwingowie
najechali i złupili
Małopolskę
. Wiosną
1264
książę Bolesław Wstydliwy zorganizował w odwecie wyprawę zbrojną na
Jaćwież
, zakończoną zwycięstwem wojsk krakowsko-sandomierskich i zabiciem księcia Jaćwingów Komata. Na północno-wschodnim pograniczu Małopolski książę Bolesław zorganizował biskupstwo w Łukowie w celu chrystianizacji tych ludów. W sprawę chrystianizacji żywo zaangażowała się siostra Bolesława,
Salomea
oraz
papież
Innocenty IV
, który w
1254
wystawił specjalny dokument. Ostatecznie misja zakończyła się niepowodzeniem.
Najazd Mongołów i stosunki z Danielem halickim
Daniel halicki
był obok księcia Bolesława Wstydliwego sojusznikiem Węgier w konflikcie z Czechami. W
1253
po wojnie z Czechami stosunki Bolesława z księciem halickim Danielem układały się dobrze. Sam Daniel po skończonej wojnie wracał przez
Kraków
, gdzie spotkał
legata
papieskiego Opizona, który chciał go koronować. Koronacja ostatecznie odbyła się w
Chełmie
. W tym przedsięwzięciu swój udział mieli Bolesław i jego siostra
Salomea
, którzy chcieli Daniela i jego księstwo wciągnąć do obrządku łacińskiego. Jednakże najazd mongolski te plany przekreślił.
W listopadzie
1259
Mongołowie
wraz Rusinami, którzy byli zobowiązani do służby na wezwanie
chana
, najechali Małopolskę i zniszczyli
Sandomierz
,
Lublin
i
Kraków
, a Bolesław uciekł na
Węgry
lub do
Sieradza
, rządzonego przez
Leszka Czarnego
. W lutym
1260
roku Mongołowie opuścili Małopolskę, a książę Bolesław powrócił na swoje ziemie. Stosunki księcia Bolesława z Danielem halickim były bardzo napięte. W
1262
doszło do zawarcia pokoju w
Tarnawie
.
Po śmierci Daniela w
1265
wojska litewsko-ruskie najechały na Małopolskę i spustoszyły okolice
Skaryszewa
,
Tarczka
i
Wiślicy
. W latach
1265
-
1266
książę Bolesław walczył z książętami
ruskimi
, synem Daniela halickiego,
Szwarnem
oraz jego bratem
Wasylkiem
, którzy pomogli Litwinom najechać Małopolskę.
19 czerwca
1266
w bitwie pod Wrotami Szwarno został pobity. Konflikt skończył się w
1266
, a Bolesław zrezygnował z wypraw na
Jaćwież
.
W lipcu
1273
Litwini najechali na Lubelszczyznę, dokonując wielu zniszczeń. W odwecie za najazd na Lubelszczyznę
Leszek Czarny
zorganizował wyprawę na
Jaćwież
w grudniu
1273
. W
1278
Litwini kolejny raz najechali na Lubelszczyznę, których pod Łukowem rozbił
Leszek Czarny
.
Adopcja Leszka Czarnego i konflikt z Władysławem opolskim
Wskutek zawarcia ślubów czystości przez księcia i jego żonę
Kingę
oraz braku męskiego potomka w
1265
Bolesław adoptował księcia sieradzkiego
Leszka Czarnego
, który stał się prawowitym dziedzicem księstwa krakowsko-sandomierskiego. Ten fakt był przyczyną buntu, który wybuchł osiem lat później.
W
1273
Władysław opolski
zorganizował wyprawę zbrojną na
Kraków
. W Krakowie możni zorganizowali bunt przeciwko Bolesławowi, chcąc osadzić na tronie księcia Władysława, bowiem nie zgadzali się na to, aby spadkobiercą po Bolesławie został Leszek Czarny.
4 czerwca
Bolesław Wstydliwy zwyciężył Władysława opolskiego i buntowników w
bitwie pod Bogucinem
. Pomimo tego stracił część ziemi krakowskiej, w tym kasztelanię chrzanowską. Na przełomie października i listopada książę Bolesław zorganizował wyprawę zbrojną przeciw Władysławowi. W
1274
książęta zawarli pokój, na mocy którego Władysław zrezygnował z pretensji do tronu krakowskiego oraz oddał kasztelanię chrzanowską, zatrzymał natomiast część ziemi krakowskiej między rzekami
Skawą
i
Skawinką
.
Polityka wewnętrzna
Bolesław Wstydliwy przywiązywał szczególną uwagę do rozwoju miast.
27 lutego
1253
nadał
przywilej lokacyjny
dla
Bochni
.
5 czerwca
1257
podczas wiecu na błoniach
Koperni
pod
Pińczowem
dokonał lokacji
Krakowa
na
prawie magdeburskim
, a rok później wydał przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim dla
Nowego Korczyna
. W
1264
książę wydał przywilej lokacyjny dla
Skaryszewa
na
prawie magdeburskim
, a w
1271
podczas wiecu książęcego w Krakowie wydał przywilej lokacyjny dla
Jędrzejowa
na prawie magdeburskim. Lokowanie miast na prawie niemieckim spowodowało szybki rozwój ekonomiczny tej dzielnicy.
Również na uwagę zasługuje wprowadzona przez niego reforma systemu zarządzania salinami
bocheńskimi
oraz
wielickimi
. W
1251
odkryto w Bochni złoża
soli kamiennej
. Przedtem wydobywano tam tylko
solankę
. Książę Bolesław włączył kopalnie soli do posiadłości książęcych, będących dla niego źródłem stałych dochodów.
Bolesław Wstydliwy podczas swojego panowania szczególną troską otaczał
Kościół
, a przede wszystkim biskupstwo krakowskie.
28 sierpnia
1252
podczas zjazdu w Oględowie wraz ze swoją matką
Grzymisławą
wydał przywilej immunitetowy na rzecz biskupstwa krakowskiego, który gwarantował duchownym dużą niezależność w kwestiach ekonomicznych oraz sądowniczych.
17 września
1253
w wyniku starań księcia Bolesława oraz biskupa krakowskiego papież
Innocenty IV
kanonizował
Stanisława ze Szczepanowa
.
8 maja
1254
odbyły się w
Krakowie
uroczystości ku czci Świętego Stanisława połączone ze zjazdem książąt piastowskich.
18 czerwca
odbył się zjazd w Chrobrzu, na którym książę Bolesław zatwierdził przywilej immunitetowy na rzecz biskupstwa krakowskiego nadany w
Oględowie
.
W
1257
odbył się synod w Łęczycy, który ustanowił, że każdy władca, który porwie biskupa, będzie automatycznie podlegał
ekskomunice
, a jego państwo
interdyktowi
. W dniach
11
-
13 czerwca
1258
odbył się wiec w
Sandomierzu
, podczas którego książę Bolesław zatwierdził przywileje dla Kościoła w
Małopolsce
.
W
1245
za sprawą siostry Bolesława,
Salomei
w
Zawichoście
powstał klasztor
klarysek
. Na zaproszenie Bolesława i jego żony Kingi około
1258
przybyli do Krakowa
franciszkanie
.
Śmierć
Bolesław Wstydliwy zmarł
7 grudnia
1279
[11].
„
Bolał głęboko nad jego stratą nie tylko własny naród, ale i sąsiednie narody z powodu skromności i zacności, które okazywał.
”
Jego pogrzeb miał miejsce
10 grudnia
[12]. Książę został pochowany w
kościele franciszkanów w Krakowie
. Znajduje się tam kamień grobowy z napisem:
„
Anno Domini MCCLXX obiit ilustrissimus princeps et dnus, Vladislaus dictus pius dux Cracov.
”
Kazimierz Stronczyński[13] wykazał nieautentyczność tego kamienia grobowego, jednak fakt złożenia ciała księcia Bolesława w tym kościele nie budzi żadnych zastrzeżeń[14].
Małżeństwo z Kingą pozostało bezdzietne z powodu ślubów czystości jakie małżonkowie złożyli. Po śmierci Bolesława Kinga wstąpiła do klasztoru
klarysek
w
Starym Sączu
. Nowym księciem krakowskim i sandomierskim został
Leszek Czarny
.
Genealogia
|
Kinga
ur. 5 III 1234 zm. 24 VII 1292 OO 1239 | Bolesław V Wstydliwy ur. 21 VI 1226 zm. 7 XII 1279 | | |
gengen
Przypisy
- ↑ Datę tę podały Rocznik kapituły krakowskiej i Rocznik Traski. Zob. K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań – Wrocław 2001, s. 44.
- ↑ Wyd. Augusta Bielowskiego, (w:) Pomniki dziejowe Polski, t. 3, Lwów 1878, s. 294. Zob. K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań – Wrocław 2001, s. 44.
- ↑ Według
A. Krawczuka
słowo to powinno być tłumaczone jako „skromny”. Zob.
Skromne jak dzieciątko, dostęp: 7.08.2010
.
- ↑ Rocznik franciszkański krakowski, s. 46: „Lestko genuit [...] dueem Bolezlaum Pudicum”. Zob. K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań – Wrocław 2001, s. 44.
- ↑ J. Szymczak, Udział synów Konrada I Mazowieckiego w realizacji jego planów politycznych, "Rocznik Łódzki" 29, 1980, s. 9.
- ↑ Benedykt Zientara, Henryk Brodaty i jego czasy, Wyd. TRIO, Warszawa 2006, s. 292
- ↑ W. Semkowicz, Ród Awdańców w wiekach średnich, cz. 3, s. 163
- ↑ Kazimierz Krotoski, Walka o tron krakowski w roku 1228, Wyd. W. L. Anczyc i Sp., 1895, s. 348.
- ↑ Władysław Laskonogi zachował formalnie prawa monarsze, a w 1228 Henryk Brodaty nie przyjął tytułu księcia krakowskiego.
- ↑ Za bullą
Grzegorza IX
.
- ↑ Kalendarz katedry krakowskiej, s. 190 (pod 7 XII): „Dux Bolezlaus Pudicus filius Lestkonis obiit”.
- ↑ Rocznik franciszkański krakowski, s. 50.
- ↑ Kazimierz Stronczyński, Mniemany grobowiec Bolesława Wstydliwego w Krakowie, "Biblioteka Warszawska" 24, 1849, s. 502.
- ↑ Latopis hipacki, s. 880; Udział Rusi, s. 175, przypis 25.
Bibliografia
Literatura podstawowa
- Tomasz Biber, Anna Leszczyńska, Maciej Leszczyński: Poczet Władców Polski. Poznań: Wydawnictwo Podsiedlik-Raniowski i Spółka, 2003, ss. 73-78. .
- Kazimierz Jasiński: Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich. Poznań – Wrocław: Wydawnictwo Historyczne, 2001, ss. 43-49.
- Andrzej Marzec: Bolesław V Wstydliwy (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, ss. 191-197.
Literatura dodatkowa
- Andrzej Marzec: Henryk I Brodaty (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, ss. 380-382.
- Krzysztof Ożóg: Władysław III Laskonogi (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, ss. 125-127.
- Stanisław Andrzej Sroka: Leszek Czarny (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, s. 204.
- Maciej Wilamowski: Konrad I Mazowiecki (w:) Piastowie. Leksykon biograficzny. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1999, ss. 261-263.
- Jerzy Wyrozumski: Historia Polski do roku 1505. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, ss. 130-132.
Linki zewnętrzne