Hermann_von_Helmholtz, autor Ludwig_Knaus
Hermann von Helmholtz
(1821-1894)
Pomnik na Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie
Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz (ur.
31 sierpnia
1821
r. w
Poczdamie
– zm.
8 września
1894
r. w
Charlottenburgu
) — niemiecki lekarz,
fizjolog
, fizyk i filozof. Sformułował
zasadę zachowania energii
. Zajmował się
mechaniką
,
akustyką
,
termodynamiką
(patrz
Energia swobodna Helmholtza
),
światłem
,
elektrycznością
i
magnetyzmem
, konstruował pierwsze zwierciadło oczne, rezonator Helmholtza, próbował wyjaśnić mechanizm produkcji energii w
gwiazdach
.
Jego ojcem był Ferdynand Helmholtz, który wykładał w gimnazjum w
Poczdamie
. Młody Helmholtz uczył się w tym samym gimnazjum, w którym wykładał jego ojciec. W 1838 roku Helmholtz zaczął studia w Friedrich-Wilhelms-Institut (Pèpinére), szkoły medycznej kształcącej chirurgów wojskowych. Kadeci z Pèpinére uczęszczali na wiele wykładów do medycznej szkoły Uniwerytetu Berlińskiego. Helmholtz brał wykłady
Jana Müllera
[1] - anatomię ogólną, anatomię patologiczną, anatomię porównawczą, fizjologię. W maju 1839 roku Helmoltz pisał do rodziców, że wykłady Müllera z fizjologii są znakomite. W letnim semestrze 1840 roku uczęszczał na wykłady Müllera z porównawczej i patologicznej anatomii. Helmholtz sporządził znakomite notatki z tych wykładów. Müller prezentował anatomię z punktu widzenia fizjologii. W sierpniu 1841 Helmholtz zachorował na tyfus i spędził pięć tygodni w szpitalu. Zaoszczędził wtedy wystarczającą ilość pieniędzy, żeby kupić własny mikroskop. Studiował połączenia nerwowe komórek nerwowych z
aksonami
co było tematem jego pracy doktorskiej (jednak polsko-niemiecki uczony
Robert Remak
, inny student Müllera, był pierwszym, który zauważył, że axony są częścią komórki nerwowej). Na jesieni 1842 roku Helmholtz skończył doktorat. W październiku 1842 roku przeniósł sie do szpitala
Charité
gdzie mieszkał przez rok. W październiku 1843 ukończył praktykę medyczną i otrzymał posadę chirurga Królewskich Huzarów w Poczdamie, dzięki temu miał dużo czasu na badania naukowe.
Starał się zastosował prawa fizyczne do procesów fizjologicznych. Badał procesy chemiczne związane z ruchem mięśni. Zauważył, że ruch ten powodował zmiany chemiczne, i zmiany temperatury. Zbudował wtedy specjalną aparaturę, do badania ciepła wydzielanego w czasie zmian fizjologicznych. Zaproponował
zasadę zachowania energii
- energia zmienia formę, ale jest zachowana w rożnych procesach transformacyjnych. Uważał, że nie istnieje specjalna energia w organizmach żywych i że wszystkie formy energii w organizmach ożywionych są podobne do procesów zmian energetycznych w materii nieorganicznej. Sprzeciwiał się w ten sposób
witalistycznym
poglądom swojego nauczyciela Jana Müllera (patrz
organicyzm
).
Pod koniec 1849 roku Helmholtz odkrył, że impulsy nerwowe wywoływane przez podrażnienie mięśni żaby przemieszczają się z prędkością pomiędzy 24,6-38,4 m/s. Wynik ten wskazywał na to, że impulsy nerwowe są związane z procesami chemicznymi lub elektrycznymi, innymi słowy są opisywane przez procesy fizyczne. Pracował w
Królewcu
i
Bonn
. Był profesorem na uniwersytetach m.in. w
Heidelbergu
i
Berlinie
[2].
Z jego nazwiskiem związana jest Helmholtz Association.
Przypisy
- ↑ Laura Otis, Müller's Lab, ISBN13: 9780195306972, ISBN10: 019530697X, 336 stron, 2007
- ↑ Cahan, D. (1993) Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz and the Foundations of Nineteenth Century Science, Los Angeles: University of California Press,
Prace
- Über die Erhaltung der Kraft (On the Conservation of Force, 1847)