Połonicznik nagi
Połonicznik nagi | Gatunek leczniczy |
Połonicznik nagi (Herniaria glabra
L.
) –
gatunek
rośliny z rodziny
goździkowatych
(Caryophyllaceae). Występuje w Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji[2]. W Polsce rośnie na obszarze całego kraju, najobficiej jednak w północno-wschodniej części kraju. Jest dość pospolity. Morfologia- Pokrój
- Wytwarza palowy korzeń, od którego rozchodzą się wkoło rozesłane po ziemi łodygi długości do 30 cm i grubości do 2 mm, rozgałęziające się widlasto, u nasady zdrewniałe. Cała roślina jest naga lub tylko nieznacznie owłosiona. Ma żółtozielony kolor.
-
Liście
- Eliptyczne lub odwrotnie lancetowate, całobrzegie, naprzeciwległe, z dwoma drobnymi, błoniastymi
przylistkami
.
-
Kwiaty
- Drobne, niepozorne, o wąskich płatkach korony długości ok. 1 mm, podobnych do nitek pręcików. Mają żółtawozielonawą barwę i zebrane są w zbite 5-12 kwiatowe kłębiki w pachwinach liści. Kielich nagi o tępych działkach kielicha.
Biologia i ekologia
Roślina jednoroczna
lub
dwuletnia
, rzadziej
Bylina
,
hemikryptofit
. Siedlisko: pola, pastwiska, przydroża, siedliska ruderalne. Rośnie na słonecznych, słabo wapiennych i piaszczystych glebach. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych
gatunek charakterystyczny
dla
All.
Vicio lathyroidis-Potentilion i
Ass.
Sclerantho-Herniarietum[3]. Kwitnie od czerwca do października. Zastosowanie
Roślina lecznicza
- Działanie: nieznaczne działanie rozkurczowe na mięśnie gładkie, zwłaszcza dróg moczowych; dość słabe działanie moczopędne. Przetwory z połonicznika wywierają działanie przeciwbakteryjne na drobnoustroje znajdujące się w drogach moczowych, w tym również na szczepy oporne na antybiotyki i chemioterapeutyki.
-
Surowiec zielarski
: ziele (Herba Herniariae)
- Skład chemiczny:
saponiny
trójterpenowe – tzw. glabrozydy (11%),
flawonoidy
do 2,5% (np. hiperozyd,
kwercetyna
, narcyzyna), pochodne hydroksykumaryny ok. 0,2 (herniaryna,
umbeliferon
,
skopoletyna
), kwasy organiczne (m.in. kwas glikolowy, kwas glicerolowy), ślady
olejku eterycznego
,
garbniki
, sole mineralne.
- Zbiór i suszenie: od czerwca do października zbiera się rozkwitające rośliny o jednolitej zielonej barwie, ścinając je pod pierwszym rozgałęzieniem, bez najniższej części łodygi, zwykle zdrewniałej. Suszy się w miejscach zacienionych i przewiewnych.
Przypisy Bibliografia- A. Ożarowski, W. Jaroniewski, Rośliny lecznicze, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989,
-
Jakub Mowszowicz
: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. .
Inne hasła zawierające informacje o "Połonicznik nagi":
Andrzej Szujski
...
Wirus zespołu nabytego braku odporności
...
1992
...
Sowy
...
Trylogia
...
Ruch hippisowski
...
Synaj (góra)
...
Owies
...
Pies domowy
...
Rafa
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Połonicznik nagi":
013a. Kultura, religia i nauka starożytnej Grecji (plansza 4)
...
161. Gimnastyka i sport (plansza 3)
...
161. Gimnastyka i sport (plansza 6)
...
|