James Blake |
| James Blake |
|
Państwo |
Stany Zjednoczone
|
Miejsce zamieszkania |
Tampa
,
Floryda
|
Data i miejsce urodzenia | 28 grudnia 1979
Yonkers
,
Nowy Jork
|
Wzrost | 185 cm |
Masa ciała | 83 kg |
Gra | praworęczna, jednoręczny backhand |
Status profesjonalny | 1999 |
Zakończenie kariery | aktywny |
Trener | Brian Barker |
Gra pojedyncza |
Wygrane turnieje | 10 |
Najwyżej w rankingu | 4 (20 listopada 2006) |
Australian Open
| QF (2008) |
Roland Garros
| 3R (2006) |
Wimbledon
| 3R (2006, 2007) |
US Open
| QF (2005, 2006) |
Gra podwójna |
Wygrane turnieje | 5 |
Najwyżej w rankingu | 31 (31 marca 2003) |
Australian Open | QF (2005) |
Roland Garros | 2R (2002) |
Wimbledon | SF (2009) |
US Open | 2R (2001-2002) |
Strona internetowa
|
James Riley Blake (ur.
28 grudnia
1979
w
Nowym Jorku
) –
amerykański
tenisista
, specjalizujący się w grze na nawierzchni twardej. W całej karierze wygrał dotychczas 15 turniejów (10 singlowych i 5 deblowych). Pierwsze zwycięstwo odniósł w
2002
roku w
Memphis
, a ostatnie w 2007 w
New Haven
. Obecnie[1] zajmuje 127. pozycję w rankingu ATP.
Od roku 2001 reprezentuje swój kraj w
Pucharze Davisa
. W sezonie
2007
zdobył z zespołem tytuł pokonując w finale
Rosję
. W
Pucharze Hopmana
zwyciężył dwukrotnie, najpierw w 2003 z
Sereną Williams
, a rok później z
Lindsay Davenport
.
Jego pierwszym trenerem został Brian Barker, który współpracował z nim do października roku 2009, a zastąpił go Kelly Jones[2]. W 1999 rozpoczął występy w gronie tenisistów zawodowych, a rok później, po wygraniu dwóch turniejów niższej rangi –
challengerów
, uzyskał tytuł "debiutanta sezonu".
Kariera tenisowa
Lata juniorskie
Występując jako junior najlepszym wynikiem Amerykanina jest finał Mistrzostw Stanów (USTA National Closed Championships). W meczu finałowym przegrał z Peruwiańczykiem Rodolfo Rake 0:6, 6:4, 4:6[3]. W deblu jest ćwierćfinalistą US Open z 1997 roku. Wspólnie z Brianem Vahalym przegrał spotkanie o półfinał z Australijczykami
Lleytonem Hewittem
i
Nathanem Healeyem
[3].
1999-2001
Amerykanin rozpoczął występy w gronie zawodowców od czerwca 1998, jednak licencję profesjonalisty otrzymał w roku 1999. Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi Futures w
Orlando
(Futures F1). Pod koniec czerwca zwyciężył we futuresie rozgrywanym w
Kanadzie
(F2). W sierpniu zadebiutował w
wielkoszlemowym
US Open
, otrzymując od organizatorów tzw.
dziką kartę
. W pojedynku I rundy uległ 2:6, 2:6, 1:6 rodakowi
Chrisowi Woodruff
. W listopadzie wygrał dwa turnieje futuresowe – (F19) w Haines City oraz (F20) w
Clearwater
.
Od roku 2000 zaczął regularnie startować w turniejach z serii
challengerow
, odnosząc triumf we wrześniu w
Houston
i w połowie listopada w
Rancho Mirage
.
W roku 2001 doszedł w styczniu do finału challengera w Waikoloa, przegrywając w decydującym meczu z
Andy Roddickiem
. Następnie, w maju osiągnął finał rozgrywek w
Birmingham
. Pojedynek finałowy przegrał z Gruzinem
Iraklim Labadze
. W lipcu tegoż roku awansował po raz pierwszy w karierze do półfinału w turnieju rangi
ATP Tour
na trawiastych kortach w
Newport
. Mecz o finał przegrał z Brytyjczykiem Martinem Lee. Na początku sierpnia, podczas amerykańskiego
US Open Series
, doszedł do III rundy turnieju rangi
Masters Series
w
Cincinnati
. Otrzymawszy do
US Open
dziką kartę dotarł do II rundy, pokonując najpierw w trzech setach
Davida Sáncheza
. Spotkanie o III fazę zawodów przegrał z późniejszym triumfatorem całego turnieju, Australijczykiem
Lleytonem Hewittem
. Na początku października uzyskał półfinał turnieju ATP Tour w
Tokio
, eliminując m.in.
Marcelo Ríosa
; przegrał z Hewittem. Pod koniec tego samego miesiąca osiągnął finał challengera w
Houston
, jednak w finale nie sprostał
Vince Spadei
. W połowie listopada wygrał rozgrywki challengerowe w
Knoxville
.
Dnia 13 sierpnia 2001 po raz pierwszy został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu światowego – sezon ukończył na 73. miejscu[4].
2002
Sezon zainaugurował od występu w
Australian Open
awansując do II rundy. Pokonał 5:7, 7:6(6), 6:3, 6:2 Hiszpana
Àlexa Corretję
, a przegrał w pięciu setach ze
Stefanem Koubkiem
. Pod koniec stycznia zwyciężył w challengerze w Waikoloi. W lutym po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP Tour w
Memphis
. Pokonał m.in. będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu ATP
Tommy Haasa
i
Jana-Michaela Gambilla
. W meczu o tytuł przegrał 4:6, 6:3, 5:7 z Andy Roddickiem. W kolejnym turnieju, rozgrywanym w
San José
osiągnął ćwierćfinał ponownie przegrywając z Roddickiem.
W marcu, podczas amerykańskich Mastersów odpadł w I rundzie turnieju w
Indian Wells
(porażka z Gambillem) oraz doszedł do IV fazy imprezy w
Miami
(porażka z Hewittem).
Na kortach ziemnych osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w
Houston
, przegrywając z Roddickiem. Podczas Mastersów w
Monte Carlo
,
Rzymie
i
Hamburgu
odpadł odpowiednio w I rundzie, ćwierćfinale i ponownie na I etapie. Tegoż roku zadebiutował w wielkoszlemowym
Roland Garrosie
, dochodząc do II rundy.
Podczas turniejów rozgrywanych na nawierzchni trawiastej awansował do II rundy
Wimbledonu
, eliminując
Mariano Zabalete
, a przegrywając z
Richardem Krajicekiem
oraz osiągnął finał rozgrywek w
Newport
, ostatecznie przegrywając w decydującym meczu z
Taylorem Dentem
1:6, 6:4, 4:6.
W cyklu turniejów wchodzących w skład US Open Series osiągnął w grze pojedynczej II rundę w
Toronto
i
Cincinnati
, z kolei w grze podwójnej wygrał wspólnie z
Toddem Martinem
w Cincinnati, pokonując w finale wynikiem 7:5, 6:3 parę
Mahesh Bhupathi
-
Maks Mirnyj
. W połowie sierpnia wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP Tour w
Waszyngtonie
, podczas turnieju
Legg Mason Tennis Classic
, pokonując w drodze po tytuł odpowiednio:
Olega Ogorodova
,
Guillermo Corię
, Àlexa Corretję,
Andre Agassiego
, a w finale rezultatem 1:6, 7:6(5), 6:4
Paradorna Srichaphana
[5]. W
US Open
został pokonany w III rundzie przez Lleytona Hewitta. W październiku doszedł do ćwierćfinału w
Wiedniu
, ulegając
Carlosowi Moyi
.
Rok 2002 Blake zakończył 28. miejscu w rankingu[4] oraz z jednym wygranym turniejem (w
Waszyngtonie
).
2003
Czwarty swój zawodowy sezon rozpoczął od porażki w I rundzie z Carlosem Moyą w
Sydney
. Następnie awansował do IV rundy
Australian Open
, przegrywając z późniejszym finalistą imprezy, Niemcem
Rainerem Schüttlerem
. W lutym osiągnął półfinał w
San Josè
, w którym nie sprostał Andre Agassiemu.
Na początku marca uzyskał ćwierćfinał singla w
Scottsdale
, przegrywając mecz o dalszą fazę z Mariano Zabaletą. W grze podwójnej odniósł swój drugi w karierze końcowy triumf pokonując w finale Australijczyków
Marka Philippoussisa
i Lleytona Hewitta 6:4, 6:7(2), 7:6(5). Partnerem deblowym Blake'a był Mark Merklein. W
Indian Wells
doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Moye; przegrał z
Gustavo Kuertenem
. Następny Masters, rozgrywany w
Miami
zakończył w III etapie po porażce z
Robby Gineprim
.
Okres gry na nawierzchni ziemnej rozpoczął od turnieju w
Monte Carlo
, gdzie odpadł w I fazie rozgrywek. W
Houston
powtórzył wynik z ubiegłego roku awansując do ćwierćfinału. W
Rzymie
i
Hamburgu
przegrywał w I rundach. Drugi wielkoszlemowy turniej,
Roland Garros
rozpoczął od zwycięstwa nad Taylorem Dentem. W dalszej fazie nie sprostał
Ivanowi Ljubičiciowi
, przegrywając w czterech setach.
Na trawiastych kortach
Wimbledonu
odpadał w II rundzie, po porażce w trzech partiach z
Sargisem Sargsianem
.
Broniący tytułu wywalczonego w 2002 Blake doszedł do ćwierćfinału w
Waszyngtonie
, przegrywając z Agassim. W
Montrealu
i
Cincinnati
odpadał z rywalizacji w II i III rundzie. Swój pierwszy tegoroczny finał zagrał w
Long Island
, eliminując m.in.
Tommy Robredo
. Mecz o tytuł przegrał z Paradornem Srichaphanem 2:6, 4:6. Start w
US Open
zakończył na III rundzie po porażce z będącym na drugim miejscu w rankingu ATP
Rogerem Federerem
.
Na koniec roku James Blake został sklasyfikowany jako 37. zawodnik na świecie[4].
2004
Nowy sezon Amerykanin zaczął od IV rundy w
Melbourne
, przegrywając w meczu o ćwierćfinał z późniejszym finalistą imprezy
Maratem Safinem
. W lutym wygrał deblowe rozgrywki w
San José
, partnerując
Mardy Fishowi
. W finale odniósł zwycięstwo nad duetem
Rick Leach
-
Brian MacPhie
6:2, 7:5.
Na początku marca uzyskał ćwierćfinał zawodów w
Scottsdale
, przegrywając z Vince Spadeą. Podczas turnieju w
Indian Wells
po raz drugi z rzędu doszedł do ćwierćfinału, wygrywając m.in. z Robby Gineprim; przegrał z Iraklim Labadze. W
Miami
został wyeliminowany rozgrywek w I rundzie przez Vince Spadee.
W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w
Houston
po raz trzeci osiągnął ćwierćfinał singla, natomiast w grze podwójnej razem z Fishem wygrał drugi w sezonie turniej, ponownie pokonując ten sam debel – Rick Leach i Brian MacPhie. W
Monachium
odniósł trzeci w sezonie deblowy triumf, zwyciężając tym razem wspólnie z Markiem Merkleinem w finale parę
Julian Knowle
-
Nenad Zimonjić
6:2, 6:4.
Na początku maja doznał kontuzji szyi, podczas treningu do turnieju w
Rzymie
, co uniemożliwiło zawodnikowi start w
Roland Garrosie
i
Wimbledonie
. Blake przeżył również śmierć ojca (po chorobie nowotworowej).
Do gry powrócił na turniej w
Newport
, po blisko dwumiesięcznej przerwie. Amerykanin odpadł z rozgrywek w II rundzie po przegranym pojedynku z Alexem Bogomolovem Jr. Z imprezy w
Waszyngtonie
odpadł w I fazie. Blake również nie wystąpił w
US Open
. Ostatni turniej jaki rozegrał w sezonie miał miejsce w połowie września w
Delray Beach
, jednak odpadł z rywalizacji w II rundzie.
W klasyfikacji na koniec sezonu nazwisko tenisisty widniało na 97. miejscu w rankingu[4].
2005
Kolejny okres w swojej karierze od rozpoczął od startu
Australian Open
, gdzie po pokonaniu
Floriana Mayera
przegrał z Lleytonem Hewittem. Pod koniec lutego awansował do ćwierćfinału w
Scottsdale
, lecz został pokonany przez Vince Spadee.
Z turnieju w
Indian Wells
został wyeliminowany w III rundzie przez
Fernando Gonzáleza
, z kolei w
Miami
odpadał II rundzie, pokonany przez Carlosa Moye.
W
Houston
doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Ekwadorczykiem
Nicolásem Lapenttim
. W maju nie wziął udziału w turniejach rangi Masters rozgrywanych na kortach ziemnych, lecz zagrał w challengerach (również na kortach ceglanych) w Tunica Resorts i
Forest Hills
. Obie imprezy zakończyły się zwycięstwem Blake'a. W wielkoszlemowym
Roland Garrosie
doszedł do II rundy, gdzie przegrał ze
Stanislasem Wawrinką
mimo prowadzenia w setach 2:0. Ostateczny wynik meczu to 7:6(9), 7:5, 1:6, 3:6, 4:6 dla Wawrinki.
Miesiąc gry na kortach trawiastych rozpoczął od startu w
Queen's Clubie
, osiągając III rundę, w której uległ Francuzowi
Sébastien Grosjeanowi
. W
Wimbledonie
nie sprostał już w I etapie Czechowi
Janowi Hernychowi
, przegrywając 6:1, 4:6, 6:7(6), 6:7(4).
Podczas US Open Series dotarł do finału imprezy w
Waszyngtonie
eliminując po drodze m.in. Czechów
Radka Štěpánka
i
Tomáša Berdycha
. Mecz o tytuł przegrał z Andy Roddickiem 5:7, 3:6. Następnie Blake zrezygnował ze startu w
Montrealu
, ale powrócił do gry na turniej w
Cincinnati
, gdzie przegrał już w I fazie z Rogerem Federerem. Swój drugi turniej ATP Tour wygrał w
New Haven
, turnieju który bezpośrednio poprzedza wielkoszlemowe
US Open
. Blake w drodze po tytuł pokonał m.in.
Tommy Haasa
, a w finale wynikiem 3:6, 7:5, 6:1
Feliciano Lópeza
. Na kortach
Flushing Meadows
dotarł do ćwierćfinału imprezy wchodzącej w skład wielkiego szlema. Amerykanin pokonał wówczas m.in. wicelidera rankingu singlistów Hiszpana
Rafaela Nadala
. W meczu o półfinał uległ
Andre Agassiemu
po pięciosetowym pojedynku 6:3, 6:3, 3:6, 3:6, 6:7(6)[6]. Rozgrywki w stolicy Szwecji, w
Sztokholmie
, również zakończył zwycięstwem. W meczu o mistrzostwo pokonał Paradorna Srichaphana 6:1, 7:6(6)[7]. Był to już trzeci finał pomiędzy tymi zawodnikami, a drugi zakończony wygraną Blake'a.
Na koniec roku został sklasyfikowany na 23. pozycji w światowym rankingu[4].
2006
Rok 2006 zaczął triumfu w
Sydney
. W drodze po mistrzowski tytuł pokonał m.in. szóstego w klasyfikacji ATP
Nikołaja Dawydienke
. W starciu finałowym zwyciężył
Igora Andriejewa
w stosunku 6:2, 3:6, 7:6(3)[8]. Wielkoszlemowy
Australian Open
ukończył na III rundzie, przegrywając w trzech setach z Tommym Robredo. W lutym doszedł do finału debla w
Memphis
. Razem z Mardy Fishem przegrał decydujący pojedynek z parą
Chris Haggard
-
Ivo Karlović
6:0, 5:7, 5-10. Rozgrywki singlowe w
Las Vegas
zakończył swoim kolejnym triumfem. W finale odniósł swoje pierwsze zwycięstwo nad Lleytonem Hewittem 7:5, 2:6, 6:3.
W marcu awansował po raz pierwszy w karierze do finału singla rozgrywek Masters Series (w 2001 doszedł do finału debla w Cincinnati). Ten pierwszy finał Blake'a miał miejsce w
Indian Wells
, gdzie pokonał m.in. Tommy Robredo i Rafaela Nadala. W meczu o tytuł przegrał z Rogerem Federerem 5:7, 3:6, 0:6[9]. W
Miami
dotarł do ćwierćfinału, gdzie w meczu o półfinał ponownie zagrał z Federerem, z którym po raz kolejny przegrał.
Podczas sezonu na europejskiej mączce w
Rzymie
odpadł z rywalizacji w I rundzie, natomist w
Hamburgu
w III fazie turnieju. W
Roland Garrosie
po pokonaniu Paradorna Srichaphana i
Nicolása Almagro
przegrał w pięciu setach z
Gaëlem Monfilsem
.
Okres gry na kortach trawiastych rozpoczął od finału w
Queen's Clubie
, eliminując po drodze m.in. Monfilsa i Andy Roddicka. W finale nie sprostał Hewittowi, z którym przegrał 4:6, 4:6. Trzeci wielkoszlemowy turniej,
Wimbledon
zakończył na III rundzie, po porażce z
Maksem Mirnym
.
Cykl turniejów tworzących US Open Series rozpoczął od zwycięstwa w
Indianapolis
, gdzie w finale pokonał Roddicka 4:6, 6:4, 7:6(5). W
Toronto
i
Cincinnati
odpadał w II rundach. W
US Open
osiągnął po raz drugi z rzędu ćwierćfinał, wygrywając wcześniej m.in. z Robredo. Mecz o półfinał przegrał z Rogerem Federerem 6:7(7), 0:6, 7:6(9), 4:6[10].
W końcowej fazie sezonu wygrał pod koniec września w
Bangkoku
, zwyciężając w finale trzeciego w rankingu Ivana Ljubičicia 6:3, 6:1[11]. Kolejny triumf odniósł w
Sztokholmie
, pokonując w finale 6:4, 6:2
Jarkko Nieminena
[12]. Na koniec roku wystąpił w turnieju
Masters Cup
, rozgrywanym w
Szanghaju
. W fazie grypowej Blake pokonał Rafaela Nadala, Nikołaja Dawydienke i Tommy Robredo. W półfinale pokonał Davida Nalbandiana[13], a w finale zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar pokonał Amerykanina 0:6, 3:6, 4:6
Ten rok ukończył jako czwarty zawodnik na świecie[4] z pięcioma wygranymi turniejami.
2007
Blake trenujący do turnieju w
Miami
Sezon rozpoczął od zwycięstwa w
Sydney
, pokonując w finałowym meczu Carlosa Moye 6:3, 5:7, 6:1. W
Melbourne
uzyskał IV rundę. Wyeliminował Moye, Alexa Kuznetsova i Robby Ginepriego; przegrał z Fernando Gonzálezem. Pod koniec stycznia swój kolejny finał zanotował w
Delray Beach
. W finałowym meczu przegrał z
Xavierem Malisse
7:5, 4:6, 4:6[14].
Podczas amerykańskich Mastersów odpadł w III rundzie w
Indian Wells
, a w
Miami
na II etapie.
Sezon na kortach ziemnych zaczął od półfinału w
Houston
. Pogromcą Amerykanina w meczu o finał był Mariano Zabaleta. w
Rzymie
przegrał swój mecz w II rundzie, z kolei w
Hamburgu
w III fazie turnieju. Z wielkoszlemowego
Roland Garros
odpadł w I rundzie po porażce z
Ivo Karloviciem
Na nawierzchni trawiastej osiągnął w połowie czerwca ćwierćfinał turnieju w
Halle
, przegrywając z Niemcem
Philippem Kohlschreiberem
, natomiast w
Wimbledonie
doszedł do III rundy, eliminując Igora Andriejewa i Andrei Pavela, a przegrywając z
Juanem Carlosem Ferrero
.
W połowie sierpnia, już podczas startu na nawierzchni twardej awansował do finału w
Los Angeles
. Mecz o tytuł przegrał z Radkiem Štěpánkiem 6:7(7), 7:5, 2:6[15]. W
Indianapolis
doszedł do ćwierćfinału, a w
Montrealu
odpadł w II rundzie. Swój drugi finał singlowy w turniejach Masters Series zagrał w
Cincinnati
, eliminując m.in. Juana Carlosa Ferrero i Nikołaja Dawydienke. W finale uległ Federerowi przegrywając 1:6, 4:6[16]. W turnieju
Pilot Pen Tennis
w
New Haven
Amerykanin odniósł dziesiąte zawodowe zwycięstwo. W finale pokonał w dwóch setach 7:5, 6:4 rodaka Mardy Fisha[17]. W
US Open
swój udział zakończył na IV rundzie. Pokonał
Michaela Russella
,
Fabrice Santoro
i Stefana Koubka, a przegrał 6:4, 4:6, 6:3, 0:6, 6:7(4) z Tommy Haasem.
Na początku października uzyskał półfinał w
Sztokholmie
. Spotkanie, którego stawką był finał przegrał z
Thomasem Johanssonem
. W swoim kolejnym starcie, na kortach twardych w
Bazylei
doszedł do finału w konkurencji debla, tworząc parę z
Markiem Knowlesem
. Mecz Finałowy zakończył się przegraną Blake'a z
Bobem
i
Mike Bryanami
1:6, 1:6. Ostatni turniej w sezonie rozegrał w
Paryżu
(hala Bercy). Blake odpadł z rywalizacji w III fazie po przegranym meczu z Francuzem
Richardem Gasquetem
.
Na koniec roku został sklasyfikowany jako nr 13. w rankingu światowym[4] z dwoma wygranymi turniejami.
2008
Podczas edycji
Australian Open
doszedł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Federerem[18]. W
Delray Beach
awansował do finału, w którym przegrał z Japończykiem będącym poniżej dwusetnego miejsca w rankingu ATP,
Kei Nishikorim
6:3, 1:6, 4:6[19]. W połowie lutego uzyskał ćwierćfinał turnieju w
San José
; przegrał z Robby Gineprim.
Marcowe turnieje z serii Masters Series w
Indian Wells
i
Miami
kończył na ćwierćfinałach, za każdym razem przegrywając z Rafaelem Nadalem.
W kwietniu osiągnął finał turnieju w
Houston
, rewanżując się Nishikoriemu w I rundzie za porażkę w Delray Beach. W meczu o tytuł ostatecznie został pokonany przez
Marcela Granollersa-Pujola
4:6, 6:1, 5:7. W
Rzymie
awansował do ćwierćfinału, przegrywając potem ze Stanislasem Wawrinką po trzysetowej walce. Z kolei w
Hamburgu
odpadł już w drugiej rundzie wyeliminowany przez Serba
Janko Tipsarevicia
. Wielkoszlemowe
French Open
zakończył na II etapie, pokonany przez
Ernestsa Gulbisa
.
Na trawiastych kortach w
Halle
doszedł do półfinału. Mecz o finał przegrał z Philippem Kohlschreiberem. W
Wimbledonie
, po zwycięstwie w I rundzie nad
Christophe Rochusem
, przegrał w następnej fazie z Rainerem Schüttlerem 3:6, 7:6(8), 6:4, 4:6, 4:6.
Rozgrywki w
Indianapolis
zakończył na półfinale, po przegranym meczu z
Dmitrijem Tursunowem
. W
Toronto
osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał
Nicolasowi Kiefer
, a w
Cincinnati
odpadł w III rundzie, ponownie pokonany przez Ernestsa Gulbisa. W
US Open
odpadł w III rundzie, po wyeliminowaniu
Donalda Younga
i
Steve Darcisa
; przegrał w trzech setach z Mardy Fishem.
W sierpniu zagrał na
igrzyskach olimpijskich w Pekinie
, gdzie w ćwierćfinale pokonał pierwszy raz w karierze Rogera Federera. W półfinałowym spotkaniu nie sprostał Fernando Gonzálezowi przegrywając 6:4, 5:7, 9:11, a w meczu o brązowy medal uległ wynikiem 3:6, 6:7(4)
Novakowi Đokoviciowi
[20].
W październiku, podczas rozgrywek w
Bazylei
awansował do ćwierćfinału, w którym musiał uznać wyższość Feliciano Lópeza. W
Paryżu
(hala Bercy) uzyskał półfinał, w którym przegrał 4:6, 3:6 z
Jo-Wilfriedem Tsongą
.
Rok 2008 Amerykanin ukończył na 10. miejscu rankingu ATP[4].
2009
James Blake podczas turnieju w
Estoril
Nowy rok rozpoczął od IV rundy w
Australian Open
– przegrał 4:6, 4:6, 6:7(3) z Tsongą. Na początku lutego, po pokonaniu m.in.
Sama Querreya
, awansował do półfinału imprezy w
San Josè
. Mecz o finał przegrał z Mardy Fishem.
Rozgrywki w
Indian Wells
zakończył na II etapie po porażce z Fernando Gonzálezem, natomiast w
Miami
odpadł w III fazie rywalizacji po przegranym meczu z Tomášem Berdychem.
Okres gry na kortach ziemnych rozpoczął od przegranej w I rundzie w
Rzymie
. Pierwszy tegoroczny finał rozegrał w portugalskim
Estoril
, pokonując po drodze Nikołaja Dawydienkę. Mecz finałowy przegrał z Hiszpanem
Albertem Montañésem
7:5, 6:7(6), 0:6[21]. W
Madrycie
przegrał swój mecz w III rundzie z Rogerem Federerem. W
Roland Garros
odpadł już w I rundzie z Argentyńczykiem
Leonardo Mayerem
.
Drugi w sezonie finał z udziałem Amerykanina miał miejsce na trawiastych kortach
Queen's Clubu
. W finale spotkał się z faworytem gospodarzy –
Andy Murrayem
[22], który pokonał Blake'a 5:7, 4:6. Podczas
Wimbledonu
odpadł w I rundzie, a pogromcą Blake'a był Włoch
Andreas Seppi
.
W turniejach
Legg Mason Tennis Classic
i
Rogers Cup
w
Waszyngtonie
i
Montrealu
nie wystąpił. Przedostatni turniej poprzedzający
US Open
– w
Cincinatti
Blake rozpoczął, a zarazem i zakończył w I rundzie, przegrywając z Rosjaninem
Igorem Kunicynem
6:7(5), 7:6(5), 4:6. W wielkoszlemowym
US Open
doszedł do III rundy. W pierwszych dwóch spotkaniach pokonywał swoich rywali w trzech setach. W pojedynku o IV fazę turniejową zmierzył się z Tommym Robredo, z którym przegrał 6:7(2), 4:6, 4:6[23].
Jesienią, podczas turniejów Masters Series w
Szanghaju
i
Paryżu
przegrywał w II rundach z Rafaelem Nadalem i Andy Murrayem.
Rok zakończył na 44. miejscu w rankingu ATP Entry[4].
2010
Nowy sezon zainaugurował od występu w
Brisbane
, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Amerykanin w I rundzie pokonał rozstawionego z nr 5. Sama Querreya, a w kolejnej Francuza
Marca Gicquela
. Pojedynek o półfinał przegrał z nr 3. rozgrywek, Gaëlem Monfilsem. Pierwszy w sezonie wielkoszlemowy turniej,
Australian Open
rozpoczął od zwycięstwa w trzech setach nad
Arnaudem Clément
. W następnej rundzie rozegrał pojedynek z rozstawionym z nr 4.
Juanem Martínem del Potro
. Mecz trwał blisko 4 godziny i 20 minut i zakończył się porażką Blake'a w setach 2:3 (4:6, 7:6(3), 7:5, 3:6, 8:10)[24]. Pod koniec lutego dotarł do ćwierćfinału w
Delray Beach
. Mecz o półfinał przegrał z Ivo Karloviciem.
W marcu doszedł do III rundy turnieju w
Indian Wells
, pokonując m. in.
Davida Ferrera
; przegrał z
Nicolásem Almagro
. W
Miami
odpadł z rywalizacji na II etapie po porażce z Brazylijczykiem
Thomazem Belluccim
.
W połowie kwietnia Blake doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z gry na blisko sześć tygodni, przez co nie wystąpił w
Roland Garrosie
[25]. Do gry powrócił w połowie czerwca, podczas turnieju na nawierzchni trawiastej w
Eastbourne
, jednak Amerykanin przegrał w I rundzie z
Julienem Benneteau
6:7(3), 5:7. Również w I rundzie przegrał podczas
Wimbledonu
w trzech setach z
Robinem Haase
.
Na kortach twardych w
Los Angeles
Amerykanin otrzymał od organizatorów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji do turnieju głównego. W I rundzie pokonał
Leonardo Mayera
, a w dalszej fazie
Benjamina Beckera
. Pojedynek o półfinał przegrał w trzech partiach z
Feliciano Lópezem
. Podczas
US Open
Amerykanin grał z dziką kartą. W I fazie pokonał w trzech setach
Kristofa Vliegena
, a w dalszej rundzie po czterosetowym pojedynku Petera Polanskyego. Mecz o 1/8 finału rozegrał z Novakiem Đokovićem. Serb wygrał mecz bez straty seta. Po turnieju na nowojorskich kortach Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę w tenisa[26]. Do gry Amerykanin powrócił w połowie października w
Sztokholmie
, gdzie osiągnął ćwierćfinał, eliminując po drodze m. in. rozstawionego z nr 7.
Thomaza Bellucciego
. Pojedynek o półfinał iprezy Blake przegrał z Jarkko Nieminenem. Następnie Amerykanin wziął udział w turnieju na kortach w
Wiedniu
, przegrywając jednak już w I rundzie z
Łukaszem Kubotem
.
Rozgrywki drużynowe
(
Puchar Davisa
i
Puchar Hopmana
)
W reprezentacji w zadebiutował w 2001 przeciwko Indiom. Blake wygrał swoje oba spotkania. W 2002 doszedł z zespołem do półfinału rozgrywek grając głównie jako deblista w parze z Toddem Martinem. W edycji z 2003 roku wystąpił w I rundzie przeciwko Chorwacji, która pokonała Amerykanów 1:4.
W
2005
zagrał w I rundzie przeciwko Belgom, a w
2006
awansował z reprezentacją do półfinału. W tej fazie rywalami Jankesów byli Rosjanie, którzy wygrali rywalizację 2:3. Blake ze swoich dwóch meczów wygrał jeden z Maratem Safinem 7:5, 7:6(4).
W roku
2007
Amerykanie wygrali całą rywalizację pokonując w finale Rosję. Blake oba swoje mecze zakończył zwycięstwem, pokonując
Michaiła Jużnego
oraz Dmitrija Tursunowa[27].
W
2008
reprezentował swój kraj w I rundzie i w ćwierćfinale. W 2009 doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału, w którym Amerykanie zostali pokonani przez Chorwację 2:3, z czego oba swoje pojedynki Blake przegrał.
W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych zwyciężył dwukrotnie. W roku 2003 razem z
Sereną Williams
doszedł do finału, eliminując w fazie grupowej Hiszpanię, Uzbekistan oraz Belgię. W rundzie finałowej rywalami Amerykanów byli Australijczycy w składzie: Lleyton Hewitt,
Alicia Molik
. W swoich meczach Blake pokonał w grze pojedynczej Hewitta 6:3, 6:4, a w deblu wygrał z australijską parą wspólnie z Sereną Willians 6:3, 6:2. Końcowy wynik rywalizacji to 3:0 dla Stanów Zjednoczonych.
W edycji Pucharu Hopmana z roku 2004 osiągnął z
Lindsay Davenport
kolejny finał, w którym pokonał zespół Słowacji. Blake w tej rundzie przegrał swoje spotkanie z
Karolem Kučerą
6:4, 4:6, 6:7, a w deblu pokonał z Davenport parę
Daniela Hantuchová
-Karol Kučera 6:2, 6:3. Wcześniej Davenport pokonała Hantuchovą, dzięki czemu tytuł zdobyli tenisiści z Ameryki Północnej[28].
Styl gry
Blake jest tenisistą praworęcznym, wykonującym jednoręczny backhand. Cechuje go agresywna, ofensywna gra zza linii końcowej[29]. Słynie z silnego i precyzyjnego forehandu[30], który jest uważany za jeden z najlepszych w tenisie. Przy returnie wcześniej składa się niż inni zawodnicy do uderzenia, co powoduje że przeciwnik ma niej czasu na powrotne odbicie. Jednak taka gra jest ryzykowna, gdyż często zbija piłki w taśmę lub aut. Od przyjścia w roku 2009 nowego trenera, Blake zaczął częściej grać techniką serwis-wolej (serve&volley).
Życie prywatne
James Blake jest synem Thomasa (zmarł w lipcu 2004 z powodu choroby nowotworowej) i Betty, która po śmierci męża przeprowadziła się do Anglii. Ma również rodzeństwo: Thomasa, który w przeszłości był tenisistą zawodowym najwyżej sklasyfikowanym w rankingu ATP w listopadzie 2002 na pozycji nr 141. w rankingu deblowym, Chrisa i Howarda. Pierwszy raz z tenisem zetknął się w wieku 5 lat, a kiedy miał 20 lat rozpoczął karierę zawodową. W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa. W roku 2007 wydał książkę pt. "How I Lost Everything and Won Back My Life", która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamania formy sportowej i powrotu do zawodowego Touru[31]. Dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiów na
Harvardzie
. Również próbował swoich sił jako model[32]. Lubi grać w
golfa
,
baseball
oraz
koszykówkę
.
Jako tenisista zarobił łącznie (stan na 18 października 2010) 7 014 189
dolarów amerykańskich
[33].
Statystyki turniejowe
Legenda |
Wielki Szlem |
Tennis Masters Cup |
ATP Masters Series |
Igrzyska Olimpijskie |
ATP Tour 500 |
ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (10-14)
Nr | Końcowy wynik | Rok | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
1. | Przegrana | 2002 |
Memphis
| Twarda |
Andy Roddick
| 4:6, 6:3, 5:7 |
2. | Przegrana | 2002 |
Newport
| Trawiasta |
Taylor Dent
| 1:6, 6:4, 4:6 |
3. | Wygrana | 2002 |
Waszyngton
| Twarda |
Paradorn Srichaphan
| 1:6, 7:6(5), 6:4 |
4. | Przegrana | 2003 |
Long Island
| Twarda |
Paradorn Srichaphan
| 2:6, 4:6 |
5. | Przegrana | 2005 |
Waszyngton
| Twarda |
Andy Roddick
| 5:7, 3:6 |
6. | Wygrana | 2005 |
New Haven
| Twarda |
Feliciano López
| 3:6, 7:5, 6:1 |
7. | Wygrana | 2005 |
Sztokholm
(1) | Twarda |
Paradorn Srichaphan
| 6:1, 7:6(6) |
8. | Wygrana | 2006 |
Sydney
(1) | Twarda |
Igor Andriejew
| 6:2, 3:6, 7:6(3) |
9. | Wygrana | 2006 |
Las Vegas
| Twarda |
Lleyton Hewitt
| 7:5, 2:6, 6:3 |
10. | Przegrana | 2006 |
Indian Wells
| Twarda |
Roger Federer
| 5:7, 3:6, 0:6 |
11. | Przegrana | 2006 |
Queen's Club
| Trawiasta |
Lleyton Hewitt
| 4:6, 4:6 |
12. | Wygrana | 2006 |
Indianapolis
| Twarda |
Andy Roddick
| 4:6, 6:4, 7:6(5) |
13. | Wygrana | 2006 |
Bangkok
| Twarda |
Ivan Ljubičić
| 6:3, 6:1 |
14. | Wygrana | 2006 |
Sztokholm
(2) | Twarda |
Jarkko Nieminen
| 6:4, 6:2 |
15. | Przegrana | 2006 |
Szanghaj
| Twarda |
Roger Federer
| 0:6, 3:6, 4:6 |
16. | Wygrana | 2007 |
Sydney
(2) | Twarda |
Carlos Moyá
| 6:3, 5:7, 6:1 |
17. | Przegrana | 2007 |
Delray Beach
| Twarda |
Xavier Malisse
| 7:5, 4:6, 4:6 |
18. | Przegrana | 2007 |
Los Angeles
| Twarda |
Radek Štěpánek
| 6:7(7), 7:5, 2:6 |
19. | Przegrana | 2007 |
Cincinnati
| Twarda |
Roger Federer
| 1:6, 4:6 |
20. | Wygrana | 2007 |
New Haven
| Twarda |
Mardy Fish
| 7:5, 6:4 |
21. | Przegrana | 2008 |
Delray Beach
| Twarda |
Kei Nishikori
| 6:3, 1:6, 4:6 |
22. | Przegrana | 2008 |
Houston
| Ceglana |
Marcel Granollers-Pujol
| 4:6, 6:1, 5:7 |
23. | Przegrana | 2009 |
Estoril
| Ceglana |
Albert Montañés
| 7:5, 6:7(5), 0:6 |
24. | Przegrana | 2009 |
Queen's Club
| Trawiasta |
Andy Murray
| 5:7, 4:6 |
Starty wielkoszlemowe
Turniej | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
---|
Australian Open
| – | – | – | 2R | 4R | 4R | 2R | 3R | 4R | QF | 4R | 2R | 0 / 9 | 21-9 |
French Open
| – | – | – | 2R | 2R | – | 2R | 3R | 1R | 2R | 1R | - | 0 / 7 | 6–7 |
Wimbledon
| – | – | – | 2R | 2R | – | 1R | 3R | 3R | 2R | 1R | 1R | 0 / 8 | 7-8 |
US Open
| 1R | – | 2R | 3R | 3R | – | QF | QF | 4R | 3R | 3R | 3R | 0 / 10 | 22-10 |
Wygrane turnieje | 0 / 1 | – | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 34 | N/A |
Bilans spotkań | 0–1 | – | 1–1 | 5–4 | 7–4 | 3–1 | 6–4 | 10–4 | 8–4 | 8–4 | 5–4 | 3–3 | N/A | 55-34 |
Gra podwójna (5-2)
Przypisy
- ↑ Stan na 1 listopada 2010
- ↑
James Blake Splits With Coach Brian Barker
(
ang.
). gototennisblog.com. [dostęp 31 października 2009].
- ↑ 3,0 3,1
James Blake – juniors record
(
ang.
). itftennis.com. [dostęp 13 maja 2010].
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8
South African Airways ATP Rankings History
(
ang.
). atpworldtour.com. [dostęp 7 grudnia 2009].
- ↑
Blake overcomes nerves to capture Legg Mason
(
ang.
). highbeam.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
James Blake: U.S. Open's Cinderella Man
(
ang.
). people.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake Clinches Stockholm Title
(
ang.
). sportinglife.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake captures Sydney International title
(
ang.
). abc.net.au. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Final Notes – Blake v. Federer
(
ang.
). tennis-x.com. [dostęp 18 listopada 1006].
- ↑
Federer outlasts spirited duel with Blake to reach U.S. Open semis
(
ang.
). usatoday.com. [dostęp 9 sierpnia 2006].
- ↑
Blake triumphs in Thailand Open
(
ang.
). sportinglife.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake wins Stockholm Open final
(
ang.
). japantimes.co.jp. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake secures final Masters Cup spot
(
ang.
). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Malisse defeats Blake in delayed Delray Beach final.
(
ang.
). accessmylibrary.com. [dostęp 5 lutego 2007].
- ↑
Stepanek stuns Blake in Los Angeles tennis final
(
ang.
). chinadaily.com. [dostęp 23 lipca 2007].
- ↑
Federer smashes Blake in Cincinnati Masters final
(
ang.
). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake beats Fish to win second Pilot Pen.
(
ang.
). accessmylibrary.com. [dostęp 26 sierpnia 2007].
- ↑
James Blake Borrows Hope from Big Blue
(
ang.
). bleacherreport.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Kei Nishikori of Japan defeats James Blake to win Florida tournament
(
ang.
). nytimes.com. [dostęp 18 lutego 2008].
- ↑
Djokovic beats Blake for bronze
(
ang.
). bbc.co.uk. [dostęp 16 sierpnia 2008].
- ↑
Montanes drops Blake for Estoril title
(
ang.
). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Murray faworytem Queen's Club
(
pol.
). tenisklub.pl. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Tommy Robredo defeated James Blake – US Open Tennis 2009 Third Round
(
ang.
). tennisnewsonline.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Del Potro edges Blake in classic
(
ang.
). australianopen.com. [dostęp 20 stycznia 2010].
- ↑
Blake Sidelined With Knee Injury
(
ang.
). atpworldtour.com. [dostęp 14 kwietnia 2010].
- ↑
Blake rozważa możliwość zakończenia kariery
(
pol.
). portowefakty.pl. [dostęp 18 sierpnia 2010].
- ↑
U.S. tops Russia for first Davis Cup title since 1995
(
ang.
). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
Blake, Davenport lead USA to Hopman Cup glory
(
ang.
). abc.net.au. [dostęp 31 października 2009].
- ↑
Style gry
(
pol.
). tenisbet.pl. [dostęp 19 maja 2010].
- ↑
James Blake
(
ang.
). all-about-tennis.com. [dostęp 19 maja 2010].
- ↑
Blake Serves A Winner
(
ang.
). accessmylibrary.com. [dostęp 10 lipca 2007].
- ↑
James Blake
(
pol.
). repka.pl. [dostęp 5 października 2009].
- ↑
James Blake
(
ang.
). atpworldtour.com. [dostęp 5 października 2009].
Linki zewnętrzne