Kościoły lokalne (miejscowe) – nurt w obrębie
chrześcijaństwa ewangelikalnego
uznający, że podstawowe prawdy wiary („jedyne konieczne”, łac. unum necessarium) są wystarczające dla zachowania doktrynalnej jedności chrześcijan.
Prawdy te – składające się na wiarę – obejmują takie zagadnienia, jak: Biblia, Bóg, Chrystus, dzieło Chrystusa, zbawienie i kościół. Każdy chrześcijanin podziela te same wierzenia dotyczące wspólnej wiary (List św. Pawła do Tytusa 1:4). Trwanie w tych prawdach pozwala zachować jedność wiary. Wierzenia inne niż te, które obejmują wiarę, prowadzą częstokroć do sporów i podziałów. Przyjmowanie prawd drugorzędnych pozostaje kwestią wolności chrześcijanina. Powyższe stanowisko zgodne jest z maksymą
Augustyna
: "W sprawach pierwszorzędnych – jedność, w drugorzędnych – wolność, a we wszystkich – miłość" (In necessariis unitas, in dubiis libertas, in omnibus caritas). Praktycznym wyrazem jedności chrześcijan jest kościół zgromadzający się w miejscu ich zamieszkania. Podłoże miejscowości, a nie drugorzędne szczegóły doktrynalne, powinno być czynnikiem, który jednoczy chrześcijan.
Nurt kościołów miejscowych powstał dzięki kaznodziejskiej posłudze Watchmana Nee[1]. Została ona podjęta w Chinach w latach 30. XX w., a następnie kontynuowana w Azji i na innych kontynentach przez posługę Witnessa Lee[2]. Obaj uznali
kościół
miejscowy (
zbór
lokalny) za najmniejszą i zarazem największą, widzialną jednostkę organizacyjną
kościoła powszechnego
, sankcjonowaną przez
Nowy Testament
. Każdy kościół miejscowy choć samodzielny, aby zachować charakter kościoła musi jednakże praktykować jedność z innymi kościołami.
Nurt kościołów miejscowych nawiązuje do apostolskiej tradycji wczesnego chrześcijaństwa, kiedy to istniały liczne kościoły lokalne, a nie istniał podział na wyznania (denominacje). Intencją tego nurtu chrześcijaństwa jest powrót do stanu "jedna miejscowość – jeden kościół". Ponieważ zakłada świadomy i ewolucyjny proces dochodzenia chrześcijan do tego stanu, sprzeciwia się destrukcyjnym działaniom podejmowanym przez zwolenników Horsta Schaffranka, posługujących się hasłem „kościoła lokalnego”, choć odmiennie pojmowanym.
Pierwsze kościoły miejscowe w Polsce powstały na początku lat 80. XX w. Obecnie (stan z 2001 r.) istnieją następujące kościoły miejscowe, zarejestrowane w Departamencie Wyznań MSWiA: Kościół Boży (Siedlce), Kościół Chrześcijan w Rybniku, Kościół Ekklesia w Warszawie,
Kościół w Radomiu
, Lokalny Kościół w Kwidzynie, Miejscowy Kościół w Lublinie, Zbór w Opolu "Społeczność Wywołanych" oraz Zbór w Wodzisławiu Śląskim. Istnieje ponadto wiele kościołów, które nie podjęły starań o rejestrację.
Przypisy
- ↑ Zob. W. Nee, Normalne chrześcijańskie życie kościoła, wyd.
LSM
, Anaheim-Londyn 1994,
- ↑ W. Lee, Szczególność, ogólność i praktyka życia kościoła, wyd.
LSM
, Anaheim-Warszawa 2001,