Był rzymianinem i kardynałem-prezbiterem SS. Silvestro e Martino, człowiekiem o nieposzlakowanej opinii. Został wybrany dzięki poparciu panującego w Rzymie księcia
Alberyka II
ze
Spoleto
, któremu pod względem politycznym był całkowicie podporządkowany. Na temat jego działalności jako papieża zachowało się zaledwie kilka wzmianek. Wydał przywileje na rzecz klasztorów św. Maurycego w Magdeburgu i San Salvatore in Tolla, nadał paliusz arcybiskupom Heroldowi z Salzburga i Hugonowi z Reims. Wspierał też dzieło reformatorskie opata Odona z
Cluny
. Jego najpoważniejszą inicjatywą polityczną było poparcie udzielone królowi francuskiemu
Ludwikowi IV
w jego sporze ze zbuntowaną szlachtą burgundzką. W 942 wysłał do Francji legata Damazego wraz z listem, w którym wszystkim buntownikom zagroził ekskomuniką.
Zmarł w Rzymie i został pochowany w
bazylice św. Piotra
. Podawana często informacja, jakoby przed śmiercią stanął na czele buntu przeciw Alberykowi i zmarł od ran odniesionych w trakcie zamieszek nie znajduje potwierdzenia w źródłach współczesnych i prawdopodobnie ma charakter apokryficzny. Jako pierwszy napisał o tym trzynastowieczny kronikarz
Marcin z Opawy
.
Źródła
Kazimierz Dopierała: Księga Papieży, Wyd. Pallotinum, Poznań 1996, s. 118