Posąg Plancusa na dziedzińcu ratusza w
Bazylei
Lucjusz Munatius Plancus (łac. Lucius Munatius Plancus, ok.
87 p.n.e.
- ok.
15 p.n.e.
) był rzymskim senatorem,
konsulem
w
42 r. p.n.e.
i
cenzorem
w
22 r. p.n.e.
razem z
Emiliuszem Lepidusem Paullusem
. Obok
Talleyranda
osiemnaście wieków później stanowi przykład osoby, która potrafiła przetrwać niesprzyjające okoliczności przez ciągłe zmiany sojuszy.
Początki jego kariery są raczej niejasne i niewiele o nim wiadomo. Było oficerem
Juliusza Cezara
podczas podboju
Galii
i w wojnie domowej przeciw
Pompejuszowi
. W czasie zamordowania Cezara 15 marca 44 r. p.n.e. Plancus był
prokonsulem
prowincji Gallia Comata. W następnym roku jednak poparł
Marka Antoniusza
i objął urząd konsula razem z
Markiem Emiliuszem Lepidusem
w 42 r. p.n.e. Został prokonsulem Azji ok. 40 r. p.n.e. Podczas wyprawy Marka Antoniusza do
Armenii
i
Partii
, aby pomścić śmierć
Krassusa
, Plancus został prokonsulem
Syrii
. Ale kiedy upadła kampania Antoniusza przeciw Partom, opuścił go i przyłączył się do
Oktawiana Augusta
. Według Swetoniusza, to Plancus zaproponował Oktawianowi przyjąć tytuł Augusta raczej niż być nazywanym
Romulusem
– drugim założycielem Rzymu.
(Suet. Aug. 7)
.
W 22 r. p.n.e. August wyznaczył Plancusa i Emiliusza Lepidusa Paullusa na urząd cenzora (Suet.
Aug. 37
,
Claud. 16
;
Dio, liv.2
). Okres ich urzędowania nie odznaczył się niczym szczególnym, ale był ostatnim, w którym wyznaczano cenzorów.
Plancus jest jedną z niewielu osobistości rzymskich, których grób zachował się do dziś, choć jego ciała dawno już nie ma. Mauzoleum Plancusa, masywny grób w kształcie cylindra znajduje się w miejscowości
Gaeta
, na nadmorskim wzgórzu; w środku jest poświęcona mu stała wystawa.