Indukcja magnetyczna (zwana również: "indukcją pola magnetycznego") to podstawowa
wielkość wektorowa
opisująca
pole magnetyczne
.
Definicja
Indukcja magnetyczna jest definiowana nie wprost, przez
siłę
działającą na poruszający się
ładunek elektryczny
(noszącą nazwę
siły Lorentza
)[1]:
Jeżeli w pewnym obszarze na poruszający się ładunek działa siła określona przez następujący
iloczyn wektorowy
![{\vec F} = q {\vec v}\times {\vec B}](http://upload.wikimedia.org/math/3/1/0/310072976f548b0f1b70f42e32268ddd.png)
gdzie:
to w obszarze tym występuje pole magnetyczne o indukcji
.
Skalarnie
wartość siły Lorentza też można zapisać jako:
![F=|q|vB\sin \alpha \,](http://upload.wikimedia.org/math/a/e/9/ae9539446840ccbf898d3dc0f7a2027a.png)
gdzie α – jest kątem pomiędzy wektorem prędkości a wektorem indukcji magnetycznej.
Wartość indukcji magnetycznej możemy określić przez siłę F działającą na ładunek q poruszający się w polu magnetycznym z prędkością v, prostopadle kierunku indukcji, wówczas:
![{B=\frac{F}{|q|v}}](http://upload.wikimedia.org/math/8/c/4/8c4ec0d173ca05956a893832002945ef.png)
Z punktu widzenia matematycznego wektor indukcji magnetycznej jest
pseudowektorem
.
Jednostka
W
układzie SI
jednostką indukcji magnetycznej jest
tesla
oznaczana wielką literą T.
![\left[\text{T} \right] = \left[ {\frac {\text{N}}{\text{A} \cdot \text{m}}} \right]](http://upload.wikimedia.org/math/d/5/9/d594ec317cb86bd49a51ba7a64bf9394.png)
Przypisy
Źródła
- David Halliday, Robert Resnick, Jearl Walker, Podstawy Fizyki, tom 3, PWN Warszawa, 2003
- Marta Skorko Fizyka, wyd. II, PWN Warszawa 1973
Zobacz też