Z łaciny fuga = ucieczka. Jest formą polifoniczną, w której krótki temat kilkakrotnie zostaje przeprowadzony (imitacyjnie) przez poszczególne głosy. Stwarza to wrażenie, że głosy się nawzajem "ścigają". Fuga składa się z kilku przeprowadzeń tematu. Temat każdej fugi ukazuje się najpierw w jednym głosie, a następnie inne głosy kolejno go powtarzają w tej samej lub innej tonacji, na tle linii melodycznej pozostałych głosów. Poszczególne przeprowadzenia tematu powiązane są łącznikami. Pierwsze przeprowadzenie tematu we wszystkich głosach nazywamy ekspozycją. Następnie są łączniki, później następuje drugie przeprowadzenie tematu i znów są łączniki, później trzecie przeprowadzenie tematu lub więcej. Na końcu występuje coda. Fugi bywają: dwu-, trzy-, cztero- lub rzadziej więcej -głosowe. Czasem spotyka się fugi o dwóch lub trzech tematach. Fugi przeznaczone są przeważnie na organy, orkiestrę, fortepian - jako kompozycje samodzielne lub jako część: suity, sonaty czy symfoni. Mistrzem w pisaniu fug był J.S.Bach, twórca zbioru 48 fug we wszystkich tonacjach dur i moll poprzedzonych preludiami. Tytuł tego dzieła: "Das wohltemperierte Klavier". Oznacza "instrument strunowo-klawiszowy o dobrze temperowanym stroju" (wiąże się to z wprowadzonym wówczas nowym systemem strojenia instrumentów klawiszowych, który odtąd umożliwiał przechodzenie do odległych nawet tonacji i zwany był strojem równomiernie temperowanym).

Jeżeli przeprowadzenie tematu w fudze pojawi się we wszystkich głosach, to jest to przeprowadzenie kompletne, jeśli pojawi się dodatkowo w którymś z głosów - przeprowadzenie nadkompletne, a jeżeli nie pojawi się w którymś z głosów - przeprowadzenie niekompletne.

Wybór fug

Wybór fug wydaje mi sie rozsądny. Nie widzę powodu do kwestionowania. Szczebrzeszynski ( dyskusja ) 14:16, 6 cze 2009 (CEST)

redakcja

Konieczne są zmiany redakcyjne w tekście - obecnie np. podrozdział poświędzony kodzie występuje dwukrotnie. Micpol ( dyskusja ) 23:39, 9 sie 2009 (CEST)