Druga Księga Królewska [2 Krl], Druga Księga Królów, w
Septuagincie
Czwarta Księga Królewska jest kontynuacją sprawozdania z
Księgi 1 Królów
, opisuje dalszy ciąg burzliwych dziejów królestwa
Izraela
i
Judy
, opisuje panowanie 29
monarchów
- 12 władców północnego królestwa Izraela oraz 17 panujących w południowym królestwie Judy. Ukazuje też działalność
proroków
Eliasza
,
Elizeusza
, i
Izajasza
. Przedstawia choć nie zawsze w porządku chronologicznym, wydarzenia poprzedzające zniszczenie
Samarii
i
Jerozolimy
.
Księga 2 Królów pierwotnie stanowiła razem z 1 Królów jeden zwój i w
języku hebrajskim
nosiła nazwę Melachim (Królowie). Tłumacze
Septuaginty
nazwali ją Basileíon (Królestwa) i dla wygody pierwsi podzielili ją na dwa zwoje. Później księgi te nazwano 3 oraz 4 Królów i po dziś dzień można je znaleźć pod takimi tytułami w niektórych katolickich przekładach. Najczęściej jednak znane są jako 1 i 2 Królewska (lub Królów).
Treść
Król Izraela
Ochozjasz
uległ w swoim domu wypadkowi i zachorował. Od proroka
Eliasza
dowiedział się, że umrze, i tak też się stało. Potem na tron wstępuje jego brat
Joram
. W tym samym czasie władzę w
Judzie
sprawuje
Jozafat
. Eliasz zostaje zabrany w wichrze, a jego miejsce jako proroka zajmuje
Elizeusz
, który mu usługiwał. W czasie służby trwającej około 60 lat Elizeusz dokonuje wielu cudów.
Kiedy król
Moabu
buntuje się przeciwko
Izraelowi
, Joram, Jozafat i król
Edomu
wyruszają razem do bitwy. Przez wzgląd na wierność Jozafata Bóg daje im zwycięstwo. Później król
Aramu
zamierza znienacka uderzyć na Izrael. Jednak Elizeusz udaremnia ten plan. Rozsierdzony władca aramejski wysyła wojsko, aby schwytać proroka. Elizeusz dokonuje dwóch cudów i odprawia
Aramejczyków
w pokoju. Po pewnym czasie aramejski król
Ben-Hadad
oblega
Samarię
, wskutek czego w mieście zaczyna dotkliwie brakować pożywienia. Elizeusz zapowiada jednak koniec głodu.
Po jakimś czasie Elizeusz udaje się do
Damaszku
. Chory król Ben-Hadad posyła do niego
Chazaela
z pytaniem, czy wyzdrowieje. Elizeusz zapowiada, że król umrze, a tron po nim obejmie Chazael. Następnego dnia Chazael morduje swego pana, i przejmuje władzę. W Judzie królem zostaje syn Jozafata
Joram
, a potem z kolei jego syn
Ochozjasz
.
Jehu
zostaje namaszczony na króla na Izraelem. Natychmiast zaczyna wybijać domowników
Achaba
. Zręcznie usuwa z Izraela kult
Baala
. Kiedy matka Ochozjasza,
Atalia
, dowiaduje się o śmierci swego syna z rąk Jehu, zabija całe potomstwo królewskie Judy oraz zagarnia tron. Tylko synek Achazjasza,
Joasz
, zostaje ocalony i po sześciu latach spędzonych w ukryciu namaszczony na króla Judy. Pouczany przez kapłana
Jojadę
czyni to, co dobre w oczach Bożych.
Wszyscy królowie, którzy po Jehu rządzą w Izraelu, postępują niegodziwie. Elizeusz umiera śmiercią naturalną za panowania wnuka Jehu. Czwartym królem Judy po Joaszu zostaje
Achaz
, który postępuje wbrew Bogu. Jego syn
Ezechiasz
przeciwnie okazuje się królem, który lgnie do Boga. Kiedy Ezechiasz sprawuje władzę w Judzie, a
Ozeasz
w Izraelu,
asyryjski
król
Salmanasar
zdobywa
Samarię
i uprowadza Izraelitów na wygnanie do Asyrii. Potem na teren Izraela zostają sprowadzeni cudzoziemcy i pojawia się religia
Samarytan
.
Z siedmiu królów panujących w Judzie po Ezechiaszu tylko
Jozjasz
stara się oczyścić kraj z fałszywego kultu. Ostatecznie w 587/586 r. p.n.e.
Babilończycy
zdobywają Jerozolimę i uprowadzają resztę Izraelitów na wygnanie.
Autor
Autor księgi czy też kompilacji materiałów składających się na księgę nie jest określony.
Autorem mógł być
Jeremiasz
co sugeruje to podobieństwo języka, budowy i stylu[]. Wiele słów i wyrażeń hebrajskich występuje tylko w księgach Królewskich i
Jeremiasza
, a nie ma ich w pozostałej części Biblii. Księgi te w znacznej mierze się uzupełniają, jedna bowiem informuje o szczegółach, które pominięto w drugiej. Poza tym zawiera sprawozdania równoległe, na przykład 2 Krl 24,18 do 25,30 i Jr 39,1-10; 40,7 do 41,10; 52,1-34. Także tradycja żydowska potwierdza, iż pisarzem ksiąg 1. i 2. Królewskich był Jeremiasz. Kompilację obu tych ksiąg rozpoczął w Jerozolimie, a pracę nad drugą zakończył prawdopodobnie w
Egipcie
około roku 560 p.n.e., gdyż pod koniec swojego sprawozdania wspomina o wydarzeniach, które się rozegrały właśnie w tym roku (2 Krl 25,27). 2 Księga Królewska obejmuje okres, który rozpoczyna się za panowania Ochozjasza w Izraelu, kończy zaś w 37 roku panowania króla
Jojakina
na wygnaniu.
Historyczność 2 Księgi Królewskiej
Stela władcy Moabu - Meszy
Znaleziska archeologiczne pozwalają na stwierdzenie historyczności przynajmniej części wydarzeń i postaci opisanych w 2 Księdze Królewskiej. Na przykład na
steli Meszy
przedstawiona jest z punktu widzenia tego moabskiego władcy wojna między Moabem a Izraelem (2 Krl 3,4-5). Inskrypcja króla
asyryjskiego
Salmanasara III
wymienia króla
Achaba
, obelisk z
Kalchu
-
Jehu
, stala
Adadnirari III
-
Joasza
, inskrypcje
Tiglatpilesara III
- Manachema i
Pekacha
, a kronika babilońska
Sargona II
opisuje zdobycie Samarii[1].
Odniesienia w innych księgach biblijnych
Niektóre wydarzenia opisane w 2 Księdze Królewskiej są wspominane w innych miejscach Pisma Świętego. Na przykład w
Ewangelii według Łukasza
4,24-27
Jezus Chrystus
mówi o Eliaszu i wdowie z
Sarepty
, a potem o Elizeuszu i Namanie, aby pokazać, dlaczego w swych rodzinnych stronach nie został uznany za proroka.
Przypisy
- ↑
Stanisław Gądecki
: Archeologia biblijna. T. I. Gniezno: Gaudentinum, 1994, ss. 311-317. .
Linki zewnętrzne