|
Izraelska Unia Narodowa האיחוד הלאומי
|
|
Lider | Ya'akov Katz |
Data założenia |
1999
|
Ideologia polityczna |
nacjonalizm
,
syjonizm
religijny
|
Deklarowane poglądy gospodarcze | państwo socjalne |
Barwy | pomarańczowy |
Obecni posłowie | 4 (3.3%) |
Izraelska Unia Narodowa (
hebr.
Halchud HaLeumi, האיחוד הלאומי) -
izraelskie
skrajnie prawicowe
[1] ugrupowanie polityczne powstałe z połączenia trzech partii:
Moledet
(Ojczyzna), Tkuma (Odrodzenie) i Herut - Ruch Narodowy (zastąpionej później przez Odnowioną Partię Religijnego Syjonizmu). Do
2005
roku w skład Unii wchodził też
Yisrael Beitenu
po przywództwem
Avigdora Libermana
.
9 lutego
2006
Izraelska Unia Narodowa utworzyła wspólną listę z
Narodową Partią Religijną (Mafdalem)
w wyborach z
28 marca
2006
roku.
Obecnie w skład Unii wchodzą Moledet, Hatikva, Eretz Yisrael Shelanu i Tkuma.
Historia
Effi Eitam
(ur.
1952
) - jeden z deputowanych do Knessetu z ramienia Unii Narodowej.
Unia Narodowa została utworzona w
1999
roku, przed
wyborami
, które odbyły się w tymże roku. Była sojuszem partii Moledet, Tkuma i Herut - Ruch Narodowy. Udało jej się zdobyć 4 miejsca w
Knessecie
. W
2001
stan posiadania zwiększył się niemal dwukrotnie, ponieważ do sojuszu dołączyło ugrupowanie
rosyjskojęzycznych
imigrantów
,
Yisrael Beitenu
[2].
Po zwycięstwie
Ariela Szarona
w wyborach na premiera w
2001
roku, partia weszła w skład koalicji rządowej (Rządu Jedności Narodowej), a jej lider
Rehavam Zeevi
został ministrem turystyki, a szef Yisrael Beitenu,
Avigdor Lieberman
- ministrem infrastruktury narodowej. Gdy Zeevi został zamordowany przez
Palestyńczyków
17 października
2001
roku,
Benyamin Elon
(z Moledet) zastąpił Zeeviego, podczas gdy Lieberman został szefem całego sojuszu.
Przed
wyborami 2003 roku
, Herut postanowił wyjść z sojuszu. Po otrzymaniu 7 mandatów parlamentarnych, Unia została włączona w skład drugiej koalicji rządowej Szarona, wraz z
Likudem
,
Shinui
,
Narodową Partią Religijną
i
Israel Ba-Aliya
. Elon i Lieberman objęli resorty odpowiednio: turystyki i transportu. Z powodu sprzeciwu wobec likwidacji osiedli żydowskich w
Strefie Gazy
(głównie dlatego, że członek Tkumy Zvi Hendel mieszkał w osiedli Gush Katif), ministrowie Unii Narodowej Elon i Lieberman zostali zdymisjonowani [3]. Ten pierwszy usiłował uniknąć swego losu i zagłosować na forum zebrania rady ministrów przeciwko planowi Szarona, uciekając uprzednio przed doręczycielem z aktem odwołania [4]. Ostatecznie partia opuściła koalicję.
Unia Narodowa została następnie zasilona przez Odnowioną Partię Religijnego Syjonizmu, która odłączyła się uprzednio od Narodowej Partii Religijnej (ugrupowanie to postanowiło pozostać w koalicji rządowej Szarona). Po rozpoczęciu realizacji planu Ariela Szarona, Unia przyjęła za swój kolor pomarańczowy, twierdząc, że reprezentuje on syjonistycznego ducha i połączenie tej ideologii z
judaizmem
.
W
2005
roku Yisrael Beitenu opuścił sojusz, startując samodzielnie w
wyborach 2006 roku
[2]. Tuż przed wyborami, do Unii przyłączyła się Narodowa Partia Religijna (Mafdal). Razem oba ugrupowania utworzyły wspólny sojusz (HaIchud HaLeumi - Mafdal) [2]. Podmiot ten przyjął bardziej socjalny program. Udało mu się także uzyskać poparcie głównych
rabinów
ruchu religijnego syjonizmu (takich jak np. Abraham Shapira), jak również zrzeszenia osób niepełnosprawnych (dzięki propozycjom legislacyjnym Mafdalu, korzystnym dla niepełnosprawnych). Sojusz ten w kampanii wyborczej używał
sloganu
"Nowa wschodząca prawica" (
hebr.
: ימין חדש עולה, Yamin Hadash Oleh). Ostatecznie uzyskał 9 miejsc w Knessecie, z czego dla Unii Narodowej przypadło 6.
Na początku listopada
2008
r., po ogłoszeniu, iż nowe wybory parlamentarne odbędą się w lutym
2009
r., podjęto decyzję o połączeniu Narodowej Partii Religijnej oraz mniejszych partii, wchodzących w skład Unii Narodowej -
Moledet
i Tkuma. Te podmioty zakończą samodzielny byt, tworząc nowe ugrupowanie prawicowe[5][6]. Nazwano je
HaBayit HaYehudi
(hebr. Żydowski Dom)[7].
Kiedy Żydowski Dom ogłosił skład listy wyborczej, okazało się, że 5 spośród 6 najwyższych miejsc zostało obsadzonych przez byłych członków Narodowej Partii Religijnej. Wyjątkiem był Uri Ariel z Tkuma (pozycja nr 3). Sondaże przedwyborcze wskazywały, że ugrupowanie otrzyma 5-7 miejsc w
Knessecie
, co powiększało atrakcyjność pierwszych sześciu miejsc na liście. Przeciwko obsadzeniu czołowych miejsc byłymi członkami Narodowej Partii Religijnej zaprotestowali politycy wywodzący się z Unii Narodowej. Były parlamentarzysta z ramienia Moledet,
Benyamin Elon
, oświadczył, że nie wystartuje w wyborach. Na liście zastąpił go
amerykański
imigrant Uri Bank. Pozostali byli członkowie Moledet opuścili partię i wspólnie z Hatikva reaktywowali Unię Narodową.
25 grudnia
2008
r. Żydowski Dom opuścił także Ariel, który wstąpił do Unii[8]. Nieco później do Unii dołączyło ugrupowanie Eretz Yisrael Shelanu.
W wyniku wyborów na początku
2009
roku, Unia Narodowa otrzymała 4 mandaty parlamentarne[9].
Program
Sojusz posiada wspólną platformę programową, w której skupia się przede wszystkim na reprezentowaniu interesów osadników żydowskich. Opowiada się także za zwiększeniem sił wojskowych biorących udział w walce z
terroryzmem
i bardziej zdecydowanymi działaniami skierowanymi przeciwko terrorystom palestyńskim. Ugrupowanie odrzuca wszelkie ustalenia pokojowe, zwłaszcza te bazująca ne
porozumieniach z Oslo
- postrzega je jako niebezpieczne dla Izraela. Postuluje także dobrowolny transfer ludności palestyńskiej z
Zachodniego Brzeg
do krajów
arabskich
. Pomimo tych wspólnych cech programu Unii Narodowej, poszczególne elementy składowe sojuszu skupiają się na niektórych jego elementach:
- Moledet zajmuje się głównie kwestiami transferu i ogólnymi sprawami bezpieczeństwa narodowego. Partia te składa się po połowie z Żydów ortodoksyjnych i nieortodoksyjnych, a część jej zwolenników sympatyzuje również z Narodową Partią Religijną.
- Tkuma reprezentuje ortodoksów. Zazwyczaj używa w wewnątrzpartyjnym dyskursie argumentów związanych z religią i
Torą
.
- Odnowiona Partia Religijnego Syjonizmu reprezentuje frakcję złożoną z nacjonalistycznych ultraortodoksów (Hardal). Skupiają się oni na kwestiach popierania osadnictwa, zwalczania terroryzmu i poprawiania statusu syjonizmu religijnego w państwie.
Wyniki wyborcze
Wybory | Liczba mandatów (na 120) | Miejsce | Liczba głosów | Procent głosów | Zmiana |
---|
1999
[10] | 4 | 11. | 100.181 | 2,6% | plus 4 |
2003
[11] | 3 (7)* | 5.** | 173.973** | 5,53%** | minus 1 |
2006
[12] | 6 (9)*** | 6.** | 223.838** | 6,9%** | plus 3 |
* W wyborach w
2003
roku Unia Narodowa wystartowała ze wspólnej listy z
Yisrael Beitenu
. W nawiasie suma mandatów uzyskanych przez obie partie.
** Dane dla całej listy.
*** W wyborach w
2006
roku Unia Narodowa wystartowała ze wspólnej listy z
Narodową Partią Religijną (Mafdal)
. W nawiasie suma mandatów uzyskanych przez obie partie.
Źródło danych:
Oficjalna strona Knessetu
.
Linki zewnętrzne
Przypisy