Współczesne pióro wieczne
Wieczne pióro - przyrząd do pisania na
papierze
, w którym materiałem pisarskim jest płynny
atrament
spływający poprzez działanie siły grawitacji przez specjalną końcówkę zwaną
stalówką
(wykorzystywane jest tu
zjawisko kapilarne
).
Informacje ogólne
Obecnie wieczne pióra są rzadziej używane ze względu na swoją cenę (
długopisy
są o wiele tańsze w produkcji), jednak przez wiele osób są cenione ze względu na mniejsze zmęczenie osoby piszącej (pióro wymaga mniejszego nacisku niż tradycyjny długopis) oraz ze względu na większą estetykę kreślonych znaków.
W niektórych środowiskach używanie wiecznego pióra jest oznaką prestiżu użytkownika (trudno sobie wyobrazić ratyfikację międzynarodowej umowy za pomocą długopisu).
Stalówka - najważniejsza część wiecznego pióra
Stalówki posiadają oznaczenia literowe uzależnione m.in. od rodzaju i szerokości pisanej linii:
- stalówki proste
- EF — bardzo drobna,
- F — drobna,
- M — średnio drobna,
- B — szeroka
- BB — bardzo szeroka,
- stalówki ukośne:
- OM — średnio drobna,
- OB — szeroka,
- OBB — bardzo szeroka
- w zależności od przeznaczenia
- LH — dla osób leworęcznych,
- A, MK — dla osób początkujących.
Obecnie najpopularniejsze są pióra napełniane za pomocą specjalnej pompki z
kałamarza
lub pióra na specjalne naboje. Wiele piór stanowi prawdziwe dzieła sztuki i osiąga zawrotne ceny.
Historia
Wieczne pióro powstało znacznie wcześniej niż
ołówek
. W
1922
roku
Howard Carter
odnalazł w grobowcu pierwsze narzędzie pisarskie. Zostało znalezione w grobowcu
Tutenchamona
. Przypominało ono obecne wieczne pióra. Była to
trzcinowa
rurka zaostrzona z jednej strony, umieszczona w
miedzianej
oprawce z
atramentem
. Podobne pióra zostały odnalezione podczas wykopalisk w dolinie rzeki Bazar-darii w
Pamirze
. Do końca
XVIII
wieku popularne były pióra gęsie, których największą wadą była konieczność częstego ścinania końcówki aby nadać jej stożkowy kształt umożliwiający pisanie.
W
1508
r. w pracach
Leonarda da Vinci
pojawiły się projekty przyrządów pisarskich z zapasem atramentu. W
1707
r. Nicolas Bion - nadworny inżynier
Ludwika XIV
wynalazł wieczne pióro pozwalające pisać nieprzerwanie przez dłuższy czas. W latach
1808
/
1809
powstają pierwsze zaawansowane pióra metalowe. Jednak nie stały się one popularne ze względu na swoją wysoką cenę. Dopiero w
1822
r. zaczęto je produkować maszynowo za sprawą Samuela Harrisona, który ok.
1780
r. zbudował prototyp pióra. W
1884
r. L. E. Waterman opracował system "zasilania kanalikowego", który zapobiegał robieniu
kleksów
dzięki regulacji dopływu atramentu. Ważnym etapem w rozwoju produkcji piór było wynalezienie nowych materiałów, które posłużyły do wytwarzania korpusu pióra, były to m.in.
ebonit
(
1839
r.) i
celuloid
(
1870
r.) oraz opracowanie przez firmę Parker specjalnego systemu uniemożliwiającego samowolne ściekanie
atramentu
ze stalówki.
Linki zewnętrzne