Rekatolicyzacja (z
łac.
"re" ponownie) - ruch religijno-społeczny podejmowany w celu ponownego wprowadzanie wyznania
katolickiego
wśród społeczności
innowierczej
na terenach, gdzie wcześniej obowiązywał
katolicyzm
.
Termin ten ma także znaczenie
ideologiczne
i historyczne, oznaczające odebranie pod
przymusem władzy
na rzecz
kościoła katolickiego
majątku, kościołów oraz innych obiektów życia religijnego i wyjęcie ich spod władzy i kontroli innego wyznania.
Rekatolicyzacja rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych XVI wieku formalnie od zmian wprowadzonych przez
sobór trydencki
, zaś praktycznie zainicjowana została między innymi zakładaniem szkół przez
zakon jezuitów
a nasiliła się po bitwie
pod Białą Górą
.
Rekatolicyzacja była celem
kontrreformacji
i stanowiła reakcję na
reformację
, wprowadzała dzałania Kościła katolickiego związane z
kontrreformacją
nurtem kształtującym w Kościele katolickim reformę życia kościelnego. Rekatolizacja wywieranymi przez władzę środkami nacisku i przymusu na ludności innego wyznania zmuszała ich do powrotu do katolicyzmu. Pod przymusem zabierano kościoły i inne obiekty życia religijnego należące do społeczności innego wyznania i przekazywano katolikom. W dobie kontrreformacji rekatolicyzacja prowadzona była również metodami
duszpasterskimi
. Zakładano szkoły katolickie nasilono działalność duszpasterską i zakonną. W ramach walki
ideologicznej
Kościół sięgnął po środki oddziaływania
propagandowego
. Wnętrza kościołów, rynki miast i miasteczek, wiejskie drogi zapełniły się kapliczkami i figurami świętych oraz Matki Boskiej. Z jednej strony miały, utrwalić katolicyzm, z drugiej miały dawać świadectwo siły "kto tu rządzi". Skala zadań Kościoła katolickiego w związku z rekatolicyzacją była ogromna. Ze szczególnym nasileniem proces rekatolicyzacji prowadzony był w
Austrii
, na
Węgrzech
i
Śląsku
, a przede wszystkim w
Czechach
w okresie panowania cesarza
Ferdynanda II
.
Linki
Historia Kościoła Katolicka, Ks. prof. dr hab. Marian Banaszak T.III rozdz.4