Franciszek Bujak (ur. 16 sierpnia 1875 we wsi Maszkienice , pow. Brzesko , zm. 21 marca 1953 w Krakowie ) – historyk dziejów gospodarczych i społecznych Polski . Profesor historii Uniwersytetu Jagiellońskiego (1909–1918, 1946–1952), Uniwersytetu Warszawskiego (1919–1921) i Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1921–1941). Członek PAU od 1919 i PAN od 1952, prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego (w latach 1932–1933 i 1936–1937). Polityk związany z PSL "Piast" i SL . Stworzył szkołę badawczą polskiej historii gospodarczej, zwłaszcza dziejów wsi. Inicjator serii wydawniczej Badania Dziejów Społecznych i Gospodarczych (1931–1950) oraz czasopisma Roczniki Dziejów Społecznych i Gospodarczych . Autor wielu prac, m.in. Studia nad osadnictwem Małopolski (1905), Wieś zachodniogalicyjska u schyłku XIX w. (1906). Autor pierwszej dojrzałej monografii socjologicznej wsi: Żmiąca wieś powiatu limanowskiego . Stosunki gospodarcze i społeczne (1903).

Życiorys

Pochodził z rodziny chłopskiej . Szkołę podstawową i średnią ukończył w Bochni . Studia humanistyczne (historyczne, geograficzno-historyczne i prawnicze) ukończył w latach 1894–1900 na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem profesorów: Stanisława Smolki , Wincentego Zakrzewskiego , Anatola Lewickiego , Bolesława Ulanowskiego .

W 1899 uzyskał doktorat z historii geografii, po czym zwrócił się w badaniach i zainteresowaniach naukowych ku historii społecznej i gospodarczej. W latach 1901–1902 odbył w Lipsku , Rzymie i Genui studia uzupełniające. Był następnie asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim, bibliotekarzem w Bibliotece Jagiellońskiej i archiwistą w Archiwum Krajowym Aktów Grodzkich i Ziemskich w Krakowie . W 1905 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Studia nad osadnictwem Małopolski. Była to pierwsza praca z historii gospodarczej w dziejach nauki polskiej. Od 1905 do 1919 prowadził z tej dziedziny zajęcia na Uniwersytecie Jagiellońskim, tworząc pierwszy dydaktyczno-naukowy ośrodek historii gospodarczej; od 1909 jako profesor nadzwyczajny.

W 1919 związał się z Uniwersytetem Warszawskim, a także z Wyższą Szkołą Handlową w Warszawie, już jako profesor zwyczajny. Pełnił wówczas przez pewien czas funkcje publiczne, z których jednak szybko zrezygnował (w kwietniu 1920 został ministrem rolnictwa i dóbr państwowych w rządzie Władysława Grabskiego ).

Od roku akademickiego 1920/1921 przeszedł do Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie , gdzie był profesorem i kierownikiem Zakładu Historii Społeczno-Gospodarczej. Pracował tam do 1939. Od połowy lat trzydziestych jego udział w zajęciach czysto dydaktycznych zmniejszył się. Część zajęć z historii społeczno-gospodarczej jako studium uniwersyteckiego przekazał swoim uczniom, docentom i asystentom. Prowadził jednak cały czas bardzo aktywną działalność naukową. Z uczniów i studentów tworzył zespoły badawcze (tematyczne), które dawały szansę na realizację głównych planów badawczych (tzw. Szkoła Bujaka).

Brał też czynny udział w życiu naukowym kraju i odgrywał w nim znaczną rolę jako organizator nauki.

Podczas sowieckiej okupacji Lwowa (1939–1941) wykładał historię gospodarczą na lwowskim Uniwersytecie im. I. Franki . W 1945 ekspatriował się ze Lwowa do Krakowa. W 1946 powierzono mu Katedrę Ekonomiki Spółdzielczej na Wydziale Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (Studium Spółdzielcze). Z tego powodu nie objął proponowanej mu wcześniej Katedry Historii Gospodarczej i Geografii Politycznej na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego .

W pierwszych latach po wojnie włączył się aktywnie w prace naukowe i organizacyjne Komitetu Naukowego do Ziem Odzyskanych. W 1948 przeszedł na emeryturę, w 1949 opublikował ostatnią pracę naukową.

Linki zewnętrzne

• Franciszek Bujak – życie i dzieło