Kazimierz Łubieński herbu
Pomian
(ur.
1652
– zm.
11 maja
1719
r. w
Kielcach
) –
biskup chełmski
w latach
1705
-
1710
. Przeniesiony na biskupstwo krakowskie
10 maja
1710
r. Brat
Bogusława
.
Studiował w
Akademii Krakowskiej
, następnie w
kolegium
jezuickim w
Rzymie
, gdzie uzyskał stopień
doktora
teologii
i przyjął święcenia kapłańskie. W
1675
został
kanonikiem
krakowskim, a w
1678
sandomierskim. Po śmierci biskupa
Jerzego Denhoffa
wobec sprzeciwów Stolicy Apostolskiej co do kolejnych kandydatów na stanowisko biskupa krakowskiego
wakat
trwał 8 lat. W tym czasie zarządzał diecezją jako administrator generalny. Po swoim mianowaniu na stolicę krakowską natychmiast zwołał
synod diecezjalny
w
1711
.
Synod
ten przyczynił się do odnowy życia religijnego duchowieństwa i dyscypliny wśród
kleru
.
W czasie epidemii zarazy i głodu w
1708
wspierał biednych i chorych, a mieszkańców
Krakowa
bronił przed obciążeniami podatkowymi i przemocą żołnierzy garnizonowych.
Od zimy
1716
przebywał na dworze
Augusta II
w Warszawie, uczestniczył w obradach
sejmu niemego
(
1717
).
Biskup
odbudował zniszczoną w wyniku burzy (
16 grudnia
1703
r.) wieżę zegarową
katedry wawelskiej
nakrywając ją nowym pięknym hełmem autorstwa
Kacpra Bażanki
z postaciami czterech patronów Polski. Doprowadził do koronacji obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej.
Dokonał uroczystego podniesienia relikwii
św. Jana Kantego
umieszczając je w nowej konfesji, której był współfundatorem w akademickim kościele
Anny
.
Dla ubogiej chcącej się uczyć w Krakowie młodzieży szlacheckiej ufundował specjalne
stypendia
.
Sufragan
bp
Michał Szembek
za zgodą bpa Łubieńskiego sprowadził do Krakowa w
1714
Zakon Sióstr Szarytek, które objęły opieką dom dla porzuconych dzieci, w
1788
siostry założyły szpital pw. Św.
Łazarza
przeznaczony także dla dzieci.
Biskup Łubieński został pochowany w katedrze
wawelskiej
pod konfesją św. Stanisława.