Wojny samnickie – trzy wojny pomiędzy
republiką rzymską
a plemieniem
Samnitów
zorganizowanych w Związku Samnickim. Wojny zakończyły się zwycięstwem Rzymu i podporządkowaniem się mu Samnitów. Większość naszej wiedzy o tych zmaganiach pochodzi od
Liwiusza
i z tego powodu opis ich przebiegu należy traktować dość sceptycznie.
I wojna samnicka
trwała w latach
343
-
341 p.n.e.
i skończyła się przejęciem przez Rzymian kontroli nad północną
Kampanią
. Wybuch wojny został sprowokowany przez Rzymian, którzy zawarli sojusz z zagrożoną przez Samnitów
Kapuą
.
Druga wojna samnicka
przebiegała w dwóch etapach. W latach
327
-
321 p.n.e.
Rzymianie starali się otoczyć Samnitów, ale osaczeni w wąwozie Kaudyjskim zmuszeni zostali do upokarzającej kapitulacji. Walki zostały wznowione w roku
316 p.n.e.
i trwały do roku
304 p.n.e.
. Po kolejnej porażce Rzymianie rozpoczęli zakładanie kolonii i budowę słynnej
Via Appia
dla usprawnienia dostępu do Kapui. W końcu, mimo przymierza z
Etruskami
, Samnici ulegli Rzymowi.
Trzecia wojna samnicka
wybuchła w roku
298 p.n.e.
i trwała osiem lat. Połączone siły Samnitów, Etrusków i sprzymierzonych z nimi
Galów
zostały pokonane w decydującej
bitwie pod Sentinum
. Zawarty w roku
290 p.n.e.
pokój podporządkował Samnitów Rzymowi.