łacina średniowieczna
łacina średniowieczna - język wywodzący się od klasycznego języka łacińskiego (lingua latina), używanego początkowo przez mieszkańców Lacjum (od VIII w.p.n.e.), który następnie rozpowszechnił się na cały Półwysep Apeniński, a w wiekach następnych objął swym zasięgiem tereny od Hiszpanii po Panonię. Łacina była językiem ludzi wykształconych., jej nauka była trudna i kosztowna, tylko niewielki odsetek ludności Imperium posługiwał się "czystą" łaciną. Łacina nauczana przez całe wieki w szkołach, bądź przez prywatnych nauczycieli, miała swoją oboczność, która zwana była łaciną ludową (sermo vulgaris, contidianus, humilis, plebeius, sordidus). Łacina ludowa była językiem ludzi należących do Imperium, których nie było stać na jej naukę; dużo uboższa w słownictwo, z uproszczoną gramatyką. Ta właśnie odmiana łaciny dała podłoże językom romańskim, które powstały na gruzach Imperium z początkiem średniowiecza. Przez długie wieki łacina średniowieczna uważana była za zepsutą łacinę cycerońską, skażoną, niegramatyczną, z biegiem czasu stale się pogarszającą. Dopiero w końcu XIX i na początku XX w. filologowie zaczęli prowadzić osobne studia nad łaciną średniowieczną. Doprowadziły one do przekonania, że pomiędzy późną łaciną a łaciną średniowieczną jest ciągłość, a przejście od jednej do drugiej dokonało się powoli i stopniowo.
Inne hasła zawierające informacje o "łacina średniowieczna":
Wszystkich Świętych
...
Biskup
...
Mieszko II Lambert
...
Nadciśnienie tętnicze
...
Adwentyzm
...
Autorytet
...
Sztuka
...
Brno
...
Paznokieć
...
Dezercja
...
Inne lekcje zawierające informacje o "łacina średniowieczna":
010c. Rzym (plansza 4)
...
104 Kontrreformacja w Europie (plansza 5)
...
016. Stawonogi – najliczniejszy szczep zwierząt na Ziemi (plansza 26)
...
|