Carl Philipp Emanuel Bach
Carl Philipp Emanuel Bach (ur.
8 marca
1714
, zm.
14 grudnia
1788
) –
niemiecki
kompozytor, pianista i klawesynista, drugi z synów
Jana Sebastiana Bacha
i jego pierwszej żony Marii Barbary, zwany berlińskim lub hamburskim Bachem.
Biografia
Urodził się w
Weimarze
. Studiował prawo w
Lipsku
i
Frankfurcie nad Odrą
, jednak od 24 roku życia zdecydował się poświęcić muzyce.
Przez ok. 30 lat był nadwornym
klawesynistą
króla
Fryderyka II
w
Berlinie
i
Poczdamie
. Później, od
1768
r. objął po swym ojcu chrzestnym,
Georgu Philippie Telemannie
, stanowisko dyrektora w 5 kościołach i kantora w gimnazjum w
Hamburgu
.
W
1744
r. poślubił Johannę Marię Dannemann. Z trojga dzieci z tego małżeństwa, które przeżyły do dorosłości, żadne nie zostało muzykiem.
Zmarł w Hamburgu i został pochowany w tamtejszym kościele św. Michała – jego grób do dziś jest dostępny dla zwiedzających.
Twórczość
Jest autorem prawie 900 utworów. Komponował przede wszystkim
koncerty
,
sonaty
i
fantazje
na klawesyn i fortepian, a także pieśni i
symfonie
. Przyczynił się do rozbudowy formy sonaty fortepianowej – skomponował ich prawie dwieście. Popularność zdobyła też jego szkoła gry na fortepianie Versuch über die wahre Art das Klavier zu spielen, wydana w
1753
r. Był w swoim czasie jednym z najlepszych pianistów w Europie.
Jest najwybitniejszym w Niemczech reprezentantem stylu dworskiego, zwanego "galant" (patrz
Muzyka barokowa
). Uważany jest też za głównego reprezentanta stylu
Sturm und Drang
w muzyce, który cechowała emocjonalność i nawiązania do muzyki ludowej. W porównaniu z monumentalną barokową twórczością ojca, muzyka C.P.E. Bacha charakteryzuje się uproszczeniem form, melodyjnością, a także lekkością i elegancją charakterystyczną dla muzyki francuskiej.
Przez współczesnych był poważany bardziej niż ojciec. Jego muzykę fortepianową wysoko cenili
Joseph Haydn
,
Wolfgang Amadeusz Mozart
i
Johannes Brahms
, podziwiał go
Ludwig van Beethoven
. Wpływ Carla Philippa na muzykę niemiecką jest niezaprzeczalny.
Spośród kilku istniejących katalogów dzieł C.P.E. Bacha najbardziej rozpowszechnione są dwa: katalog Alfreda Wotquenne'a z
1905
r. (w skrócie "wq") oraz nowszy katalog tematyczny E. Eugene'a Helmsa z
1989
r. (w skrócie H).
Bibliografia
- Alina Mądry, Carl Philipp Emanuel Bach, estetyka – stylistyka – dzieło, Rhytmos, Poznań 2003
- Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934-1939)
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Posłuchaj
| (audio) |
| () | | () | | () | | Problem ze ściągnięciem pliku? Zobacz . |
|