Michaił Władimirowicz Wiktorow (
ros.
Михаил Владимирович Викторов) (ur.
5 stycznia
1895
{
24 grudnia
1894
wg
kalendarza juliańskiego
},
Jarosław
– zm.
1 sierpnia
1938
,
radziecki
dowódca wojskowy,
flagman floty I rangi
-
22 listopada
1935
.
Urodzony w rodzinie oficera. Ukończył Jarosławski Korpus Kadetów 1910. W 1913 z wyróżnieniem ukończył Korpus Morski. W 1924 ukończył kurs doskonalenia w Akademii Wojenno-Morskiej.
W czasie I wojny światowej pływał na okrętach
Floty Bałtyckiej
w stopniu porucznika. Po
Rewolucji Październikowej
wstąpił do służby w
RKKF
. Od stycznia 1918 był zastępcą dowódcy okrętu liniowego "Grażdanin". Od listopada 1918 był zastępcą dowódcy krążownika "Oleg". Od czerwca 1919 do kwietnia 1920 dowodził niszczycielem "Wsadnik". Od sierpnia 1920 do kwietnia [1921 był dowódcą okrętów liniowych "Andriej Pierwozwannyj" i "Gangut".
Uczestniczył w stłumieniu buntu w
Kronsztadzie
w 1921. Potem był komendantem morskim
Kronsztadu
. Od maja 1921 był dowódcą sił morskich
Floty Bałtyckiej
. Od czerwca 1924 był dowódcą sił morskich na
Morzu Czarnym
. W latach 1924-1925 był szefem Zarządu Hydrograficznego
RKKF
. Od 1925 dowodził
Flotą Bałtycką
. W 1932 wstąpił do
WKP(b)
. Od marca 1932 był dowódcą nowo utworzonej
Floty Oceanu Spokojnego
.
W sierpniu 1937 został wyznaczony na stanowisko dowódcy sił morskich
RKKA
i członka Rady Wojskowo-Rewolucyjnej ZSRR. W tym samym roku został wybrany na deputowanego do
Rady Najwyższej ZSRR
.
W grudniu 1937
Kliment Woroszyłow
zaproponował mu, by złożył samokrytykę i przyznał się do przygotowywania spisku antypaństwowego oraz szpiegostwa na rzecz
Japonii
. Flagman odmówił, a 22 kwietnia 1938 został aresztowany. W czasie śledztwa przyznał się, że w 1933 był zwerbowany przez
Jana Gamarnika
do działalności w organizacji terrorystycznej, został tam zobowiązany do pracy sabotażowej we flocie i doprowadzenia do niemożności prowadzenia przez nią aktywnych działań bojowych w czasie wojny.
1 sierpnia 1938 został skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie. Wyrok został wykonany natychmiast. 14 marca 1956 został pośmiertnie zrehabilitowany.
Odznaczenia
Bibliografia
- "Radziecka Encyklopedia Wojskowa" t. II
- K. Zalesski - "Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny", Wyd. Moskwa 2000 r.
- "Słownik biograficzny wyższych dowódców Sił Zbrojnych ZSRR w latach 1917-1991", t. I, Wyd. Koszalin 2004 r.
- B. Potyrała, H. Szczegóła - "Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991", Wyd. Zielona Góra 1997 r.
- "Wojskowy Słownik Encyklopedyczny", wyd. Moskwa 1986 r.