André Campra (ur.
4 grudnia
1660
w
Aix-en-Provence
, zm.
29 czerwca
1744
roku w
Wersalu
) – francuski kompozytor i dyrygent.
Campra był synem chirurga. Gdy miał czternaście lat dołączył do chóru, a w 1681 roku opuścił rodzinne miasto, by objąć stanowisko maître de musique (dyrektora muzycznego) w kościele St. Etienne w
Arles
. W 1694 pozwolono mu udać się do
Paryża
, skąd już nie wrócił. Został tam przyjęty w
katedrze Notre-Dame
na analogiczne stanowisko, jakie miał w Arles, lecz o wiele lepiej płatne.
W 1697 roku został zaangażowany przez księcia Conti jako muzyk nadworny, a w 1730 został dyrektorem opery paryskiej. W
Wersalu
aż do śmierci
Ludwika XIV
trwały wpływy byłej kochanki króla,
Markizy de Maintenon
, która gardziła operą. Gdy w
1715
roku Ludwik XIV zmarł i władzę przejął regent
Filip Orleański
, Wersal znów zaczął cieszyć się operą.
Na szczęście opera paryska działała niezależnie od Wersalu i Campra mógł tworzyć dla niej swe dzieła. Jego muzyka stanowi pomost między operowymi kompozycjami
Lulliego
i
Rameau
. W latach dwudziestych zajął się muzyką kościelną a w 1735, zaprzestał komponowania.
Główne dzieła
Muzyka świecka
- L'Europe galante (1697)
- Hésione (1700)
- Tancrède (1702)
(full text)
- Les Fêtes vénitiennes (1710)
- Idoménée (1712)
- Énée et Didon (1714)
Muzyka kościelna
- Trzy księgi kantat (1708, 1714 i 1728)
- Nisi Dominus (1722)
- Requiem (po 1723 r.)
- Motets pour la Chapelle royale, 1723-1741
- Oratorium na Boże Narodzenie